Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Βογιατζής Ι., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΣΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Κουλούρης Ν., Καθηγητής, Ιατρική Σχολής, ΕΚΠΑ
Σκορδίλης Ε., Αναπληρωτής Καθηγητής, ΣΕΦΑΑ, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
Η κυστική ίνωση είναι μία γενετική ασθένεια που επηρεάζει κυρίως το αναπνευστικό και το γαστρεντερικό σύστημα. Το πρόγραμμα αναπνευστικής αποκατάστασης έχει πολλαπλά οφέλη για τους ασθενείς με κυστική ίνωση αναφορικά με την ικανότητα για άσκηση, με αναπνευστικές και μυϊκές προσαρμογές, με την ποιότητας ζωής και με την καθημερινή σωματική δραστηριότητα. Μέχρι σήμερα ελάχιστες εργασίες έχουν διερευνήσει την επίδραση της διαλειμματικής προπόνησης στην ικανότητα για άσκηση σε ασθενείς με κυστική ίνωση και καμία που να συγκρίνει διαφορετικούς τύπους προπόνησης (υψηλής εντάσεως διαλειμματική πρόπονηση και προπόνηση υπομέγιστης έντασης σταθερού φορίου). Η παρούσα εργασία πραγματοποιήθηκε με σκοπό να διερευνήσει εάν η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση βελτιώνει εξίσου την ικανότητα για άσκηση συγκριτικά με την προπόνηση υπομέγιστης έντασης σταθερού φορτίου στους ενήλικες με κυστική ίνωση. Συνολικά συμμετείχαν 24 ενήλικες με κυστική ίνωση που κατανεμήθηκαν σε 2 ομάδες: ομάδα Α (διαλειμματικής προπόνησης, n=12) και ομάδα Β (συνεχόμενης προπόνησης, n=12). Στη διαλειμματική προπόνηση η περίοδος άσκησης αντιστοιχούσε στο 100% της μέγιστης ικανότητας έργου για 30'' και ακολουθούσε περίοδος ενεργητικής αποκατάστασης στο 40% της μέγιστης ικανότητας έργου για 30'' συνολικής διάρκειας 30 λεπτών, 3 φορές/εβδομάδα. Η συνεχόμενη προπόνηση αντιστοιχούσε σε ένταση 70% της μέγιστης ικανότητας έργου συνολικά για 30 λεπτά, 3 φορές/εβδομάδα . Επιπλέον και οι δύο ομάδες πραγματοποίησαν κοινή προπόνηση αντιστάσεων 60-70% 1 RM, 3-5 σειρές 10-12 επαναλήψεις για άνω και κάτω άκρα, 3 φορές/εβδομάδα. Η διάρκεια του προγράμματος αναπνευστικής αποκατάστασης διήρκησε 12 εβδομάδες και για τις δύο ομάδες άσκησης. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε εργοσπιρομετρικό έλεγχο, πλήρη αναπνευστικό έλεγχο, αξιολόγηση μυϊκής δύναμης, εξάλεπτη δοκιμασία βάδισης, αξιολόγηση σωματικής σύστασης, αξιολόγηση καθημερινής σωματικής δραστηριότητας και αξιολόγηση της ποιότητας ζωής με ερωτηματολόγια. Οι δύο ομάδες προπόνησης βελτίωσαν εξίσου σημαντικά το κορυφαίο παραγόμενο έργο στο κυκλοεργόμετρο (πριν: 89±18 watt, μετά: 108±19 watt) για την ομάδα της διαλειμματικής προπόνησης και (πριν: 93±15 watt, μετά: 109±18 watt) για την ομάδα της συνεχόμενης προπόνησης. Επιπλέον αυξήθηκε εξίσου σημαντικά η κορυφαία πρόσληψη οξυγόνου (πριν: 24.1±3.8 ml/kg/min, μετά: 26.9±3.9 ml/kg/min) για την ομάδα της διαλειμματικής προπόνησης και (πριν: 23.3±2.6 ml/kg/min, μετά: 25.7±2.9 ml/kg/min) για την ομάδα της συνεχούς προπόνησης. Αναφορικά με την καρδιαγγειακή απόκριση, οι δύο ομάδες άσκησης αύξησαν εξίσου σημαντικά την κορυφαία καρδιακή παροχή. Συγκεκριμένα η καρδιακή παροχή αυξήθηκε (πριν: 9.8±0.8 λίτρα, μετά: 10.4±0.6 λίτρα) για την ομάδα της διαλειμματικής προπόνησης και (πριν: 11.2±0.6λίτρα, μετά: 12.4±1.1 λίτρα) για την ομάδα της συνεχόμενης προπόνησης. Επίσης παρατηρήθηκε πως η ομάδα της διαλειμματικής άσκησης ακούνταν με λιγότερη δύσπνοια και μικρότερο αποκορεσμό της αιμοσφαιρίνης καθ’ όλη την διάρκεια του προγράμματος αποκατάστασης. Συμπερασματικά, η ικανότητα για άσκηση βελτιώθηκε εξίσου σημαντικά και για τις δύο ομάδες άσκησης (διαλειμματική-συνεχόμενη). Τέλος η διαλειμματική άσκηση είναι μία εναλλακτική μορφή άσκησης έξίσου αποτελεσματική με την συνεχόμενη άσκηση, αλλά περισσότερο ανεκτή καθώς δεν επιτρέπει μεγάλη αύξηση στην ένταση της δύσπνοιας και περισσότερο ασφαλής καθώς διατηρεί σε υψηλότερα επίπεδα τον κορεσμό της αιμοσφαιρίνης συγκριτικά με την συνεχόμενη άσκηση σε ενήλικες με κυστική ίνωση.
