Abstract:
Κατά τη διάρκεια του 3ου αι. π.Χ., η Σικελία προεβλήθη ξανά στο κέντρο της πολιτικής σκηνής της Μεσογείου. Δύο νέοι αντίπαλοι όμως, οι Καρχηδόνιοι και οι Ρωμαίοι, πολέμησαν για την κυριαρχία στη Δύση. Τώρα που είχε μειωθεί ο ρόλος τους, οι Ιταλιώτες και οι Σικελιώτες, δίνοντας την υποστήριξη τους εναλλάξ, έζησαν τα τελευταία χρόνια της ελευθερίας τους. Στη Σικελία, η μακρά βασιλεία του Ιέρωνος Β’ (269-215 π.Χ.) ήτο το φωτεινό κύκνειο άσμα του Δυτικού Ελληνισμού. Στο τέλος του Α’ Καρχηδονικού Πολέμου (264-241 π.Χ.), η Ρώμη έγινε εγγυήτρια του συμμάχου Ιέρωνος, ο οποίος την είχε πιστά βοηθήσει με στρατεύματα και εφόδια στο σκληρό αγώνα με τους Καρχηδονίους. Με διάταγμα της Ρωμαϊκής Γερουσίας απεφασίσθη ποιές ήσαν οι Σικελιωτικές πόλεις που ανήκαν στον Ιέρωνα. Μεταξύ αυτών, υπήρχαν επίσης οι Άκραι, υπό-αποικία των Συρακουσών της αρχαϊκής περιόδου, που βρίσκεται κοντά στο σημερινό Palazzolo Acreide.
Σε αυτήν τη μελέτη, αναλύονται τα ίχνη της θρησκευτικής πολιτικής του Ιέρωνος Β’, ανάμεσα των μνημείων των αρχαίων Ακρών, όπου αστική αναδιάρθρωση και θρησκευτική αποκατάσταση συνιστούσαν οι άξονες της βασιλείας του. Σύμφωνα με την παράδοση των Δεινομενιδών, ο βασιλεύς στόλισε τη μικρή πόλιν με δημόσια κτίρια (θέατρο, βουλευτήριο, κτλ.) και αναζωπύρωσε το αρχαϊκό πάνθεον, ενθαρρύνοντας τη Φρυγική λατρεία της Κυβέλης. Η παρουσία της λατρείας των νεκρών στα αρχαία λατομεία ήταν επίσης ένα σημαντικό εργαλείο για τη σύνδεση των λαϊκών στρωμάτων με τη στρατιωτική κάστα και τον Ιέρωνα, ο οποίος ήλθε στην εξουσία ως στρατηγός αυτοκράτωρ. Ίσως, ως απάντηση στην βασιλική εύνοια, καθιερώθη μια οικιστική λατρεία αφιερωμένη σε αυτόν, όπως φαίνεται από το σημαντικό ανάγλυφο που βρίσκεται στο δυτικό τοίχο του αστικού λατομείου της Intagliatella στις Άκρες.
Keywords:
Άκραι, Σικελία, Ιερά, Ιέρων Β΄, Συρακούσαι
