Unit:
ΠΜΣ Βιολογία της ΆσκησηςLibrary of the School of Physical Education and Sport Science
Supervisors info:
Γελαδάς Ν., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Κοσκολού Μ., Λέκτορας, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Βογιατζής Ι., Λέκτορας, ΤΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Original Title:
Επίδραση διαφορετικών τύπων προπόνησης στο λειτουργικό επίπεδο ασθενών με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια
Translated title:
Επίδραση διαφορετικών τύπων προπόνησης στο λειτουργικό επίπεδο ασθενών με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια
Summary:
Εισαγωγή: Ένας από τους βασικότερους τρόπους αξιολόγησης της λειτουργικήs ικανότητας των ασθενών µε Χρόνια Αποφρακτική Πνευµονοπάθεια (ΧΑΠ) είναι η δοκιµασία βάδισης των 6 λεπτών (6MWT). Η βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας των ασθενών αποτελεί βασικό στόχο των προγραµµάτων αναπνευστικής αποκατάστασης και επιτυγχάνεται διαµέσου της συστηµατικής άσκησης των ασθενών µε συνεχή (ΣΠ) ή διαλειµµατικό τύπο προπόνησης (∆Π). Σκοπός της παρούσας µελέτης ήταν να διερευνηθεί, α) αν η ∆Π βελτιώνει σηµαντικά την απόδοση των ασθενών στο 6MWT, β) αν η βελτίωση αυτή είναι σηµαντικά µεγαλύτερη συγκριτικά µε τη ΣΠ και γ) αν η υποκειµενική αντίληψη της δύσπνοιας και της κόπωσης των κάτω άκρων των ασθενών (όπως αυτή αξιολογείται µε την κλίµακα Borg 1-10) κατά την εκτέλεση του 6MWT βελτιώνεται σηµαντικά περισσότερο µετά από ∆Π σε σύγκριση µε τη ΣΠ σε ασθενείς µε µετρίου και σοβαρού βαθµού ΧΑΠ. Μέθοδος: Τη µελέτη ολοκλήρωσαν 23 ασθενείς µε ΧΑΠ (19 άνδρες και 4 γυναίκες), οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε δύο οµάδες σύµφωνα µε τον ταχέως εκπνεόµενο όγκο στο 1 δευτερόλεπτο (FEV1) και το αρχικό µέγιστο έργο (Wmax) στο κυκλοεργόµετρο. Οι ασθενείς ασκήθηκαν 3 φορές την εβδοµάδα για 12 εβδοµάδες στο κυκλοεργόµετρο. Η οµάδα ΣΠ (n=11, FEV1=40.3±6.3% της προβλεποµένης τιµής) (µέσος όρος ± τυπικό σφάλµα µέτρησης) υποβλήθηκε σε προπόνηση διάρκειας 30΄ µε ένταση στο 80% του αρχικού µέγιστου έργου (Wmax) ενώ η οµάδα της ∆Π (n=12, FEV1=38.5±5.2% της προβλεποµένης τιµής) εφήρµοσε προπόνηση µε διαλειµµατικό τρόπο εναλλαγής 30΄΄ άσκησης µε 30΄΄ ανάπαυσης για 45 λεπτά µε ένταση στο 100% του αρχικού µέγιστου έργου (Wmax). Το συνολικό έργο προπόνησης ήταν παρόµοιο στις δύο οµάδες. Πριν και µετά το πρόγραµµα αποκατάστασης η ικανότητα για άσκηση των ασθενών αξιολογήθηκε µε: α) µια δοκιµασία προοδευτικά αυξανόµενης επιβάρυνσης στο κυκλοεργόµετρο και β) µε την δοκιµασία του 6MWT. Αποτελέσµατα: Η απόσταση στο 6MWT αυξήθηκε σηµαντικά (p<0.001) τόσο στην οµάδα της ΣΠ όσο και στην οµάδα της ∆Π κατά 44 ±12 µέτρα και 54 ±16 µέτρα, αντίστοιχα.To µέγιστο έργο στο κυκλοεργόµετρο αυξήθηκε σηµαντικά (p<0.001) και στις δύο οµάδες κατά 18% και 26%, αντίστοιχα. Η υποκειµενική αντίληψη της δύσπνοιας και της κόπωσης των κάτω άκρων των ασθενών κατά την εκτέλεση του 6MWT δεν βελτιώθηκε σηµαντικά περισσότερο στη ∆Π σε σύγκριση µε τη ΣΠ. Όµως στο σύνολο των προπονητικών συνεδριών του προγράµµατος αναπνευστικής αποκατάστασης η υποκειµενική αντίληψη της δύσπνοιας και της κόπωσης των κάτω άκρων των ασθενών στη οµάδα της ∆Π ήταν σηµαντικά µικρότερη (p<0.001) σε σύγκριση µε την οµάδα της ΣΠ. Συµπεράσµατα:Η παρούσα µελέτη έδειξε ότι η ∆Π προκάλεσε σηµαντική βελτίωση στη λειτουργική ικανότητα των ασθενών µε ΧΑΠ όπως αυτή αξιολογήθηκε από το 6MWT. Επίσης διαφαίνεται ότι η ∆Π είναι εξίσου αποτελεσµατική συγκριτικά µε την ΣΠ στην βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας των ασθενών µε ΧΑΠ. Ως εκ τούτου η ∆Π αποτελεί µια αξιόπιστη εναλλακτική µορφή προπόνησης στα προγράµµατα αναπνευστικής αποκατάστασης για ασθενείς µε σοβαρού βαθµού ΧΑΠ καθώς τα οφέλη της προπόνησης επιτυγχάνονται µε σηµαντικά µικρότερη δύσπνοια και κόπωση συγκριτικά µε την ΣΠ.
Notes:
Η διατριβή έχει κατατεθεί σε έντυπη μορφή στη βιβλιοθήκη ΣΕΦΑΑ
