Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Γ. Βάος, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Δ. Περρέα, Ομότιμη Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Κ. Χ. Κόντζογλου, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ν. Νικητέας, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Δ. Δημητρούλης, Αν. Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Σ. Κύκαλος, Επ. Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Γ. Τσουρουφλης, Επ. Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί έναν αναγνωρισμένο παράγοντα κινδύνου διάσπασης της ορθοκολικής αναστόμωσης. Ο σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να αξιολογήσει την επίδραση του TISSEEL στην επούλωση της αναστόμωσης. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ: Σαράντα αρσενικοί επίμυες Sprague-Dawley χρησιμοποιήθηκαν. Στους μισούς πραγματοποιήθηκε πρόκληση σακχαρώδους διαβήτη μέσω ενοδοπεριτοναϊκής έκχυσης Στρεπτοζοτοκίνης, σε δοσολογία εξήντα μιλιγραμμαρίων ανά χιλιόγραμμο σωματικού βάρους. Μία εβδομάδα μετά την έκχυση, οι επίμυες υπεβλήθησαν σε χειρουργική επέμβαση κατά την οποία εκτάμει ένα εκατοστόμετρο παχέος εντέρου και πραγματοποιήθηκε τελικο-τελική αναστόμωση στο χέρι. Το υλικό TISSEEL εφαρμόστηκε και στις δύο ομάδες (διαβητικοί/ μη διαβητικοί) μετά από τυχαιοποίηση. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: η ιστολογική εξέταση ανέδειξε βελτιωμένη ιστική αναδιαμόρφωση στην ομάδα TISSEEL, και για την νορμογλυκαιμική και για την διαβητική ομάδα. Ειδικότερα, η έκταση της φλεγμονής ήταν μειωμένη (p<0.001), ενώ ο σχηματισμός ινοβλαστών και κολλαγόνου ήταν βελτιωμένη (p=0.040 and p=0.008). Η νεοαγγείωση ήταν επίσης βελτιωμένη (p=0.047). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: η εφαρμογή του TISSEEL® στην ορθοκολική αναστόμωση βελτιώνει την επούλωσή της σε επίμυες, που υποφέρουν σοβαρή υπεργλυκαιμία. Η χειρουργική επέμβαση είναι, επί του παρόντος, η οριστική θεραπεία του ορθοκολικού καρκίνου και ενός συνόλου καλοηθών ορθοκολικών παθήσεων, όπως οι φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου (ΙΦΝΕ), οι φλεγμονώδεις στενώσεις, η εκκολπωμάτωση – εκκολπωματίτιδα, η αποφρακτική αφόδευση, η συστροφή, τα συρίγγια κλπ. Παρά το γεγονός ότι οι εξιδικευμένοι χειρουργοί (Colorectal Surgeons) υφίστανται μια υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και εξειδίκευση σε προχωρημένες τεχνικές, οι ορθοκολικές επεμβάσεις ακόμη παρουσιάζουν σοβαρές επιπλοκές. Η πιο επίφοβη και δραματική επιπλοκή των ορθοκολικών εκτομών με αναστόμωση είναι η αναστομωτική διαφυγή. Η διαρροή από την αναστόμωση είναι μια σχετικά συχνή επιπλοκή των ορθοκολικών επεμβάσεων ακόμη και σε εξειδικευμένα κέντρα υψηλού όγκου ασθενών, με δηλωθέντα ποσοστά 2.5% - 15% για τις επεμβάσεις καρκίνου του ορθού και 3% - 7% μετά από επεμβάσεις για καρκίνο στο κόλο. Οι συνέπειες αυτής της επιπλοκής είναι ολέθριες μιας και σχετίζονται με υψηλότερα ποσοστά υποτροπής, αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα, αυξημένο κόστος θεραπείας και