Supervisors info:
Γελαδάς, Ν., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Μαριδάκη, Μ., Επίκουρος Καθηγήτρια, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Κοσκολού, Μ., Λέκτορας, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Summary:
Η προπόνηση επιφέρει φυσιολογικές προσαρμογές, που δύνανται να βελτιώσουν την υγεία και την απόδοση του ατόμου. Οι προπονητικές αυτές προσαρμογές σε υγιή άτομα παρουσιάζουν ομοιότητες με τις μυϊκές προσαρμογές σε ασθενείς με περιφερικά αγγειακά προβλήματα (διαλείπουσα χωλότητα) ως αποτέλεσμα της μειωμένης αιματικής ροής στα κάτω άκρα. Αποτέλεσμα αυτής της διαπίστωσης ήταν η πραγματοποίηση μελετών αερόβιας προπόνησης με ταυτόχρονη απόφραξη της αιματικής ροής. Οι έρευνες αυτές παρατήρησαν βελτίωση στην αερόβια ικανότητα και απόδοση, που αποδόθηκαν κυρίως σε τοπικές μυϊκές προσαρμογές. Ωστόσο, οι προαναφερόμενες μελέτες εμφανίζουν αδυναμίες γενίκευσης των ευρημάτων τους στην αθλητική επιστήμη.
Σκοπός λοιπόν της προτεινόμενης μελέτης είναι να εξετάσει την επίδραση ενός προγράμματος διαλειμματικής προπόνησης με εφαρμογή υπερατμοσφαιρικής εξωτερικής πίεσης 90 mmHg στα κάτω άκρα, στην αερόβια ικανότητα και απόδοση αγύμναστων ατόμων.
Το δείγμα αποτελούταν από είκοσι ένα (n=21) υγιείς αγύμναστους δοκιμαζόμενους (6 άνδρες, 15 γυναίκες), οι οποίοι διαχωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, την πειραματική ομάδα (ομάδα CUFF, n=11) και την ομάδα ελέγχου (ομάδα CON, n=10). Ο συνολικός πειραματικός σχεδιασμός της μελέτης περιελάμβάνε τρεις φάσεις : α) αρχικές εργαστηριακές μετρήσεις, β) προπόνηση διάρκειας έξι (6) εβδομάδων, και γ) επαναληπτικές εργαστηριακές μετρήσεις. Ειδικότερα, οι φάσεις μέτρησης α και γ αποτελούνταν από μια συγκεκριμένη σειρά μετρήσεων, οι οποίες ήταν: δοκιμασία μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου χωρίς εφαρμογή μηριαίας εξωτερικής πίεσης (VO2maxCON), δοκιμασία μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου με εφαρμογή μηριαίας εξωτερικής πίεσης (VO2maxCUFF), σταθερές υπομέγιστες δοκιμασίες στο 30% και 80% της αρχικής VO2maxCON διάρκειας έξι (6) λεπτών έκαστη, μια δοκιμασία απόδοσης μέχρι εξάντλησης σταθερής επιβάρυνσης στο 150% της αρχικής VO2maxCON (TF150) και ανθρωπομετρήσεις. Αναφορικά με την προπονητική διαδικασία, η συνολική διάρκειά της ήταν έξι (6) εβδομάδες με συχνότητα τρεις (3) συνεδρίες την εβδομάδα, ενώ η κάθε συνεδρία διαρκούσε σχεδόν τριάντα (30) λεπτά. Συγκεκριμένα, η πειραματική ομάδα ποδηλατούσε δύο (2) λεπτά στο 80% της VO2maxCUFF με ταυτόχρονη εφαρμογή εξωτερικής πίεσης 90 mmHg με τη μέθοδο των περιμηρίδων και δύο (2) λεπτά στο 40% της VO2maxCON, χωρίς την εφαρμογή πίεσης. Αντίστοιχα, η ομάδα ελέγχου, στην ίδια σχετική ένταση, ποδηλατούσε δύο (2) λεπτά στο 80% της VO2maxCON και δύο (2) λεπτά στο 40% της VO2maxCON χωρίς την εφαρμογή μηριαίας εξωτερικής πίεσης. Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε ανάλυση διασποράς (Analysis of variance, ANOVA) με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις. Το επίπεδο σημαντικότητας θα οριστεί στο α=0.05 (p<0.05).
Η προπόνηση δε βελτίωσε τη VO2max, αν και βελτιώθηκε η υπομέγιστη απόδοση (30% VO2max: ομάδα CON: πριν: 964.72 ± 458.48 ml/min, μετά: 846.56 ± 349.64 ml/min, ομάδα CUFF: πριν: 816.44 ± 116.96 ml/min, μετά: 698.38 ± 151.04 ml/min, 80% VO2max: ομάδα CON: πριν: 2230.34 ± 797.50 ml/min, μετά: 1956.72 ± 731.57 ml/min, ομάδα CUFF: πριν: 1936.43 ± 342.52 ml/min, μετά: 1699.22 ± 1699.22 ± 397.11 ml/min) και ο χρόνος εξάντλησης κατά τη δοκιμασία απόδοσης TF150 (ομάδα CON: πριν: 58.54 ± 12.37 sec, μετά: 79.89 ± 9.32 sec, ομάδα CUFF: πριν: 70.28 ± 22.40 sec, μετά : 89.15 ± 32.07 sec). Συνεπώς, η προπόνηση με τις περιμηρίδες ήταν το ίδιο αποτελεσματική με την ομάδα ελέγχου.
Συμπερασματικά, το παρόν καινοτόμο προπονητικό πρωτόκολλο αδυνατεί να βελτιώσει την αερόβια ικανότητα των δοκιμαζόμενων, λόγω πιθανόν της αναποτελεσματικότητας της εξωτερικής υπερατμοσφαιρικής πίεσης των 90 mmHg για απόφραξη της αιματικής ροής στους ασκούντες μυς ή και του χαμηλού προπονητικού ερεθίσματος έντασης. Τέλος, η βελτίωση της αερόβιας απόδοσης στη δοκιμασία TF150 είναι μάλλον συνέπεια αλλαγών της μυϊκής αποδοτικότητας και οικονομίας κίνησης.
