Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Ρωσσέτος Γουρνέλλης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Επιβλέπων
Χρήστος Χριστοδούλου, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ιωάννης Μιχόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
ΣΚΟΠΟΣ: Η αυτοκτονία αποτελεί ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση, σε ένα επιλεγμένο κλινικό δείγμα, της επίδρασης του πρώιμου ψυχικού τραύματος και των στρεσογόνων γεγονότων ζωής στην εμφάνιση αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς κατά την ενήλικη ζωή. Συγκεκριμένα, η εργασία αποσκοπεί να μελετήσει εάν, με ποιον τρόπο και σε ποιο βαθμό κάθε από τις εν λόγω παραμέτρους σχετίζεται με την εκδήλωση αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς.
ΜΕΘΟΔΟΣ: Μελετήθηκαν συνολικά 122 ψυχιατρικοί ασθενείς (Ν=122) από τον κλινικό πληθυσμό του Π.Γ.Ν. “Αττικόν”. Ειδικότερα, οι 61 ήταν ασθενείς με ιστορικό απόπειρας αυτοκτονίας, εκ των οποίων οι 31 έχουν ιστορικό μίας προηγούμενης απόπειρας και οι 30 έχουν ιστορικό πολλαπλών προηγούμενων αποπειρών, και οι 61 είναι ασθενείς με ιστορικό καταθλιπτικής διαταραχής οι οποίοι δεν έχουν ιστορικό απόπειρας αυτοκτονίας (control group). Όλοι οι συμμετέχοντες απάντησαν σε 11 αυτο-συμπληρούμενες κλίμακες / ερωτηματολόγια, τα οποία συμπεριλάμβαναν μεταξύ άλλων κλίμακες μέτρησης του πρώιμου τραύματος (ETI-SR-SF), εκτίμησης των γεγονότων ζωής (SRRS), της κατάθλιψης (BDI-I), της απελπισίας (BHS), την κλίμακα συμπτωμάτων σχετιζόμενων με τραυματικές εμπειρίες (TSC-40), καθώς και την κλίμακα για την εκτίμηση των στρατηγικών αντιμετώπισης προβλημάτων (COPE- Brief). Εν συνεχεία, τα δεδομένα καταχωρήθηκαν ηλεκτρονικά και αναλύθηκαν μέσω του προγράμματος στατιστικής επεξεργασίας Statistical Package for the Social Sciences (SPSS-17).
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Προέκυψε ότι: το συνολικό σκορ της κλίμακας για το πρώιμο τραύμα, οι τύποι της συναισθηματικής κακοποίησης και της σωματικής κακοποίησης, το σκορ της κλίμακας για την αρνητική εκτίμηση των πρόσφατων γεγονότων ζωής, το σκορ της κλίμακας για την κατάθλιψη, καθώς και το σκορ της κλίμακας για την απελπισία, σχετίζονται στατιστικά σημαντικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας κατά την ενήλικη ζωή. Επιπλέον, οι στρατηγικές αντιμετώπισης: ενεργή αντιμετώπιση, σχεδιασμός, αποδοχή, χρήση συναισθηματικής υποστήριξης και οργανικής υποστήριξης, θετική αναδιατύπωση και συμπεριφορική αποστασιοποίηση, σχετίστηκαν αρνητικά με τις απόπειρες.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Διαπιστώθηκε η ύπαρξη πολλαπλών συνολικά τραυματικών εμπειριών, συναισθηματικής κακοποίησης και σωματικής κακοποίησης σε υψηλότερα επίπεδα στους ασθενείς με πρόσφατη απόπειρα αυτοκτονίας, συγκριτικά με τους ασθενείς χωρίς ιστορικό απόπειρας. Επίσης, βρέθηκε πως οι ασθενείς με ιστορικό απόπειρας είχαν σημαντικά υψηλότερο σκορ αρνητικής εκτίμησης των γεγονότων ζωής. Τα παραπάνω ευρήματα, αν και δεν μπορούν να γενικευτούν, υποστηρίζουν το ρόλο του πρώιμου τραύματος και των ψυχοπιεστικών γεγονότων ζωής ως παράγοντες κινδύνου για απόπειρα αυτοκτονίας στην ενήλικη ζωή τουλάχιστον σε άτομα με ψυχική διαταραχή, και υποδεικνύουν πως η ανίχνευσή τους στον συγκεκριμένο πληθυσμό μπορεί να συμβάλει σημαντικά στον έγκαιρο εντοπισμό των ατόμων υψηλού κινδύνου.
Λέξεις-κλειδιά:
Ψυχικό τραύμα, Αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, Αυτοκτονικότητα, Ψυχοπιεστικά γεγονότα ζωής, Παιδικό τραύμα