αρνητική επίδραση στην ποιότητα ζωής των ασθενών. Παρά την τεχνολογική πρόοδο, συμπεριλαμβανομένων της διαπρωκτικής ολικής μεσοορθικής εκτομής (TME), της λαπαροσκοπικής και ρομποτικής προσέγγισης και των νεότερων τάσεων, που ακολουθούνται κατά την μετεγχειρητική περίοδο, όπως το πρωτόκολλο προχωρημένης ανάρρωσης (ERAS), υπάρχουν διάφοροι παράγοντες κινδύνου οι οποίοι ασκούν μια σημαντική επίδραση στην έκβαση των κολοορθικών αναστομώσεων. Έως τώρα, παράγοντες κινδύνου σχετιζόμενοι με τον ασθενή (ανδρικό φύλο, κατηγορία >ΙΙ στο Σύστημα Ταξινόμησης Φυσικής Κατάστασης της Αμερικανικής Εταιρείας Αναισθησιολόγων – ASA score >II, ακτινοθεραπεία, ανοσοκατασταλτική αγωγή, λήψη bevacizumab), παράγοντες κινδύνου σχετιζόμενοι με τον όγκο (περιφερικές διαστάσεις πάνω από τρία εκατοστά, προχωρημένο στάδιο, επείγουσα χειρουργική επέμβαση, μεταστατική νόσος), συννοσηρότητα (σακχαρώδης διαβήτης, καρδιαγγειακή νόσος, υποθρεψία) και παράγοντες κινδύνου σχετιζόμενοι με την χειρουργική επέμβαση (εγχειρητικός χρόνος, απώλεια αίματος, ανάγκη μετάγγισης) θεωρούνται καθοριστικοί μιας υποβαθμισμένης αναστομωτικής επούλωσης και διαρροής. Ο σακχαρώδης διαβήτης κατέχει μια ιδιαίτερη θέση μεταξύ των προαναφερθέντων παραγόντων κινδύνου, μιας και αποτελεί έναν κατοχυρωμένο ανεξάρτητο παράγοντα αναστομωτικής διαφυγής, η οποία εεπιπλέον σχετίζεται με αυξημένη θνητότητα. Προηγούμενες μελέτες συστήνουν πως η αρνητική επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη στην ιστική επούλωση βασίζεται στην υπερβολική φλεγμονώδη αντίδραση. Ο διαβήτης επίσης δυσρρυθμίζει την μεταμόρφωση των μακροφάγων από το φλεγμονώδες στάδιό τους στο στάδιό τους επούλωσης. Επιπρόσθετα, η ασθένεια καταλήγει στη δημιουργία εξωκυττάριων παγίδων ουδετερόφιλων οι οποίες περιέχουν χρωματίνη και κυτταροτοξικές πρωτεΐνες, μια διαδικασία, που ονομάζεται ΝΕΤωση και βλάπτει τους υγιείς ιστούς. Η περιφερική αγγειοπάθεια είανι άλλος ένας παράγοντας, ο οποίος συναντάται συχνά στους διαβητικούς ασθενείςκαι από μόνος του οδηγεί σε βλάβη της ακεραιότητας των ορθοκολικών αναστομώσεων. Ο σακχαρώδης διαβήτης επηρεάζει άναν μεγάλο αριθμό φυσιολογικών παραγόντων εμπλεκομένων στην επουλωτική διαδικασία, όπως η παραγωγή αυξητικού παράγοντα, η αγγεογεννετική απάντηση, η συγκέντρωση του κολλαγόνου, η δημιουργία κοκκιώδους ιστού και η συγκέντρωση εξωκυττάριας ουσίας και η αναδιαμόρφωση από τις μεταλλοπρωτεϊνάσες. Ωστόσο, κόλλες ινικής έχουν χρησιμοποιηθεί ως αιμοστατικοί παράγοντες και ενισχυτές της επουλωτικής διαδικασίας σε διάφορες χειρουργικές επέμβασεις, συμπεριλαμβανομένων των γαστρεντερικών αναστομώσεων, της πλαστικής χειρουργικής, των γυναικολογικών και ουρολογικών επεμβάσεων. Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να διερευνηθεί η επίδραση του TISSEEL®, το οποίο είναι ένα σφραγιστικό ινικής που μιμείται τα τελικά στάδια του καταρράκτη της πήξης, στην ιστική επούλωση των κολορθικών αναστομώσεων σε διαβητικούς επίμυες.
Λέξεις-κλειδιά:
Αναστόμωση, Κόλον, Διαφυγή, Επούλωση, Διαβήτης, Συγκολλητικό, Αιμοστατικό, Ζωικό μοντέλο
