Μονάδα:
Κατεύθυνση Βυζαντινή ΙστορίαΒιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής
Ημερομηνία κατάθεσης:
2018-11-16
Συγγραφέας:
Αθανασίου Αλεξάνδρα-Σοφία
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Αθηνά Κόλια-Δερμιτζάκη. Ομότιμη Καθηγήτρια, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τρανταφυλλίτσα Μανιάτη-Κοκκίνη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σοφία Μεργιαλή-Σαχά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Πρωτότυπος Τίτλος:
Η εξωτερική πολιτική του Ισαακίου Β΄ Αγγέλου (1185-1195) έναντι της Δύσης
Γλώσσες εργασίας:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Η εξωτερική πολιτική του Ισαακίου Β΄ Αγγέλου (1185-1195) έναντι της Δύσης
Περίληψη:
Με την άνοδο στον θρόνο του Ισαακίου Β΄ (1185 - 1195) έχουμε κατ’ ουσίαν και την άνοδο μιας νέας δυναστείας στο Βυζάντιο, αυτής των Αγγέλων. Οι Άγγελοι φέρουν τρόπον τινά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204, γεγονός-τομή στη βυζαντινή ιστορία, το οποίο επηρέασε άρδην τις βυζαντινο-δυτικές σχέσεις. Η ήδη αυξημένη διείσδυση των Δυτικών στα βυζαντινά πράγματα στα χρόνια των Αγγέλων έγινε ανεξέλεγκτη μέσω της ακμής των ιταλικών παροικιών στην Πρωτεύουσα και των εμπορικών προνομίων που τους είχαν παραχωρηθεί. Ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος, επομένως, κλήθηκε να ανταποκριθεί σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, καθώς, από τη μία, η Δύση μπορούσε να αποτελεί ένα εχθρικό ή τουλάχιστον αναξιόπιστο μέτωπο και από την άλλη, έναν απαραίτητο σύμμαχο, προκειμένου το αποδυναμωμένο Βυζάντιο να ανταποκριθεί στις στρατιωτικές και ναυτικές του υποχρεώσεις.
Η Δύση στα χρόνια αυτά φαινόταν να ισχυροποιείται συνεχώς και έπαψε να βρίσκεται στο παρασκήνιο. Ο Ισαάκιος Β΄ είχε αντιληφθεί την επικινδυνότητά της και προτιμούσε σαφώς μια αγαστή συνεργασία με όσους Δυτικούς συμμάχους μπορούσε να εξασφαλίσει εναντίον των λοιπών που τον αντιμάχονταν. Έτσι, κατάφερε να διατηρήσει καλές σχέσεις με την Ουγγαρία, τον οίκο του Μομφερά και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Στόχος του ήταν, βέβαια, να συμμαχήσει με ισχυρές ναυτικές δυνάμεις, προκειμένου να αντισταθμίσει τη δύναμη των δύο μεγάλων του αντιπάλων, του Νορμανδικού βασιλείου της Σικελίας και της Γερμανικής αυτοκρατορίας, οι οποίοι διέθεταν αξιόλογο στόλο. Κατάφερε νίκη εναντίον των Νορμανδών και έκλεισε ειρήνη μαζί τους, ενώ η αναστάτωση που του προκάλεσε η δίοδος της Γ΄ Σταυροφορίας και του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα μέσα από τα βυζαντινά εδάφη τον οδήγησε σε σπασμωδικές κινήσεις. Αφέθηκε, λοιπόν, στην πατρωνία της Βενετίας, της Γένουας και της Πίζας, των οποίων ο στόλος τού ήταν απαραίτητος, εφόσον η άλλοτε παντοδυναμία του Βυζαντίου στη Μεσόγειο χάρη στις πανίσχυρες ναυτικές του δυνάμεις είχε πλέον εκλείψει οριστικά. Η Βενετία εκμεταλλεύτηκε και με το παραπάνω την ευκαιρία που της δόθηκε. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας παραδόθηκε στις βενετικές αγκάλες οικειοθελώς προσβλέποντας στην εξυπηρέτηση των πρόσκαιρων αναγκών του και παραγνωρίζοντας εντελώς τη μακροπρόθεσμη ζημία που θα προκαλούσε η βενετική κηδεμονία.
Τα μέσα διαπραγμάτευσης που διέθετε ήταν βεβαίως πενιχρά. Αυτό δεν δικαιολογεί, όμως, το γεγονός ότι προτίμησε τις εύκολες λύσεις. Οι υπόλοιπες κινήσεις του στην εξωτερική πολιτική δεν ήταν αρκετές για να υπερασπίσουν το πολύ ευάλωτο πλέον Βυζάντιο. Άφησε την ανασφάλειά του να κυριαρχήσει, δεν φύλαξε ικανοποιητικά τα νώτα του, προσφέροντας την Ανατολική Ρωμαïκή Αυτοκρατορία στο πινάκιο των Δυτικών πολεμιστών που κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1204.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Ιστορία
Λέξεις-κλειδιά:
Βυζάντιο, Άγγελοι, Ισαάκιος Β', Δύση, εξωτερική πολιτική
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
91
