Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Σιάσος Γεράσιμος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Επιβλέπων
Κυρίτση Ελένη, Καθηγήτρια, Τμήμα Νοσηλευτικής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
Τούσουλης Δημήτριος, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή (DAPT) από ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της δευτερογενούς πρόληψης θρομβωτικών φαινομένων σε ασθενείς που υποβάλλονται σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI) και αγγειοπλαστική μετά από οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (ΟΣΣ) ή στα πλαίσια στεφανιαίας νόσου (ΣΝ).
Σκοπός: Να αναδείξει την επίδραση της μακροπρόθεσμης DAPT για 24 μήνες αντί της βραχυπρόθεσμης DAPT για ≤ 12 μηνών στην πρόγνωση ασθενών που έχουν υποβληθεί σε PCI και αγγειοπλαστική σύμφωνα με τις ενδείξεις.
Υλικό και Μέθοδος: Το δείγμα αποτέλεσαν 469 νοσηλευόμενοι ασθενείς στο Γ.Ν.Α. «ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ», μέσης ηλικίας 63,46 ± 10,33 ετών και στο 90,2% άνδρες, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε PCI και αγγειοπλαστική Οι ασθενείς έλαβαν DAPT με δόση συντήρησης με ασπιρίνη 80-160mg και κλοπιδογρέλη 75mg ημερησίως και με βάση της διάρκεια λήψης της DAPT διακρίθηκαν στην Ομάδα Α για DAPT ≤12 μήνες και Ομάδα Β για DAPT 24 μήνες. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν προοπτικά για χρονικό διάστημα κατά μέσο όρο διάστημα 37 (25-46) μηνών για την εκδήλωση των πρωτογενών και δευτερογενών καταληκτικών σημείων.
Αποτελέσματα: Δεν υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες όσο αφορά την ηλικία, το φύλο, το ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη, αρτηριακής υπέρτασης, δυσλιπιδαιμίας, κληρονομικού ιστορικού, αθηρωματικό φορτίο, ιστορικό προηγούμενης PCI, αορτοστεφανιαίας παρέμβασης (CABG) ή οξέος στεφανιαίου συνδρόμου (ΟΣΣ), αλλά διέφεραν όσο αφορά το ιστορικό καπνίσματος (83,9% για DAPT 24 μηνών έν. 74,2% για DAPT ≤12 μηνών, p=0.02). Η χρονική επέκταση της DAPT για 24 μήνες δε φάνηκε να επιδρά στην πιθανότητα για νέο ΟΣΣ ή για καρδιαγγειακό θάνατο (HR=0,57, p=0,25). Με την εφαρμογή της λογιστικής παλινδρόμησης, φάνηκε ότι το κληρονομικό ιστορικό (OR: 1,98, p=0.04), ιστορικό PCI (OR: 1,98, p=0.01), το ιστορικό CABG (OR: 3,48, p=0.03) και η DAPT για 24 μήνες (OR:0,43, p=0,001 έν. DAPT≤12 μηνών) είναι ανεξάρτητοι προγνωστικοί δείκτες για την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα, μετά από προσαρμογή για την ηλικία, φύλο, αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, δυσλιπιδαιμία, ιστορικό καπνίσματος, ιστορικό παλαιότερο ΟΣΣ και αυξημένο αθηρωματικό φορτίο. Σύμφωνα με την ανάλυση κατά Cox, η μακροπρόθεσμη DAPT παρέμεινε ανεξάρτητος, ευνοϊκός, προγνωστικός δείκτης όσο αφορά την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα [HR: 0,67 (95% CI: 0,48-0,94) για DAPT 24 μηνών, p=0,02) μετά από προσαρμογή για τους προαναφερόμενους παράγοντες. Την ίδια στιγμή, το κληρονομικό ιστορικό (HR:1,55, p=0,02), το ιστορικό PCI (HR:1,59, p=0,01) και το ιστορικό CABG (HR:1,97, p=0,01) παρέμειναν ανεξάρτητοι, δυσμενείς προγνωστικοί παράγοντες για την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η ανάλυση επιβίωσης κατά Kaplan Meier έδειξε ότι η επιβίωση της ομάδας με DAPT 24 μήνες ήταν σημαντικά αυξημένη [48 (44-53) μήνες έν. 44 (40-49) μήνες, LogRank test p=0,01] σε σχέση με την επιβίωση της ομάδας DAPT≤12 μηνών. Οι δύο ομάδες δεν διέφεραν μεταξύ τους όσο αφορά την εκδήλωση μείζονων αιμορραγιών (HR: 0,48, p=0,19) ή αιμορραγιών οποιασδήποτε βαρύτητας (HR: 1,08, p=0,76).
Συμπεράσματα: Η επέκταση της διάρκειας χορήγησης διπλής αντιαιμοπεταλιακής αγωγής στους 24 μήνες εμφανίζει μεγαλύτερη κλινική αποτελεσματικότητα από ότι η χορήγηση για μικρότερο χρονικό διάστημα όσον αφορά την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα, χωρίς έκπτωση στην ασφάλεια του χορηγούμενου σχήματος.
