Unit:
ΠΜΣ Βιολογία της ΆσκησηςLibrary of the School of Physical Education and Sport Science
Author:
Louvaris Zafeiris
Supervisors info:
Ζακυνθινός Σ., Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Βογιατζής Ι., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Κοσκολού Μ., Επίκουρη Καθηγήτρια, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Original Title:
Πνευμονική υπερδιάταση και οξυγόνωση περιφερικών μυών στην άσκηση σε πνυμονοπαθείς
Translated title:
Πνευμονική υπερδιάταση και οξυγόνωση περιφερικών μυών στην άσκηση σε πνυμονοπαθείς
Summary:
Η απουσία εκδήλωσης του φαινομένου της δυναμικής πνευμονικής υπερδιάτασης κατά την άσκηση στους ασθενείς με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) προκαλεί εκτεταμένη αύξηση του έργου της αναπνοής και μείωση στο ρυθμό αύξησης της καρδιακής παροχής. Και τα δύο αυτά φαινόμενα πιθανόν να συντελούν στη μειωμένη παροχή αίματος και οξυγόνου στους περιφερικούς μυς κατά την άσκηση συγκριτικά με τους ασθενείς που εκδηλώνουν πνευμονική υπερδιάταση.
Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να ερευνήσει αν πράγματι η απουσία εκδήλωσης του φαινομένου της δυναμικής πνευμονικής υπερδιάτασης κατά τη διάρκεια άσκησης συντελεί στη μείωση του ρυθμού αύξησης της καρδιακής παροχής καθώς και στη μείωση της οξυγόνωσης των περιφερικών μυών (έξω πλατύ μηριαίου). Συνολικά μελετήθηκαν 18 ασθενείς με μέτριου προς σοβαρού βαθμού ΧΑΠ [n=8 χωρίς εκδήλωση υπερδιάτασης (FEV1=56.0±5.0%προβλ.) και n=10 με εκδήλωση υπερδιάτασης (FEV1=32.0±4.0%προβλ.)] κατά τη διάρκεια άσκησης προοδευτικά αυξανόμενης έντασης στο κυκλοεργόμετρο. Ο τύπος εκδήλωσης της υπερδιάτασης όπως και η μεταβολή του όγκου του ολικού θωρακικού τοιχώματος και των επιμέρους τμημάτων αυτού προσδιορίστηκε με τη χρήση οπτο-ηλεκτρονικής πληθυσμογραφίας. Η καρδιακή παροχή μετρήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της άσκησης με τη χρήση μη επεμβατικής μεθόδου καταγραφής μέσω αγωγιμότητας (Physio-flow). Oι αλλαγές στην οξυγόνωση του έξω πλατύ μηριαίου μυ προσδιορίστηκαν με τη μέθοδο της εγγύς υπέρυθρης φασματοσκοπίας.
Οι ασθενείς με απουσία εκδήλωσης υπερδιάτασης επέδειξαν μεγαλύτερη (p=0.012) ικανότητα για παραγωγή μέγιστου έργου (83±13 έναντι 49±7 W) και υψηλότερη (p=0.04) καρδιακή παροχή (11.7±0.7 έναντι 9.9±0.4 L/min) κατά τη μέγιστη άσκηση σε σχέση με τους ασθενείς με εμφάνιση υπερδιάτασης. Όταν οι μεταβλητές εκφράστηκαν ως προς την απόλυτη τιμή του μέγιστου παραγόμενου έργου του κάθε ασθενή ο ρυθμός αύξησης της καρδιακής παροχής κατά τη μέγιστη άσκηση των ασθενών χωρίς υπερδιάταση ήταν μικρότερος συγκριτικά με τον ρυθμό αύξησης των ασθενών που εμφάνισαν υπερδιάταση (0.15±0.01 έναντι 0.22±0.02 L/min/W) ενώ μεγαλύτερη ήταν η αύξηση της αποξυγονωμένης αιμοσφαιρίνης (δείκτης απόσπασης οξυγόνου) (0.016±0.02 έναντι 0.08±0.01 μmol/L/W) και η πτώση του δείκτη κορεσμού οξυγόνου του έξω πλατύ μηριαίου (δείκτης ο οποίος αντανακλά τη σχέση μεταξύ προμήθειας και κατανάλωσης οξυγόνου) (-0.17±0.01 έναντι -0.11±0.01 %/W). Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνονται και για το ίδιο απόλυτο έργο άσκησης (40W) όπου η συγκέντρωση της αποξυγονωμένης αιμοσφαιρίνης των ασθενών χωρίς υπερδιάταση (8.7±2.3 μmol/L) ήταν μεγαλύτερη (p=0.039) σε σύγκριση με τους ασθενείς με υπερδιάταση (5.5±2.0 μmol/L) και ο δείκτης κορεσμού οξυγόνου του έξω πλατύ μηριαίου (-8.1±1.9% έναντι -4.5±1.2%) μικρότερος (p=0.042), ενώ παράλληλα η καρδιακή παροχή μεταξύ των δύο ομάδων δεν διέφερε σημαντικά (8.5±0.3L/min έναντι 8.3±0.1 L/min, p=0.32).
Συμπερασματικά, οι ασθενείς χωρίς εκδήλωση υπερδιάτασης και εκτεταμένη επιστράτευση των κοιλιακών μυών κατά την εκπνοή πρότυπο το οποίο υιοθετείτε με σκοπό τη μείωση ή την αποφυγή εμφάνισης του φαινομένου της δυναμικής πνευμονικής υπερδιάτασης φαίνεται ότι προκαλεί αρνητικές αιμοδυναμικές συνέπειες περιορίζοντας το ρυθμό αύξησης της καρδιακής παροχής κατά τη διάρκεια της άσκησης συμβάλλοντας έτσι στην μείωση της οξυγόνωσης των περιφερικών μυών.
Number of references:
110
Notes:
Η διατριβή έχει κατατεθεί σε έντυπη μορφή στη βιβλιοθήκη ΣΕΦΑΑ
