Περιγραφή:
Ο Antonín Dvořák υπήρξε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα του 19ου αιώνα, καθώς δέχτηκε πολλές και ποικίλες επιρροές. Κατάφερε όμως να συγκεράσει τα εθνικά παραδοσιακά στοιχεία της πατρίδας του μαζί με τις κλασικές μορφές, με αποτέλεσμα την αναγνώρισή του πέρα από τα μέχρι τότε σύνορα της χώρας του. Η παρούσα εργασία έχει ως θέμα τα τρίο του για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο. Η εισαγωγή πραγματεύεται κάποια γενικά ιστορικά στοιχεία που αφορούν την ζωή του συνθέτη, την ιδιαίτερη μουσική του προσωπικότητα αλλά και τους συνθέτες που επηρέασαν την δημιουργία του. Στη συνέχεια, δίνονται πληροφορίες για τα τρίο με πιάνο και σχολιάζονται τα επιμέρους μέρη τους όσον αφορά τις τονικές επιλογές αλλά και την μορφή τους. Έπειτα, διερευνάται ξεχωριστά η περίπτωση του τελευταίου Τρίο με πιάνο, opus 90, καθώς αποτελεί μια ιδιαίτερη σύνθεση, διαφορετική από τα προηγούμενα τρίο με πιάνο. Ακολουθεί ενδελεχής μορφολογική ανάλυση των αρχικών μερών των opera 21, 26 και 65. Τέλος, στο τελευταίο κεφάλαιο, μετά από την αναλυτική προσέγγιση των εναρκτήριων μερών, πραγματοποιείται μια σύγκριση μεταξύ τους με απώτερο στόχο την εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με την διαχείριση α) των εκάστοτε μικροδομικών τμημάτων αλλά και μακροδομικών ενοτήτων, και β) της μορφής σονάτας εν γένει από τον Antonín Dvořák στα τρίο του με πιάνο.
***
Theodoros Katsigris: “The piano trios of Antonín Dvořák: an analytical approach to the first movements of opera 21, 26 and 65”
Antonín Dvořák has been a distinctive figure of the 19th century, since he had received many and varied influences. Yet, he managed to fuse the national traditional elements of his homeland along with the classical forms, resulting in his recognition beyond the borders of his country. This thesis is about his trios for piano, violin and cello. The introduction deals with some general historical data concerning the life of the composer, his peculiar musical personality but also the composers who influenced his creative work. Thereafter, there are information given about the piano trios, and their individual movements are commented in terms of their tonal choices and forms. Afterwards, the case of the last piano trio (opus 90) is examined, as this one is a special composition, different from the previous piano trios. A thorough structural analysis of the first movements of opera 21, 26 and 65 follows. Lastly, in the final chapter, following the analytical approach of the opening movements, a comparison between them is made with the aim of deriving to conclusions concerning the treatment a) of both structural sections and parts, and b) the sonata form in general by Antonín Dvořák in his piano trios.
Λέξεις-κλειδιά:
μορφή σονάτας, μουσική ανάλυση, μορφολογική ανάλυση, 19ος αιώνας, ρομαντισμός, Φούλιας, πτυχιακή εργασία
