Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Παπασταυρίδης Σταύρος, Ομότιμος Καθηγητής
Λάππας Διονύσιος, Αν. Καθηγητής
Ράπτης Ευάγγελος. Καθηγητής
Περίληψη:
Η παρούσα εργασία επιχειρεί να φωτίσει τις ιδέες που οδήγησαν στη χάραξη μιας πορείας, που κατέληξε στον μετασχηματισμό της Άλγεβρας από μια διαδικασία με σκοπό την επίλυση ενός προβλήματος ή μιας εξίσωσης, σε ένα αυτόνομο σύστημα γνώσεων, με καθολικό συμβολισμό, οργανωμένο με μαθηματική πειθαρχία, αποτελώντας παράλληλα μια συμβολική γλώσσα για γενικότερη εφαρμογή. Στον πυρήνα των ιδεών αυτών βρίσκεται η αναλυτική μέθοδος. Το πλαίσιο όμως δημιουργήθηκε με την αμφισβήτηση καίριων προϋποθέσεων της αριστοτελικής φιλοσοφίας και τη μεταστροφή της αντίστοιχης μεθοδολογίας. Η ποσοτικοποίηση των μεγεθών που ακολούθησε οδήγησε στην αναγόρευση των μαθηματικών σε λυδία λίθο κάθε θεωρίας. Εστιάζουμε στις εξελίξεις του 16ου αιώνα και το έργο του François Viète. Για την κατάδειξη της ιστορικής συνέχειας είναι επιβεβλημένη η αναφορά στο έργο του Διόφαντου, των μαθηματικών του Ισλάμ, του Ramus, αλλά και των Cardano, Bombelli επιφανών εκπροσώπων της Ιταλικής σχολής του 16ου αιώνα. Οι αναφορές αυτές γίνονται ως επί το πλείστον συγκριτικά, ενστερνιζόμενοι τις απόψεις του Τhomas Kuhn πως μια θεωρία δεν εξελίσσεται γραμμικά, σωρευτικά, αλλά με αποκλίσεις, παλινδρομήσεις και ρήξεις. Στη συνέχεια παρουσιάζονται στοιχεία από τη διάχυση των ιδεών του Viète στην Αγγλία με αναφορές από το έργο των Harriot, Oughtred, και τέλος διερευνάται η επίδραση των ιδεών αυτών στις εξελίξεις του 17ου αιώνα και την καρτεσιανή σημειολογία ειδικότερα. Έτσι η Άλγεβρα αναδεικνύεται ως το όχημα για τη μετάβαση στην Επιστημονική επανάσταση στο πεδίο των μαθηματικών, δημιουργώντας την απαραίτητη βάση, πάνω στην οποία οικοδομούνται ρηξικέλευθοι κλάδοι, όπως η Αναλυτική Γεωμετρία και ο Απειροστικός Λογισμός.