Μονάδα:
Τμήμα ΙατρικήςΒιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας
Ημερομηνία κατάθεσης:
2020-07-06
Συγγραφέας:
Ρουσσοπούλου Ανδρομάχη
Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Βασδέκης Σπυρίδων, Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Πικουλής Εμμανουήλ, Καθηγητής Χειρουργικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Βουμβουράκης Κωνσταντίνος, Καθηγητής Νευρολογίας, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Τσιβγούλης Γεώργιος, Καθηγητής Νευρολογίας, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Γεωργόπουλος Σωτήριος, Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Λάζαρης Ανδρέας του Μιχ., Αναπληρωτής καθηγητής Αγγειοχειρουργικής, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Παρασκευάς Γεώργιος, Αναπληρωτής καθηγητής Νευρολογίας, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Υπερεπείγουσα ενδαρτηρεκτομή καρωτίδων σε ασθενείς με συμπτωματική στένωση καρωτίδων.
Γλώσσες διατριβής:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Υπερεπείγουσα ενδαρτηρεκτομή καρωτίδων σε ασθενείς με συμπτωματική στένωση καρωτίδων.
Περίληψη:
Εισαγωγή και σκοπός: Οι διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες συνιστούν τη διενέργεια ενδαρτηρεκτομής καρωτίδας (ΕΚ) εντός 2 εβδομάδων από το αγγειακό σύμβαμα σε ασθενείς με συμπτωματική στένωση καρωτίδας (ΣΣΚ). Ωστόσο στη βιβλιογραφία επικρατούν αντικρουόμενες μελέτες σχετικά με την ασφάλεια της ΕΚ όταν αυτή πραγματοποιείται εντός των πρώτων δύο ημερών από την εμφάνιση των συμπτωμάτων της εγκεφαλικής ισχαιμίας. Το περιεγχειρητικό τραχηλικό αιμάτωμα (ΠΤΑ) το οποίο απαιτεί περαιτέρω χειρουργική παρέμβαση αποτελεί σοβαρή επιπλοκή μετά την ΕΚ υπάρχουν όμως επίσης περιορισμένα δεδομένα σχετικά με τους πιθανούς παράγοντες κινδύνου για την εκδήλωση του. Ο στόχος της παρούσας πολυκεντρικής, προοπτικής μελέτης είναι η αξιολόγηση της ασφάλειας της υπερεπείγουσας (0-2 ημέρες) ΕΚ σε σύγκριση με την επείγουσα ΕΚ (3-14 ημέρες) μεταξύ ασθενών με ΣΣΚ και επίσης η αναγνώριση πιθανών παραμέτρων σχετιζόμενων με την εμφάνιση ΠΤΑ.
Μεθοδολογία:
1) Διαδοχικοί ασθενείς με Iσχαιμικό Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο (ΙΑΕΕ) ήπιας/μέτριας βαρύτητας, χωρίς αναπηρία (mRS scores ≤2) είτε ΠΙΕ (Παροδικό Ισχαιμικό Επεισόδιο) στα πλαίσια ΣΣΚ (≥70%) υποβλήθηκαν σε υπερεπείγουσα ή επείγουσα ΕΚ σε πέντε τεταρτοβάθμια κέντρα για ΑΕΕ στη διάρκεια μιας εξαετούς περιόδου. Τα πρωτογενή καταληκτικά σημεία συμπεριλάμβαναν το ΑΕΕ, το Οξύ Έμφραγμα του Μυοκαρδίου (ΟΕΜ) και το θάνατο κατά τη διάρκεια του διαστήματος παρακολούθησης των 30 ημερών.
2) Ασθενείς με ΠΙΕ ή ΙΑΕΕ ήπιας/μέτριας βαρύτητας, χωρίς αναπηρία (mRS-scores ≤2) στα πλαίσια ΣΣΚ (≥70%) υποβλήθηκαν σε ΕΚ σε τρία κέντρα ΑΕΕ κατά τη διάρκεια μιας επταετούς περιόδου. Κάθε ΠΤΑ το οποίο απαιτούσε περαιτέρω χειρουργική παρέμβαση ή μετάγγιση αίματος εντός του χρονικού διαστήματος παρακολούθησης των 30 ημερών διαπιστωνόταν αρχικά από τον θεράποντα αγγειοχειρουργό και στη συνέχεια επιβεβαιωνόταν ανεξαρτήτως από αγγειακό νευρολόγο.
