Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Ανδρέας Μ. Λάζαρης, Αν. Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ, Επιβλέπων
Αναστάσιος Μαχαίρας, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Γεώργιος Γερουλάκος, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Σπυρίδων Βασδέκης, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Χρήστος Κλωνάρης, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Σωτήριος Γεωργόπουλος, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Ιωάννης Κακίσης, Καθηγητής, Ιατρική, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η ενδαγγειακή αποκατάσταση των ανευρυσμάτων κοιλιακής αορτής (EVAR) αποτελεί την πρώτη επεμβατική μέθοδο αντιμετώπισης της νόσου σήμερα καθώς προσφέρει αντιμετώπιση του προβλήματος με μικρή περιεπεμβατική θνητότητα και νοσηρότητα. Αχίλλειος πτέρνα της μεθόδου αποτελεί το φαινόμενο της ενδοδιαφυγής, λόγος για τον οποίο απαιτείται παρακολούθηση του ασθενή δια βίου. Από τους 4 βασικούς τύπους της ενδοδιαφυγής, ο τύπος ΙΙ είναι εκείνος που δεν μπορεί να επηρεαστεί από το χρήστη ούτε μέχρι στιγμής υπάρχει τρόπος για να προβλεφθεί.
Σκοπός: Ο σκοπός της μελέτης αυτής ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου πρόβλεψης της ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ
Μεθοδολογία: Σχεδιάστηκε μία προοπτική κλινική μελέτη. Όλοι οι ασθενείς που υπεβλήθησαν σε ενδαγγειακή αποκατάσταση ανευρύσματος υπονεφρικής κοιλιακής αορτής κατά τη διάρκεια 12 μηνών συμπεριλήφθησαν στη μελέτη. Στους ασθενείς καταγράφηκαν δημογραφικά και κλινικά στοιχεία, και στοιχεία που αφορούσαν το ανεύρυσμα καθώς και την ενδαγγειακή θεραπεία που εφαρμόστηκε. Καθένα από τα στοιχεία αυτά ελέγχθηκε ως πιθανός προδιαθεσικός παράγοντας για την εμφάνιση ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ. Τα στοιχεία εκείνα που βρέθηκαν να εμφανίζουν στατιστικά σημαντική σχέση με το αποτέλεσμα μπήκαν σε ένα μοντέλο πολυπαραγοντικής ανάλυσης ώστε να παραμείνουν εκείνα τα οποία είχαν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ.
Αποτελέσματα: Συνολικά μελετήθηκαν 73 διαδοχικοί ασθενείς με ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής που υποβλήθηκαν σε ενδαγγειακή αποκατάσταση του ανευρύσματος. Από αυτούς 3 εμφάνισαν μετεγχειρητικά ενδοδιαφυγή τύπου Ι και εξαιρέθηκαν από τη μελέτη. Από τους 70 ασθενείς οι 53 δεν εμφάνισαν μετεγχειρητικά ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ (Ομάδα μη ενδοδιαφυγής), ενώ οι 17 εμφάνισαν (Ομάδα ενδοδιαφυγής). Από το σύνολο των παραγόντων που μελετήθηκαν, μετά και την πολυπαραγοντική ανάλυση παρέμειναν 3 οι οποίοι φάνηκαν να συσχετίζονται στατιστικά με την εμφάνιση τύπου ΙΙ ενδοδιαφυγής: η χρόνια λήψη αντιπηκτικής θεραπείας, ο αριθμός των βατών οσφυικών αρτηριών και ο σκελετός του μοσχεύματος από νιτινόλη στην προεγχειρητική αξονική τομογραφία. Με βάση την πολυπαραγοντική ανάλυση δημιουργήθηκε ένα σύστημα βαθμολόγησης ρίσκου / κινδύνου για την πρόβλεψη ενδοδιαφυγής τύπου II (ABS score Anticoagulants Branch Skeleton). Βάση αυτού, κάθε μία από τις παραμέτρους βαθμολογείται ως εξής: Χρόνια χρήση αντιπηκτικών: 4 βαθμοί. Ύπαρξη βατών αορτικών κλάδων σε προεγχειρητική αξονική τομογραφία: 1 βαθμός / κάθε αρτηρία. Υλικό κατασκευής μεταλλικού νάρθηκα (Nitinol) του μοσχεύματος: 5 βαθμοί. Το μοντέλο αυτό εμφάνισε ευαισθησία 88%, ειδικότητα 62%, θετική διαγνωστική αξία 43% και αρνητική προγνωστική αξία 94%, με συνολική ακρίβεια 61%.
Συμπεράσματα: Δημιουργήθηκε ένα μοντέλο πρόβλεψης εμφάνισης ενδοδιαφυγής τύπου ΙΙ μετά από ενδαγγειακή αποκατάσταση υπονεφρικού ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Απαιτούνται μελέτες για την επικύρωση του μοντέλου προκειμένου να αποκτήσει κλινική σημασία.
