Περιγραφή:
Παρ’ όλο που στη συνείδηση των περισσοτέρων μουσικών και μουσικολόγων ο Johann Sebastian Bach και η μορφή σονάτας αποτελούν έννοιες γνωστές, δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα που να συνδέει τον σημαντικότατο αυτό συνθέτη με την εν λόγω μορφή, για την οποία ίσως έχει χυθεί και το περισσότερο μελάνι στο πλαίσιο της μουσικής ανάλυσης. Η παρούσα εργασία καταδεικνύει την σχέση μεταξύ των δύο με εφαλτήριο δύο πολύ σημαντικά έργα για πληκτροφόρο του συνθέτη. Ξεκινώντας με μία σύντομη επισκόπηση τόσο των πρώτων εκδόσεων όσο και των χειρογράφων της συλλογής με τις 6 Παρτίτες (BWV 825-830) και του δεύτερου τόμου της συλλογής Το καλώς συγκερασμένο πληκτροφόρο (BWV 870-893), παρουσιάζονται ακολούθως 18 αναλύσεις μερών από τα έργα αυτά, οι οποίες, με όχημα την θεωρία τόσο του 18ου αιώνος (Koch, Galeazzi κ.ά.) όσο και σύγχρονες θεωρήσεις αναφορικά με τη μορφή σονάτας (Caplin, Hepokoski & Darcy, Φούλιας κ.ά.), αναδεικνύουν ότι 9 μέρη από τις παρτίτες αλλά και 9 πρελούδια από τα 24 του δευτέρου τόμου του Καλώς συγκερασμένου πληκτροφόρου είναι καταφανώς συντεθειμένα βάσει της μορφής αυτής. Στο τέλος της εργασίας διατυπώνεται μία σειρά περιεκτικών συμπερασμάτων ως προς τον αρμονικό και θεματικό σχεδιασμό των επιλεγμένων έργων, με αναφορά και σε επιμέρους εξαιρέσεις.
***
Nikolaos Tsigkros: “Sonata form in Partitas (BWV 825-830) and in the second book of The Well-Tempered Clavier (BWV 870-893) by Johann Sebastian Bach”
Although to the conscience of most musicians and musicologists Johann Sebastian Bach and the sonata form are well known concepts, there is unfortunately nothing to associate this important composer with that musical form, for which most ink may have been spilled of musical analysis. The present thesis indicates the relationship between them considering two very important keyboard compositions of J. S. Bach. After a brief overview of both the first editions and the manuscripts of the 6 Partitas (BWV 825-830) and the second book of The well-tempered clavier (BWV 870-893), 18 analyses of selected movements from these works are presented. These analyses, based both on the 18th-century theory (Koch, Galeazzi, etc.) and on modern theories about the sonata form (Caplin, Hepokoski & Darcy, Fulias, etc.), confirm that 9 movements from the Partitas, but also 9 preludes out of the 24 compiled in the second book of The well-tempered clavier have been obviously composed according to the sonata principle. At the end of the thesis a number of conclusions are drawn on the harmonic and thematic organization of these compositions, mentioning some interesting exceptions as well.
Λέξεις-κλειδιά:
μουσική / μορφολογική ανάλυση, τριμερής / διμερής μορφή σονάτας, μορφή σουίτας, 18ος αιώνας, μπαρόκ, Φούλιας, πτυχιακή εργασία
