Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Δημήτριος Παναγιωτόπουλος
Καθηγητής Αθλητικού Δικαίου
Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Mάριος Παπαλουκάς
Καθηγητής Αθλητικού Δικαίου
Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (Τ.Ο.Δ.Α.).
Μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής
Ιωάννης Αυθίνος
Καθηγητής Αθλητικής Διοίκησης
Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής
Περίληψη:
Στο σύστημα επίλυσης των αθλητικών διαφορών έχει δειχθεί ότι παράλληλα με την εν γένει δικαιοσύνη, έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα ειδικών οργάνων επίλυσης των διαφορών που ανακύπτουν στο αθλητικό γίγνεσθαι ένα <> (σελ 72, Παναγιωτόπουλος, 2006), με τη μορφή διαιτησίας. Η διαιτησία απαντάται στον ‘Όμηρο (σελ 28, Παναγιωτόπουλος, 2006), θεσμός από τα πανάρχαια χρόνια γνωστός στο ελληνικό διαπολιτειακό δίκαιο πρώτη μορφή απονομής δικαιοσύνης. (σελ 29, Παναγιωτόπουλος, 2006).
Η εφαρμογή της διαιτησίας στο σύγχρονο κόσμο ανάλογα και με το σύστημα δικαίου που επικρατεί σε κάθε χώρα αφορά στη βούληση των μερών με ειδική συμφωνία. Στη βάση της συμφωνίας αυτής επιλύονται οι διαφορές με τον ορισμό διαιτητών υπό τους όρους της αποδεχθείσης συμφωνίας (Ελλάδα: άρθρα 867 επ. του ΚΠολΔ). Ως μορφή συμφωνίας διαιτησίας στον Αθλητισμό εκλαμβάνεται το καταστατικό και μόνο για τα μέλη του σωματείου, όχι όμως και για κάθε τρίτο εμπλεκόμενο στο αθλητικό γίγνεσθαι όπως είναι ο αθλητής ή ο προπονητής. Ο Έλληνας νομοθέτης (παρ. 1 και 2 του άρθρου 131 Ν.2725/1999 ως ισχύουν σήμερα) για την επίλυση των αγωνιστικών διαφορών ορίζει με νόμο δικαιοδοτικά όργανα ή επιτροπές των αθλητικών σωματείων με την υποχρέωση συμπερίληψης σχετικής διάταξη στα καταστατικά, στους κανονισμούς και στις προκηρύξεις των αθλητικών αγώνων που διεξάγονται, στο πλαίσιο επαγγελματικών συνδέσμων, αθλητικών ενώσεων ή ομοσπονδιών.
Πέραν τούτων ορίζει επίσης ότι σε περίπτωση μη αναγραφής της διάταξης αυτής, λογίζεται πως αυτή περιέχεται αυτοδικαίως με εκ παραλλήλου δε αποκλεισμό αντίστοιχης αρμοδιότητας των τακτικών δικαστηρίων, τροποποιώντας το οικείο άρθρο του ΚΠολΔ περί διαιτησίας. Κατ’ ουσία επιβάλλει την αναγκαστική Διαιτησία (Παναγιωτόπουλος, 2006) . Στους σκοπούς επομένως της παρούσας διατριβής είναι: 1) Η αθλητική έννομη τάξη και δικαιοδοσία καθώς και η προβολή του θεσμού και ο θεσμός της διαιτησίας, η μορφή και η φύση της συμφωνίας ως σύμβαση προσχώρησης σε συνδυασμό και με τις ισχύουσες συνταγματικές διατάξεις και την ελληνική έννομη τάξη και η επιβολή επίλυσης των αθλητικών διαφορών στον ορίζοντα της βιβλιογραφίας και της νομολογίας . 2) Πέραν τούτων ερευνώνται και εναλλακτικές νομοθετικές παρεμβάσεις για το πρόσφορο και σύννομο της επίλυσης των αθλητικών διαφορών τόσο στο πεδίο των διαφορών του κύκλου Lex Sportiva, όσο και στο γενικότερο του Αθλητικού Δικαίου αλλά και της συνταγματικώς ισχύουσας ελληνικής έννομης τάξης (άρθρου 8 Σ, σε συνδυασμό και με το άρθρο 16 παρ.9 Σ.), με σκοπό την ανάδειξη του φυσικού δικαστή στον Αθλητισμό. Η έρευνα τελικώς καταλήγει με την απάντηση στην υπόθεση κατά πόσο στο πλαίσιο αθλητικής έννομης τάξης, η αθλητική δικαιοδοσία και συγκεκριμένα η σύμβαση προσχώρησης (Άρθρο 131, παρ 1,2) εγγυάται την ουσιαστική και αντικειμενική δικαστική κρίση, με ορθή («δίκαιη» fair trial) δίκη στον αθλητισμό, εντός του πλαισίου της εννόμου τάξεως και συνταγματικών επιταγών, ή μήπως απαιτείται η διαμόρφωση ενός άλλου συστήματος αθλητικής δικαιοδοσίας όπως έχει διατυπωθεί από την επιστήμη η σύσταση ενός Αθλοδικείου με ειδικό αθλητικό δικονομικό πλαίσιο επίλυσης των αθλητικών διαφορών. Το Δικαστήριο αυτό ενταγμένο στα πολιτικά και διοικητικά δικαστήρια αντίστοιχα μπορεί να είναι αποκλειστικά αρμόδιο γα την επίλυση αθλητικών διαφορών. Το Δικαστήριο αυτό μπορεί να εγγυάται ένεκα δομής οργάνωσης την αμεροληψία την ουσιαστική εκδίκαση της διαφοράς και την πραγμάτωση των δικονομικών δικαιωμάτων των διαδίκων και των δικαιωμάτων που συνθέτουν την έννοια της έννομης προστασίας που δικαιούται ο πολίτης όπως και ο αθλητικά εμπλεκόμενος (σελ 90, Παναγιωτόπουλος, 2006).
