Μονάδα:
Κατεύθυνση ΠροπονησιολογίαΒιβλιοθήκη Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού
Ημερομηνία κατάθεσης:
2017-06-01
Συγγραφέας:
Ταμπάκη Μαρία
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Καλουψής Σ., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Μαριδάκη Μ., Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Θανόπουλος Β., Επίκουρος Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Επίδραση της δομής του χρόνου αποκατάστασης στην απόδοση σε μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες στην τεχνική κολύμβηση
Γλώσσες εργασίας:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Επίδραση της δομής του χρόνου αποκατάστασης στην απόδοση σε μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες στην τεχνική κολύμβηση
Περίληψη:
Η ικανότητα απόδοσης μέσα σε μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες καθορίζεται από το σύνολο, την ένταση, τη διάρκεια και την κατανομή των περιόδων εργασίας και του διαλείμματος. Η δομή του χρόνου αποκατάστασης, δηλαδή η διάρκεια των διαλειμμάτων μεταξύ των προσπαθειών είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για το συνολικό παραγόνμενο έργο όταν η άσκηση είναι μέγιστη. Μια από τις πιο κοινές πρακτικές προπόνησης στην κολύμβηση είναι η χρησιμοποίηση σετ με επαναλαμβανόμενες μέγιστες προσπάθειες όπου ο στόχος είναι συνήθως η διατήρηση υωηλής μέσης ταχύτητας, χωρίς αυτό να είναι πάντα εφικτό. Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν να μελετήσει την επιδραση της δομής του χρόνου αποκατάστασης στην κολυμβητική απόδοση και σε καρδιοαναπνευστικές παραμέτρους κατά τη διάρκεια επαναλαμβανόμενων μέγιστων προσπαθειών με άπνοια σε αθλητές της τεχνικής κολύμβησης. Οι κύριες ερευνητικές υποθέσεις ήταν ότι οι αθλητές της τεχνικής κολύμβησης θα έχουν διαφορετικό σωματότυπο και σωματική σύσταση από τους αθλητές της κλασικής κολύμβησης με βάση τις βιβλιογραφικές πηγές, οι μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες που γίνονται με χρήση άπνοιας προκάλεσαν αλλαγές στις καρδιακές και αναπνευστικές παραμέτρους, ο κολυμβητής της τεχνικής κολύμβησης πέτυχε καλύτερη συνολική επίδοση με το σταδιακά αυξανόμενο διάλειμμα αποκατάστασης και η πτώση της απόδοσης του κολυμβητή ήταν μεγαλύτερη με το σταδιακά μειούμενο διάλειμμα.
Για αυτό το σκοπό εξετάστηκαν 6 κολυμβητές υψηλού επιπέδου, όλοι ήταν μέλη της Εθνικής ομάδας ανδρών της τεχνικής κολύμβησης. Στην πρώτη μέτρηση έγιναν ανθρωπομετρήσεις (ύψος, βάρος, δερματοπτυχές, περιφέρειες, διάμετροι). Στην 2η-3η-4η μέτρηση οι δοκιμαζόμενοι εκτέλεσαν δέκα 25άρια στη πισίνα με μέγιστη ένταση, πλήρη άπνοια και υποβρύχια περίπου 1m κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου το διάλειμμα μεταξύ των 25αριών ήταν σταθερό, σταδιακά αυξανόμενο και σταδιακά μειωμένο αντίστοιχα. Μετά το 10° 25άρι ακολούθησε διάλειμμα 6min παθητικής αποκατάστασης και στη συνέχεια εκτέλεσαν ένα 50άρι με μέγιστη ένταση και πλήρη άπνοια. Ο προσδιορισμός της συγκέντρωσης του γαλακτικού οξέος, του αιματοκρίτη και της αιμοσφαιρίνης έγινε διαμέσου της τριχοειδικής λήψης αίματος. Μέσω του παλμικού οξύμετρου έγινε η καταγραφή της καρδιακής συχνότητας και του SaO2, ενώ ο αναλυτής αερίων χρησιμοποιήθηκε για την πρόσληψη οξυγόνου. Τα δεδομένα εκφράστηκαν ως μέσοι όροι± τυπική απόκλιση. Η στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων έγινε με ανάλυση διασποράς διπλής κατεύθυνσης (two way ANOVA) με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις και στους δύο παράγοντες. Το επίπεδο σημαντικότητας για όλες τις παραμέτρους ορίστηκε στο p‹0.05.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τα κύρια ευρύματα της έρευνας ήταν:1) οι υψηλού ανταγωνιστικού επιπέδου αθλητές της τεχνικής κολύμβησης έχουν διαφορετικό σωματότυπο και σωματική σύσταση από τους αντίστοιχους αθλητές της κλασικής κολύμβησης με βάσει τις βιβλιογραφικές πηγές, 2)τα υψηλότερα επίπεδα καρδιακής συχνότητας παρατηρήθηκαν για τα 25άρια με τη συνθήκη του σταθερού διαλείμματος, ενώ για το 50άρι με τη συνθήκη του σταδιακά μειούμενου διαλείμματος, 3)υψηλότερη μείωση του SaO2, παρουσιάστηκε με το σταδιακά αυξανόμενο διάλειμμα 4) με το σταδιακά αυξανόμενο διάλειμμα αποκατάστασης οι κολυμβητές της τεχνικής κολύμβησης πετυχαίνουν καλύτερη συνολική επίδοση και 5) η απόδοση του κολυμβητή μειώνεται περισσότερο όταν στις μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες χρησιμοποιείται το σταδιακά μειούμενο διάλειμμα.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα αποτελέσματα της παρούσης έρευνας έδειξαν ότι χρησιμοποιώντας το σταδιακά αυξανόμενο διάλειμμα αποκατάστασης οι κολυμβητές της τεχνικής κολύμβησης πετυχαίνουν καλύτερη συνολική επίδοση. Επίσης η απόδοση του κολυμβητή μειώνεται περισσότερο όταν στις μέγιστες επαναλαμβανόμενες προσπάθειες χρησιμοποιείται το σταδιακά μειούμενο διάλειμμα. Η παρούσα έρευνα είναι η πρώτη που γίνεται πάνω στην τεχνική κολύμβηση και δείχνει πιο από τα τρία πειραματικά πρωτόκολλα είναι το καταλληλότερο.
Λέξεις-κλειδιά:
τεχνική κολύμβηση, επαναλαμβανόμενες μέγιστες προσπάθειες, δομή χρόνου αποκατάστασης
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
244
