Μονάδα:
Κατεύθυνση Παγκόσμιο Θέατρο: Πράξη - Δραματουργία - ΘεωρίαΒιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής
Ημερομηνία κατάθεσης:
2018-06-05
Συγγραφέας:
Κρητικού Αιμιλία-Αλεξάνδρα
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Πλάτων Μαυρομούστακος, Καθηγητής Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πρωτότυπος Τίτλος:
Στα ίχνη του θεάτρου-ντοκιμαντέρ: Η πρώτη εμφάνιση του θεάτρου-ντοκουμέντο στο νεοελληνικό θέατρο
Γλώσσες εργασίας:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Στα ίχνη του θεάτρου-ντοκιμαντέρ: Η πρώτη εμφάνιση του θεάτρου-ντοκουμέντο στο νεοελληνικό θέατρο
Περίληψη:
Tα τελευταία χρόνια παρατηρείται στο ελληνικό θέατρο ένας σταθερά αυξανόμενος αριθμός σκηνικών εγχειρημάτων που ασχολούνται με κοινωνικά ζητήματα και θέματα της σύγχρονης επικαιρότητας, ενσωματώνοντας στο παραστασιακό κείμενο κάθε λογής πρωτογενές υλικό, καθώς και αρχειακά και προφορικά τεκμήρια· πρόκειται για σκηνικά εγχειρήματα που κινούνται στον χώρο που χαρακτηρίζεται γενικά ως θέατρο-ντοκιμαντέρ. Αποτελεί αναγνωρίσιμο θεατρικό φαινόμενο που εντάσσεται στην παράδοση του ευρωπαϊκού πολιτικού θεάτρου και, ιδιαίτερα όσον αφορά το ελληνικό θέατρο, είναι εύκολο να ιχνηλατήσουμε την καταγωγή του από το γερμανικό θέατρο-ντοκουμέντο. Ήδη τη δεκαετία του 1970, το ελληνικό θέατρο όχι μόνο υποδέχτηκε και παρουσίασε στις σκηνές του το νεότευκτο τότε θεατρικό είδος, αλλά η πρόσληψή του μετουσιώθηκε σε μια αξιόλογη ιθαγενή εκδοχή που απαντούσε στα αιτήματα της εγχώριας θεατρικής σκηνής και βασιζόταν στα ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της εποχής. Οι έλληνες συγγραφείς αφομοίωσαν με δημιουργικό τρόπο το ξένο θεατρικό είδος και διατύπωσαν νέες δραματουργικές προτάσεις. Παράλληλα, η πρόσληψη συνδέθηκε και με την καλλιτεχνική δράση των πρωτοποριακών θεατρικών σχημάτων που διατύπωναν αιτήματα που σχετίζονταν με μια ριζική ανανέωση του θεάτρου, που αφορούσε τόσο τον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό όσο και την αλλαγή των όρων παραγωγής του θεάματος και της εργασίας των συντελεστών της σκηνικής πράξης. Εν γένει, το θέατρο-ντοκουμέντο, ως φορέας πολιτικού λόγου, κατέκτησε ένα σημαντικό μερίδιο στο ελληνικό θέατρο την εποχή εκείνη λόγω των ιδιαίτερων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που επικράτησαν, αλλά και των γενικότερων όρων που ρύθμιζαν την εγχώρια θεατρική ζωή. Ξεκινώντας, λοιπόν, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, θα αποπειραθούμε να σκιαγραφήσουμε την εισαγωγή και μετέπειτα παρουσία του θεάτρου-ντοκουμέντο στην ελληνική σκηνή έως το 1981, όταν παρουσιάζεται στη σκηνή το τελευταίο ελληνικό θεατρικό έργο του είδους. Το μωσαϊκό της πρόσληψης και δημιουργικής αφομοίωσης του θεάτρου-ντοκουμέντο συντίθεται από την ενημερωτική συμβολή του ημερήσιου και περιοδικού Τύπου και των εκδόσεων σχετικών θεατρικών έργων που, καταρχάς, επέτρεψαν την εξοικείωση του καλλιτεχνικού κόσμου και του κοινού με το θεατρικό είδος, καθώς και από την κατεξοχήν θεατρική δραστηριότητα που αφορά εγχώριες παραστάσεις ξένων και ελληνικών θεατρικών έργων. Χωρίς να πρόκειται για μια αναλυτική και διεξοδική καταγραφή, η παρούσα εργασία φιλοδοξεί να αποτυπώσει τα βασικά στοιχεία της σύνθετης διαδικασίας της πρώτης εμφάνισης του θεάτρου-ντοκουμέντο στο νεοελληνικό θέατρο.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Καλές Τέχνες - Ψυχαγωγία
Λέξεις-κλειδιά:
θέατρο-ντοκουμέντο, θέατρο-ντοκιμαντέρ, πολιτικό θέατρο, προφορικά και αρχειακά τεκμήρια, ιστορικά ντοκουμέντα, Peter Weiss, Πέτρος Μάρκαρης, Γιώργος Σκούρτης, Γιώργος Μιχαηλίδης, Μαριέττα Ριάλδη, Θέατρο Στοά, Γιώργος Χαραλαμπίδης
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
194
