Περίληψη:
Γίνεται αντιληπτό από τα όσα διαπιστώθηκαν ότι η εκκλησιαστική οικονομία είναι αλλά και πρέπει να είναι σύμφωνα με τον Σκουτέρη (1969) «μία έκφραση πνεύματος και αγάπης η οποία διέπει την Εκκλησία και των εξ αυτής απορρέουσων αρετών, της συμπαθείας. επιείκειας και συγκαταβάσεως» όσον αφορά στην ανθρώπινη αδυναμία. Για αυτό το λόγο μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι με την εφαρμογή της εκκλησιαστικής οικονομίας δεν επιδιώκεται η παράβαση των εκκλησιαστικών κανόνων αλλά η συγκατάβαση.
Το ότι η εκκλησιαστική οικονομία αποτελεί συνέπεια της προαναφερόμενης χριστιανικής διαθέσεως και όχι κατάλυση της τάξης, διαφαίνεται από το γεγονός ότι η εφαρμογή της οικονομίας έχει πρόσκαιρο χαρακτήρα, αφού εφαρμόζεται για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ανάλογα με την κάθε περίπτωση, καθώς και από την περίσκεψη και τη συναίνεση μέσω της οποίας αυτή χορηγείται.
Το εκάστοτε εκκλησιαστικό όργανο που εφαρμόζει την οικονομία θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του εάν η ενέργειά του αυτή μπορεί να προκαλέσει βλάβη ή σκανδαλισμό στο πλήρωμα της Εκκλησίας σε μεγαλύτερο βαθμό, σε σχέση με την ωφέλεια που προσφέρει ή εάν το κακό προηγούμενο μέσω της ανοχής και της επιείκειας μεταβληθεί σε κανόνα και, συνεπώς, διασαλεύεται μόνιμα και ανατρέπεται η κανονική τάξη και η ακρίβεια.
Κάθε Πνευματικός, χωρίς να παρακάμπτει την ιδιαίτερη αποστολή που έχει και τους στόχους της Εκκλησίας, καλείται να αξιοποιήσει στο έπακρο κάθε γνώση που διαθέτει και να εφαρμόζει το χριστιανικό διακύβευμα, το οποίο δεν έχει νομοκανονικό αλλά εκκλησιολογικό κυρίως χαρακτήρα. Επομένως, η εφαρμογή της αρχής της οικονομίας επιδιώκει την πνευματική θεραπεία των αμαρτησάντων, την αποφυγή του σκανδαλισμού του ποιμνίου και την ειρήνη και την ομόνοια, χωρίς ωστόσο, αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την άσκησή της και δεσμευτικοί όροι από το όργανο που την εφαρμόζει.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, πρέπει να μην παρακάμπτεται η αρχή ότι η εφαρμογή της εκκλησιαστικής οικονομίας στηρίζεται στο σωτηρολογικό Δίκαιο των Ιερών Κανόνων, κάτι που με τη σειρά του εξηγεί και την αντίληψη ότι η παράβαση στο πλαίσιο της Εκκλησίας αποτελεί ψυχική αρρώστια, την οποία η Εκκλησία δια μέσου των αρμοδίων οργάνων – των Πνευματικών - καλείται να θεραπεύσει.
Η εφαρμογή της εκκλησιαστικής οικονομίας δεν καταργεί, επομένως, την ακρίβεια των Ιερών Κανόνων, αλλά αντλώντας την υπόστασή της από το σωτηριολογικό σκοπό της Εκκλησίας μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να υπερτερήσει της κατά γράμμα και στενής εφαρμογής του Κανονικού Δικαίου.
Όσον αφορά στην εκκλησιαστική διοίκηση καθίσταται εμφανής η διασύνδεσή της με τη διοίκηση των επιχειρήσεων σε ό,τι αφορά το εσωτερικό κι εξωτερικό περιβάλλον, τον καθορισμό των σκοπών και λειτουργικών στόχων, τη διαπραγμάτευση, την επικοινωνία, τη διαχείριση κρίσεων και τη συνεχή βελτίωση της λειτουργίας της. Απαιτούνται από τον εκκλησιαστικό ηγέτη τόσο θεολογικές γνώσεις όσο και γνώσεις σε επίπεδο μάνατζμεντ, προκειμένου να διεκπεραιώνει με το καλύτερο τρόπο προβλήματα ή ζητήματα που ανακύπτουν κατά καιρούς στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο εκκλησιαστικός ηγέτης ως ζωντανό παράδειγμα αποτελεί έμπνευση για κάθε ενεργό μέλος του σώματος της Εκκλησίας.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Κοινωνικές, Πολιτικές και Οικονομικές επιστήμες
Λέξεις-κλειδιά:
Διοίκηση, Οικονομία, Εκκλησιαστική Οικονομία, Εκκλησιαστικός ηγέτης, Εκκλησία, Πνευματικός, Κανονικό Δίκαιο, Ιεροί Κανόνες, Γνώσεις, Διαχείριση
