Κατεύθυνση Νεοελληνική Φιλολογία
Βιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής

2016-06-29

2016

Αντωνίου Αλέξανδρος

Ερασμία Σταυροπούλου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ
Λητώ Ιωακειμίδου, Eπίκουρη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ
Πέγκυ Καρπούζου, Eπίκουρη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ

Εκφάνσεις της λογοτεχνικής ειρωνείας στο πεζογραφικό έργο του Μάριου Χάκκα

Ελληνικά

Types of literary irony in Marios Hakkas' prose

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει και να μελετήσει ένα ζωτικής σημασίας χαρακτηριστικό της πεζογραφικής παραγωγής του Μάριου Χάκκα: τη χρήση της ειρωνείας και δη της λογοτεχνικής ειρωνείας. Ως πεδίο έρευνας για τη χρήση της ειρωνείας ορίζεται το σύνολο του πεζογραφικού του έργου. Οι συλλογές διηγημάτων Τυφεκιοφόρος του εχθρού (1966, 21972, συμπληρωμένη έκδοση), Ο μπιντές και άλλες ιστορίες (1970), Το κοινόβιο (μεταθανάτια έκδοση, 1972) καθώς και τα κείμενα των «Σελίδων», τα οποία προστέθηκαν στη συγκεντρωτική έκδοση της παραγωγής του Χάκκα υπό τον τίτλο Άπαντα, από τις εκδόσεις Κέδρος (1972).
Στο πρώτο κεφάλαιο δίνεται ένα πλήρες χρονολόγιο του Χάκκα καθώς και η πορεία της λογοτεχνικής του παραγωγής, ούτως ώστε να σχηματισθεί μια όσο το δυνατόν σφαιρική εικόνα για το συγγραφέα. Στο επόμενο κεφάλαιο, αντικείμενο μελέτης είναι αυτή καθαυτή η έννοια της λογοτεχνικής ειρωνείας. Παρουσιάζονται οι θεωρητικές μελέτες, με στόχο να δημιουργηθεί ένα στέρεο υπόβαθρο, μια κατακτημένη γνώση για την ειρωνεία. Έχοντας τις πληροφορίες αυτές και διαθέτοντας, πλέον, τα απαραίτητα θεωρητικά εφόδια, προχωράμε στο επόμενο κεφάλαιο, τον πυρήνα της παρούσας εργασίας. Αρχικά, δίνεται μια μικρή εισαγωγή για την περίοδο και την ιστορική συγκυρία κατά την οποία εμφανίζεται ο Χάκκας στα γράμματα. Πέραν τούτου, στο κεφάλαιο αυτό τα ίδια τα κείμενα πρωταγωνιστούν. Ακολουθώντας το διαχωρισμό της κάθε συλλογής διηγημάτων από τον ίδιο τον συγγραφέα, εξετάζεται σε κάθε κείμενο η χρήση της ειρωνικής γλώσσας και τεκμηριώνεται με τη χρήση αποσπασμάτων. Αντικείμενο μελέτης αποτελούν οι συλλογές διηγημάτων Τυφεκιοφόρος του εχθρού (1966, 21972, συμπληρωμένη έκδοση), Ο μπιντές και άλλες ιστορίες (1970), Το κοινόβιο (μεταθανάτια έκδοση, 1972) καθώς και τα κείμενα των «Σελίδων», τα οποία προστέθηκαν στη συγκεντρωτική έκδοση της παραγωγής του Χάκκα υπό τον τίτλο Άπαντα, από τις εκδόσεις Κέδρος (1972). Όλες οι παραπομπές στο έργο του συγγραφέα γίνονται στην έβδομη έκδοση των Απάντων (Κέδρος 2013). Ακολουθούν τα συμπεράσματα, στα οποία δίνεται μια συνολική εικόνα της χρήσης της ειρωνείας στο πεζογραφικό έργο του Χάκκα. Ποιους τρόπους ειρωνείας προτιμά; Χρησιμοποιεί κάποιον περισσότερο έναντι των υπολοίπων; Αλλάζει τρόπους κατά το πέρασμα από τη μία συλλογή στην άλλη; Είναι η ειρωνεία εκτός από λογοτεχνικός τρόπος άρθρωσης λόγου και ζωτικό κομμάτι του λογοτεχνικού σύμπαντος του συγγραφέα; Τέτοιου είδους ερωτήματα καλείται να απαντήσει η παρούσα εργασία, επαναφέροντας με αυτό τον τρόπο έναν μάλλον παραμελημένο, τα τελευταία χρόνια, συγγραφέα στο προσκήνιο.

Βυζαντινή και νεοελληνική λογοτεχνία

Μάριος Χάκκας, ειρωνεία, Κωστίου, Wayne Booth

Όχι

0

Όχι

30

127

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/1506161