Αποτελέσματα:
1) Ένα σύνολο 311 ασθενών με ΣΣΚ υποβλήθηκε σε υπερεπείγουσα (n=63) ή επείγουσα (n=248) EK. Οι δύο ομάδες δε διέφεραν μεταξύ τους στα βασικά χαρακτηριστικά με εξαίρεση τη συχνότητα των ΠΙΕ τύπου crescendo (21% στην ομάδα υπερεπείγουσας ΕΚ έναντι 7% στην ομάδα επείγουσας ΕΚ; p=0.001). Η συχνότητα ΑΕΕ εντός των 30 ημερών παρακολούθησης δε διέφερε (p=0.333) μεταξύ ασθενών που χειρουργήθηκαν σε υπερεπείγουσα (7.9%; 95% CI: 3.1%-17.7%) και σε επείγουσα φάση (4.4%; 95% CI: 2.4% -7.9%). Η θνησιμότητα και η συχνότητα ΟΕΜ ήταν παρόμοια μεταξύ των δύο ομάδων. Η διάμεση διάρκεια νοσηλείας ήταν μικρότερη στους ασθενείς που χειρουργήθηκαν στην υπερεπείγουσα ομάδα [6 ημέρες (ΕΤΕ 4-10) έναντι 10 ημερών (ΕΤΕ 7-14); p <0.001].
2) Ένα σύνολο 280 ασθενών με ΣΣΚ υποβλήθηκαν σε ΕΚ εντός 14 ημερών από το αγγειακό σύμβαμα. ΠΤΑ διαπιστώθηκε σε 10 περιπτώσεις (3.6%; 95% CI: 1.4%-5.8%). Η προηγηθείσα λήψη θεραπευτικής αντιπηκτικής αγωγής και το ιστορικό κολπικής μαρμαρυγής ήταν πιο συχνά σε ασθενείς με ΠΤΑ (20% έναντι 3.1%, p=0.047 και 30% έναντι 8.2%, p=0.05 αντιστοίχως). Το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ έναρξης συμπτωμάτων και ΕΚ, η λήψη διπλής αντιαιμοπεταλιακής αγωγής, η ενδοφλέβια θρομβόλυση και η λήψη αντιπηκτικής αγωγής για φλεβοπροφύλαξη δεν συσχετίστηκαν με το ΠΤΑ στη μονοπαραγοντική ανάλυση. Η προηγηθείσα λήψη θεραπευτικής αντιπηκτικής αγωγής συσχετίστηκε ανεξάρτητα με υψηλότερο κίνδυνο ΠΤΑ [OR: 10.69, 95% CI (1.74-65.72), p= 0.011] μετά από πολυπαραγοντική ανάλυση και προσαρμογή για πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες.
Συμπεράσματα:
1)Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η υπερεπείγουσα ΕΚ εντός 2 ημερών από το αγγειακό σύμβαμα σχετίζεται με μία μη στατιστικά σημαντική αύξηση του κινδύνου περιεπεμβατικού ΑΕΕ. Η περαιτέρω αξιολόγηση της ασφάλειας της υπερεπείγουσας ΕΚ συνεπάγεται μεγαλύτερες σειρές καταγραφής ασθενών στις οποίες θα μπορούσε να αξιολογηθεί εκτενέστερακαι το ενδεχόμενο η υπερεπείγουσα επέμβαση να συνεπάγεται βραχύτερη διάρκεια και μειωμένο κόστος νοσηλείας .
2) Το ΠΤΑ δεν είναι συχνό μεταξύ ασθενών με ΣΣΚ που υποβάλλονται σε ΕΚ εντός 14 ημερών από το αγγειακό σύμβαμακαι δεν προκύπτει να συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών επιπλοκών ή πτωχή λειτουργική έκβαση. Προηγηθείσα λήψη θεραπευτικής αντιπηκτικής αγωγής και πιο συγκεκριμένα ηπαρίνης χαμηλού μοριακού βάρους, φαίνεται ότι συσχετίζεται με υψηλότερο κίνδυνο ΠΤΑ ωστόσο αυτό το εύρημα θα πρέπει να ελεγχθεί περαιτέρω μέσα και από άλλες μεγάλες, διεθνείς καταγραφές ασθενών.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Επιστήμες Υγείας
Λέξεις-κλειδιά:
Ενδαρτηρεκτομή, Καρωτίδα, Χειρουργείο, Εγκεφαλικό, Τραχηλικό, Συμπτωματικός, Αιμάτωμα, Επείγουσα, Στένωση
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
192
