Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Βαγγέλης Καραμανωλάκης (επόπτης)
Δήμητρα Λαμπροπούλου
Λεωνίδας Καλλιβρετάκης
Περίληψη:
Η παρούσα διπλωματική εργασία, πραγματεύεται τα πολλαπλά σημαινόμενα των δικών την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974. Πιο συγκεκριμένα, εστιάζει στα πρακτικά των δικών της αντιστασιακής οργάνωσης Δημοκρατική Άμυνα, τα οποία δημοσιεύτηκαν στον Τύπο. Επιπροσθέτως, επιχειρείται να διερευνηθεί η διαδικασία συγκρότησης αντιστασιακής οργάνωσης από πολίτες, οι οποίοι προέρχονταν από αστικό περιβάλλον και δεν είχαν ανάλογη εμπειρία στο παρελθόν.
Αρχικά, με την βοήθεια της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, το πρώτο κεφάλαιο επιχειρεί να αποτυπώσει την πορεία εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1960 και τη σταδιακή μετατόπιση από το διαιρετικό σχήμα «Εθνικόφρονες/μη Εθνικόφρονες», που είχε επιβληθεί από το τέλος του Εμφυλίου, σε εκείνο της διαιρετικής τομής «Δεξιά/ Αντιδεξιά». Στο δεύτερο κεφάλαιο, καταγράφονται οι μορφές αντίστασης που αναπτύχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της επταετίας εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Στο τρίτο κεφάλαιο, επιχειρείται μια πρώτη αποτύπωση της πορείας της Δημοκρατικής Άμυνας αλλά και του πολιτικού της λόγου μέσα από τις προκηρύξεις της, καθώς και μέσα από τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο παράνομο φύλλο της.
Στο τέταρτο κεφάλαιο, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στα πρακτικά των δικών και κατά κύριο λόγο στα πρακτικά των δύο δικών που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, επιχειρώντας να φωτίσει τη σημασία των δικών τόσο από την πλευρά του καθεστώτος, όσο και από την πλευρά των διωκόμενων. Το πέμπτο κεφάλαιο αφιερώνεται στην παρουσία ως μαρτύρων κατηγορίας, πολιτών που είχαν δραστηριοποιηθεί στα πλαίσια της οργάνωσης ώστε να εκδηλώσουν τα αντιδικτατορικά τους αισθήματα. Οι καταθέσεις τους μας επιτρέπουν να δούμε πως επιχείρησαν οι πολίτες αυτοί που δεν προέρχονταν από κάποιο μαζικό κόμμα και δεν είχαν δραστηριοποιηθεί κάτω από καθεστώς παρανομίας, να συγκροτήσουν αντιστασιακή οργάνωση· αφετέρου μας επιτρέπει να αναδείξουμε τη διακαή επιθυμία του δικτατορικού καθεστώτος να αντλήσει νομιμοποίηση επιχειρώντας να δώσει «αντιπολιτευτικό χαρακτήρα» στις δίκες αυτές.
Στο έκτο κεφάλαιο, εστιάζοντας στη μεγάλη δίκη των 35 μελών και πιο συγκεκριμένα στις απολογίες των κατηγορουμένων αλλά και στις καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης, όπου ανάμεσα τους βρισκόντουσαν βουλευτές και υπουργοί του προδικτατορικού πολιτικού προσωπικού, επιχειρείται να αναδειχθεί η πλήρης αποτυχία του δικτατορικού καθεστώτος να νομιμοποιηθεί μέσω των δικών αυτών. Τέλος, στο έβδομο κεφάλαιο το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στη μνημόνευση της οργάνωσης και του αντιδικτατορικού αγώνα, μέσω των μεταγενέστερων αφηγήσεων των ίδιων των μελών της Δημοκρατικής Άμυνας.
