Περίληψη:
Εισαγωγή: Το καθεστώς της ακούσιας νοσηλείας ρυθμίζεται από νομοθεσία που
διαφέρει μεταξύ των χωρών της Ευρώπης. Κατά το χρονικό διάστημα 1990-2000 η
μείωση των ψυχιατρικών κλινών συνδυάστηκε με μια αύξηση του αριθμού των
ακουσίων νοσηλειών και μια τάση για βραχύτερο χρόνο νοσηλείας και περισσότερες
επανεισαγωγές. Η ακούσια νοσηλεία συνεπάγεται μεγαλύτερο χρόνο νοσηλείας και
κίνδυνο επανεισαγωγής. Οι ασθενείς συχνά τη χαρακτηρίζουν ως μη ωφέλιμη ή και
επιζήμια.
Μεθοδολογία: Για την κατανόηση και ερμηνεία ενός φαινομένου εκ πρώτης όψεως
παράδοξου, πραγματοποιήθηκε αναζήτηση σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων, για το
χρονικό διάστημα 2000-2012, με λέξεις κλειδιά: ακούσια νοσηλεία, επιδημιολογία,
κλινικά χαρακτηριστικά, δημογραφικά χαρακτηριστικά.
Αποτελέσματα: Η παρατηρούμενη τάση στις ακούσιες νοσηλείες μετά το 2000 είναι
αυξητική. Οι άνδρες υπερέχουν, η μέση ηλικία των ασθενών είναι τα 40 έτη και η
μέγιστη αύξηση στην επικράτηση παρατηρείται στις μεγαλύτερες ηλικίες. Οι
ακούσιοι ασθενείς είναι συχνότερα άγαμοι, χήροι ή διαζευγμένοι, ζουν μόνοι
τους, είναι άνεργοι, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και χωρίς στήριξη από την
οικογένεια. Οι εθνικές μειονότητες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο ακούσιας
νοσηλείας. Η επικρατέστερη διάγνωση είναι η σχιζοφρένεια και οι συχνότεροι
λόγοι εισαγωγής η αυτοκαταστροφική και ετεροκαταστροφική συμπεριφορά. Η μέση
διάρκεια νοσηλείας είναι μεγαλύτερη για τους ακούσιους ασθενείς, η συμμόρφωση
στη θεραπεία κακή και συχνά υπάρχει ιστορικό προηγούμενης ακούσιας νοσηλείας.
Διάφορες προληπτικές παρεμβάσεις έχουν εφαρμοστεί με αποτελεσματικότητα που
διαφέρει.
Συμπεράσματα: Η συνεχιζόμενη αύξηση των ακούσιων νοσηλειών θέτει ερωτήματα προς
διερεύνηση ενώ καθιστά αναγκαία την περαιτέρω ανάπτυξη προληπτικών παρεμβάσεων.
Λέξεις-κλειδιά:
Ακούσια νοσηλεία, Επιδημιολογία, Κλινικά χαρακτηριστικά, Δημογραφικά χαρακτηριστικά
