Summary:
Η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη δημιούργησε ακόμα περισσότερους κινδύνους για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στο χώρο εργασίας, σε μία εποχή, όπου η ιδιωτική ζωή των εργαζομένων, ήδη βάλλονταν με τα παραδοσιακά μέσα επεξεργασίας και συλλογής. Στην Ελλάδα, η αναγκαιότητα συνταγματικής κατοχύρωσης, εισήχθη το πρώτον με την αναθεώρηση το 2001 και την προσθήκη του άρθρου 9Α του Συντάγματος, και κατόπιν με την ψήφιση του εκτελεστικού, του Συντάγματος ,νόμου 2472/97, με τον οποίο επήλθε ποιοτική μεταβολή στο εθνικό νομικό σύστημα της προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Εντούτοις, η ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνιών, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η ανάπτυξη της κοινωνίας της πληροφορίας στην καθημερινότητα μας, η άγνοια των επιπτώσεων σε ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων, η πολυπλοκότητα των σύγχρονων αυτοματοποιημένων συστημάτων, η κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης πληροφοριών, οι διασυνοριακές ροές και η απουσία επαρκούς και αποτελεσματικής προστασίας των υποκειμένων των δεδομένων, φανέρωσε την τρωτότητα και τις αδυναμίες του προγενέστερου καθεστώτος.
Ο Γενικός Κανονισμός 679/16 ήρθε να καλύψει το έλλειμμα προστασίας, παρέχοντας ένα ισχυρό οπλοστάσιο δικαιωμάτων στο υποκείμενο των δεδομένων και προσδίδοντας του ενεργό ρόλο στον έλεγχο νομιμότητας της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν. Ωστόσο, από τον τίτλο του Κανονισμού, προμηνύεται, ότι η προστασία του ατόμου από την επεξεργασία των προσωπικών του δεδομένων δεν είναι αυτοσκοπός και τούτο, διότι, ο Κανονισμός δεν αναφέρεται μόνο στη προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που τα αφορούν, αλλά αναφέρεται ισότιμα και στην ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών. Ο τίτλος, βέβαια, του Κανονισμού δικαιολογείται πλήρως, καθώς κανένα συνταγματικό δικαίωμα δεν είναι απόλυτο και σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται στάθμιση των αντικρουόμενων δικαιωμάτων από τον εκάστοτε ερμηνευτή του δικαίου.
Παρόλα αυτά, ειδικά στο εργατικό δίκαιο, από τη στιγμή που η οργάνωση, η διεύθυνση της εργασίας, αλλά και η εκπλήρωση των νοµίµων υποχρεώσεων του εργοδότη προϋποθέτει και συνεπάγεται την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων, τόσο απλών (π.χ. ονοματεπώνυμο, εργασιακή εμπειρία, επίπεδο εκπαίδευσης) όσο και ειδικών κατηγοριών(π.χ. κατάσταση της υγείας), ανακύπτει ευλόγως το ζήτημα του μέτρου της επέμβασης του εργοδότη στη αυτοκαθοριζόμενη σφαίρα εξουσίας του εργαζομένου.
Είναι ανάγκη, να γίνει συνείδηση σε όλους, ότι η ιδιωτική ζωή του εργαζομένου δεν τερματίζεται µε την είσοδό του στο χώρο εργασίας, αλλά επεκτείνεται υπό προϋποθέσεις και κατά τη διάρκεια της εργασίας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι ο εργοδότης δεν έχει το εύλογο συμφέρον να παρακολουθεί και να ελέγχει την αποδοτικότητα του εργαζομένου, καθώς επίσης να περιφρουρεί και την περιουσία του, στο πλαίσιο πάντοτε της αρχής της αναλογικότητας. Ωστόσο, τα χρησιμοποιούμενα µέσα για την εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων, δεν πρέπει να διεισδύουν άµετρα στην ιδιωτική σφαίρα του εργαζομένου, καθιστώντας τον αέναο αντικείμενο παρακολούθησης. Με τα εμπλουτισμένα δικαιώματα που παρέχει ο Γενικός Κανονισμός στον εργαζόμενο- υποκείμενο των δεδομένων, του παρέχει τη δυνατότητα να «υψώσει το ανάστημα του» απέναντι στον εργοδότη και να «φωνάξει», ότι είναι ακόμη ένας άνθρωπος και όχι απλά ένα εργαλείο, μια μάζα πληροφοριών, η αξιοποίηση των οποίων συμβάλλει στην κερδοφορία του εργοδότη.
