Supervisors info:
Αθανασόπουλος Σ., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Κοσκολού Μ.,Λέκτορας, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Βογιατζής Ι., Λέκτορας, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Summary:
Η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) είναι μία νόσος που επιφέρει παθολογοανατομικές αλλοιώσεις στους πνεύμονες και δυναμική πνευμονική υπερδιάταση. Η δυναμική πνευμονική υπερδιάταση, η οποία εντείνει το αίσθημα της δύσπνοιας, είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες περιορισμού της ικανότητας για άσκηση στους ασθενείς με ΧΑΠ. Μία τεχνική που στοχεύει στη μείωση της αναπνευστικής απαίτησης είναι η τεχνική της διαφραγματικής αναπνοής (DB). Στην ηρεμία, τα οφέλη της αποδίδονται στην αύξηση του χρόνου εκπνοής, στην αύξηση του αναπνεόμενου όγκου αέρα και στη μείωση του αναπνευστικού ρυθμού, προσαρμογές που οδηγούν τελικά σε μείωση του αέρα που παγιδεύεται στους πνεύμονες και στον καλύτερο έλεγχο της δύσπνοιας.
Ο σκοπός της παρούσας ερευνητικής εργασίας είναι να μελετηθεί η επίδραση της τεχνικής της διαφραγματικής αναπνοής κατά την άσκηση στην εκδήλωση της δυναμικής πνευμονικής υπερδιάτασης και του αισθήματος της δύσπνοιας. Γίνεται η υπόθεση ότι η εφαρμογή της τεχνικής αυτής κατά τη διάρκεια της άσκησης μειώνει το ρυθμό εκδήλωσης της δυναμικής πνευμονικής υπερδιάτασης και την ένταση της δύσπνοιας στους ασθενείς με ΧΑΠ.
Για τον έλεγχο της παραπάνω ερευνητικής υπόθεσης, 14 ασθενείς με ΧΑΠ εκτέλεσαν δύο δοκιμασίες υπομέγιστου έργου στο κυκλοεργόμετρο, τη μία υιοθετώντας το πρότυπο της DB και την άλλη ακολουθώντας το δικό τους αναπνευστικό πρότυπο. Κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών καταγράφονταν, ως εξαρτημένες μεταβλητές: i) οι μεταβολές των αναπνευστικών όγκων των ασθενών (τελο-εκπνεόμενοι και τελο-εισπνεόμενοι όγκοι) και ii) οι αναπνευστικές παράμετροι (συχνότητα αναπνοής, χρόνος εισπνοής και εκπνοής).
Από τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης φαίνεται στατιστικά σημαντική μείωση του τελο-εκπνεόμενου όγκου αέρα του ολικού θωρακικού τοιχώματος κατά την άσκηση με DB κατά 265 ml κατά μέσο όρο σε όλη τη διάρκεια της άσκησης. Η σημαντική αυτή μεταβολή οφείλεται, τόσο σε σημαντική μείωση του τελο-εκπνεόμενου όγκου αέρα του κοιλιακού τμήματος του θώρακα, κατά 183 ml κατά μέσο όρο, όσο και σε σημαντική μείωση του τελο-εκπνεόμενου όγκου αέρα του πλευρικού τμήματος, κατά 87 ml κατά μέσο όρο σε όλη τη διάρκεια της άσκησης με διαφραγματική αναπνοή. Αντίθετα, δεν παρατηρήθηκε καμία στατιστικά σημαντική μεταβολή στους τελο-εισπνεόμενους όγκους αέρα τόσο του ολικού όσο και των δύο επιμέρους θωρακικών τμημάτων στις δύο πειραματικές συνθήκες.
Επίσης καταγράφηκε στατιστικά σημαντική αύξηση του εκπνευστικού χρόνου και του ολικού χρόνου αναπνοής, αύξηση του αναπνεόμενου όγκου αέρα και σημαντική μείωση της αναπνευστικής συχνότητας. Ο πνευμονικός αερισμός επίσης μειώθηκε σημαντικά, δείχνοντας μία μείωση της αναπνευστικής απαίτησης στην άσκηση με DB. Όπως φαίνεται, το αναπνευστικό πρότυπο της DB μείωσε σημαντικά το αίσθημα της δύσπνοιας και της κόπωσης των κάτω άκρων των ασθενών και δεν οδήγησε σε δυναμική πνευμονική υπερδιάταση κατά τη διάρκεια εξάλεπτης άσκησης στο κυκλοεργόμετρο.
Επομένως επαληθεύεται η ερευνητική υπόθεση, σύμφωνα με την οποία η εφαρμογή της διαφραγματικής αναπνοής στην άσκηση μειώνει τη δυναμική πνευμονική υπερδιάταση και το αίσθημα της δύσπνοιας κατά την άσκηση σε ασθενείς με ΧΑΠ.
