Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Γρηγόριος Βασλαματζής, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ιεροδιακόνου-Μπένου Ιωάννα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, Α.Π.Θ.
Μαρία Τζινιέρη-Κοκκώση, Πρ. Μ. Επίκουρη Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Επιβλέπουσα
Περίληψη:
Το θέμα του έρωτα, ως ένα από τα βασικότερα περιεχόμενα της ζωής, απασχόλησε ιδιαίτερα το Φρόυντ ο οποίος προσπάθησε να το αναλύσει και να το ερμηνεύσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής και του έργου του.
Ο πλήρης έρωτας του αντικειμένου, κατά τον πατέρα της ψυχανάλυσης, προέρχεται από τον πρωτογενή ναρκισσισμό του παιδιού και αντιστοιχεί στη μεταβίβαση αυτού του ναρκισσισμού πάνω στο σεξουαλικό αντικείμενο. Η σεξουαλική υπερεκτίμηση που αναπτύσσεται, χαρακτηριστική της ερωτικής επιθυμίας, επιτρέπει την εμφάνιση της ιδιαίτερης κατάστασης του ερωτικού πάθους το οποίο συνοψίζεται σε εκχώρηση της libido του Εγώ προς όφελος του αντικειμένου.
Το 1920, ταυτίζοντας τον έρωτα με την ενόρμηση της ζωής, στο δεύτερο δυϊσμό των ενορμήσεων, ο Φρόυντ έρχεται αντιμέτωπος με την ενόρμηση του θανάτου και βάσει της πάλης αυτών των δύο εξ’ αρχής αντιμαχόμενων ενορμήσεων, προσπαθεί να ερμηνεύσει τα παρατηρούμενα ψυχοσεξουαλικά φαινόμενα.
Οι ειδικοί ψυχικής υγείας, τόσο κατά τις ψυχιατρικές εκτιμήσεις όσο και στο πλαίσιο των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών, έρχονται πολύ συχνά αντιμέτωποι με τις διαφορετικές εκφράσεις και εκφάνσεις του έρωτα, όπως αυτές αποτυπώνονται στην ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά.
Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η απαρτίωση των απόψεων του Φρόυντ με σκοπό την ψυχοδυναμική κατανόηση του φαινομένου.
Στο πλαίσιο αυτό αναζητήθηκε στην προτεινόμενη βιβλιογραφία η ψυχαναλυτική θεώρηση εννοιών όπως: η δύναμη της επιθυμίας, ο ρόλος της ερωτικής φαντασίωσης, η σαγήνη – αποπλάνηση, η σημασία του πρωταρχικού αντικειμένου, το πέρασμα από τον αυτοερωτισμό και τον πρωτογενή ναρκισσισμό στην επιλογή αντικειμένου, τα στάδια ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, το πώς ερωτευόμαστε καθώς και οι έννοιες των ενορμήσεων ζωής και θανάτου. Ακολούθως μελετήθηκε ένα μυθολογικό υπόβαθρο για τον έρωτα, η διαπλοκή των ενορμήσεων και τα συνακόλουθα ορμικά πεπρωμένα με έμφαση στον κεντρικό ρόλο της αμφιθυμίας κατά την οποία ο ερωτευμένος συνταράσσεται από μία μάχη αγάπης και μίσους που κατευθύνονται προς το ίδιο πρόσωπο. Τέλος, ερμηνεύεται το πώς ο έρωτας, μέσω ανάκλησης απωθημένων επιθυμιών και ενισχυόμενος από την αντίσταση, μπορεί να εισέλθει στο προσκήνιο της αναλυτικής θεραπείας, κατά τον έρωτα μεταβίβασης.
Στόχος της παρούσας ποιοτικής – εννοιολογικής μελέτης είναι, τόσο σε θεραπευτικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, η απόκτηση, κατά το δυνατόν, εκείνου του πλεονάσματος ψυχικής ελευθερίας και κατανόησης που θα διακρίνει τη συνειδητή ερωτική δραστηριότητα από την ασυνείδητη.
Λέξεις-κλειδιά:
Ενόρμηση ζωής, Ενόρμηση θανάτου, Ορμικά πεπρωμένα, Αμφιθυμία
