Μονάδα:
Κατεύθυνση Αγγλόφωνη Λογοτεχνία και ΠολιτισμόςΒιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής
Ημερομηνία κατάθεσης:
2019-05-24
Συγγραφέας:
Πλουμάκη Ελευθερία
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Μπλατάνης Κωνσταντίνος, Επίκουρος Καθηγητής, Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστημίο Αθηνών.
Γερμανού Μάρω, Καθηγήτρια, Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστημίο Αθηνών.
Καραβαντά Ασημίνα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστημίο Αθηνών.
Πρωτότυπος Τίτλος:
Antigone and Dionysus in ’69: When Performance Meets Rebellion
Γλώσσες εργασίας:
Αγγλικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Antigone και Dionysus in ’69: Όταν η επιτέλεση συναντά την επανάσταση
Περίληψη:
Αυτή η διπλωματική εργασία θα συζητήσει δύο αξιοσημείωτες και εξαιρετικής επιρροής Αμερικανικές επανεγγραφές της ελληνικής τραγωδίας, οι οποίες σηματοδότησαν την πολιτιστική ιστορία της δεκαετίας του 1960. Συγκεκριμένα, θα εξετάσω το Antigone του Living Theater (1967), η οποία αποτελεί διασκευή της ομώνυμης τραγωδίας του Bertolt Brecht, καθώς και το Dionysus in ’69 του Performance Group (1968), μια ριζική επαναπροσέγγιση πάνω στις Βάκχες του Ευριπίδη. Ο πρωταρχικός σκοπός της εργασίας είναι να συζητήσει διεξοδικά πώς το Living Theater και το Performance Group κατόρθωσαν να δώσουν μια σύγχρονη πολιτική ερμηνεία σε ένα αρχαίο θέμα και, ως εκ τούτου, να εκφράσουν ευαισθησίες που παραμένουν μοναδικές στα πλαίσια όχι μόνο του εξαιρετικά πολιτικοποιημένου πολιτιστικού περιβάλλοντος της δεκαετίας του εξήντα, αλλά και των δικών τους επαναστατικών πολιτικών πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, θα δοθεί μεγάλη έμφαση στους διακριτούς τρόπους με τους οποίους τα έργα Antigone και Dionysus in ’69 αντανακλούν, ενισχύουν και πρωτίστως συμβάλλουν στο έντονο αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε για να αντιταχθεί στην εκτεταμένη στρατιωτική επέμβαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ευρύτερα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά γεγονότα της δεκαετίας κατά την οποία ανέβηκαν για πρώτη φορά και τα δύο έργα, η παρούσα διπλωματική εργασία θα εξετάσει πιθανούς τρόπους συσχέτισης του συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου με τον πειραματισμό που εξέφρασαν με τα έργα τους οι δύο θεατρικές ομάδες. Πιο συγκεκριμένα, η εργασία επικεντρώνεται στο πνεύμα και τις κοινωνικές δομές που επικρατούσαν στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, έτσι ώστε να εξεταστεί ο πιθανός αντίκτυπος που είχε στην Antigone και στο Dionysus in ’69 του Living Theater και του Performance Group αντίστοιχα. Μελετώντας εκτενώς τους λόγους πίσω από την επιλογή των ομάδων να επανεξετάσουν τις συγκεκριμένες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, επιχειρώ να καταδείξω ότι υπάρχουν πολιτικά και αισθητικά κίνητρα για την εκ νέου ανακάλυψη αυτών των έργων στην ταραγμένη δεκαετία του '60. Ειδικότερα, θα διερευνήσω με ποιους τρόπους και σε ποιο βαθμό η Αντιγόνη και οι Βάκχες φαίνεται να αποτελούν γόνιμη πηγή για την διερεύνηση ζητημάτων που σχετίζονται με το κοινωνικοπολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής.
Στην περίπτωση του Living Theater, θα ληφθούν σοβαρά υπόψη οι κρίσιμοι λόγοι που οδήγησαν τον Julian Beck και την Judith Malina να εξετάσουν τόσο το πρωτότυπο του Σοφοκλή, όσο και τη νεότερη ανάγνωση του έργου από τον Brecht. Ωστόσο, θα δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στους λόγους που οδήγησαν την ομάδα να ακολουθήσει την διασκευή του Brecht με αξιοσημείωτη πιστότητα. Επιπλέον, εξετάζοντας το έργο του Living Theater, θα αναλυθεί εκτενέστερα η επαναστατική πολιτική ατζέντα της ομάδας και, πιο συγκεκριμένα, οι αναρχικές και ειρηνιστικές πεποιθήσεις της. Σε αυτό το πλαίσιο, σκοπεύω να καταδείξω ότι αυτές οι πεποιθήσεις έχουν ενσωματωθεί στη συγκεκριμένη ερμηνεία της Αντιγόνης, ενώ το ίδιο το έργο φαίνεται να έχει επηρεαστεί από ανάλογες πολιτικές πεποιθήσεις. Στην περίπτωση του Performance Group, λαμβάνεται υπόψη και η έντονα αρνητική κριτική που αφορά την αναντιστοιχία μεταξύ της ζωής και των φιλοσοφικών πεποιθήσεων του Richard Schechner. Ωστόσο, θα υποστηρίξω ότι οι κριτικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Schechner διαπράττει μια αντι-ηγεμονική πράξη μέσω του έργου του, καθώς επιτελεί ένα ρόλο που ο Ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος Antonio Francesco Gramsci θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι έχουν χρέος να αναλάβουν.
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πτυχή ή παράμετρο των έργων, η εργασία εστιάζει στους ακριβείς τρόπους με τους οποίους τα Antigone και Dionysus in ’69 κατορθώνουν να προωθήσουν ένα επαναστατικό πλαίσιο αναφοράς. Ερευνώντας τις τεχνικές και τις μεθόδους που ανέπτυξαν οι δύο ομάδες για να αναζωογονήσουν μια παράδοση εξέγερσης με εργαλείο την τέχνη, θα τονίσω κυρίως την επαναστατική δυναμική αυτών των πειραματικών προσπαθειών. Συγκεκριμένα, σκοπεύω να δείξω ότι το Living Theater και το Performance Group, θέτοντας στο επίκεντρο τη μετασχηματιστική δύναμης της επιτέλεσης (performance), καθώς και τις επαναστατικές δυνατότητές της, προσπαθούν να προωθήσουν ένα επαναστατικό, αντιιεραρχικό και ταυτόχρονα συλλογικό ήθος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κρίσης. Η έρευνά μου σκοπεύει επίσης να ρίξει φως στους τρόπους με τους οποίους και οι δύο ομάδες κατορθώνουν να διευρύνουν τις απόψεις μας για το τι είναι το θέατρο ή τι πρόκειται να είναι στο μέλλον.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Γλώσσα – Λογοτεχνία
Λέξεις-κλειδιά:
The Living Theater, The Performance Group, Julian Beck, Judith Malina, Richard Schechner, Bertolt Brecht, Αντιγόνη, Dionysus in ’69, Βάκχες, Ευριπίδης, Σοφοκλής,τραγωδία, 1960, 1967, 1968, σύγχρονη πολιτική ερμηνεία, αρχαίο θέμα, αντιπολεμικό κίνημα, Βιετνάμ, πνεύμα και κοινωνικές δομές της δεκαετίας του εξήντα, επιτέλεση, θέατρο, διασκευή, επανεγγραφές της ελληνικής τραγωδίας, επανάσταση, πειραματισμός,
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
1
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
66
