Μονάδα:
Κατεύθυνση Αλγολογία: Αντιμετώπιση του πόνου, διάγνωση και θεραπεία. Φαρμακευτικές, παρεμβατικές και άλλες τεχνικέςΒιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας
Ημερομηνία κατάθεσης:
2020-01-28
Συγγραφέας:
Παρτσινέβελου Χριστίνα-Ειρήνη
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Θεοδωράκη Κασσιανή, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Επιβλέπουσα
Μελεμενή Αικατερίνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Σιδηροπούλου Τατιάνα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Διαχείριση του πόνου με οπιοειδή στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Παρουσίαση της κρίσης
Γλώσσες εργασίας:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Διαχείριση του πόνου με οπιοειδή στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Παρουσίαση της κρίσης
Περίληψη:
Ο πόνος αποτελεί ένα πολυδιάστατο φαινόμενο, το οποίο αποτελεί την κύρια αιτία για την οποία οι ασθενείς επισκέπτονται το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) ενός νοσοκομείου. Η διαχείριση του πόνου στο τμήμα των επειγόντων αποτελεί σημαντικό δείκτη της παρεχόμενης υγειονομικής φροντίδας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντικειμενικός δείκτης ποιότητας. Τόσο ο οξύς, όσο και ο χρόνιος πόνος, αποτελούν συχνή αιτία προσέλευσης στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Αποτελεί κοινό σύμπτωμα πληθώρας ασθενειών και τραύματος. Η αντιμετώπιση του πόνου δεν θα έπρεπε να αμελείται από τους ιατρούς, διότι έχει καταστροφικές συνέπειες για τον ασθενή, τόσο άμεσες όσο και απώτερες. Ο πόνος μπορεί να αντιμετωπισθεί είτε με φαρμακευτικές είτε με παρεμβατικές τεχνικές. Στο ΤΕΠ είναι δύσκολες τόσο η αξιολόγηση του πόνου όσο και η αντιμετώπισή του λόγω των συνθηκών που επικρατούν, της άγνοιας των ιατρών όσον αφορά την αξιολόγησή του, την προκατάληψή τους, την αδυναμία των ασθενών να εκφράσουν τον πόνο τους κ.α. Από τη διεθνή βιβλιογραφία, έχει φανεί ότι ο πόνος υποθεραπεύεται. Κοινό συμπέρασμα των μελετών που έχουν διεξαχθεί παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες, είναι πως ο πόνος δε θεραπεύεται εντελώς και με το σωστό τρόπο από τους επαγγελματίες υγείας στα ΤΕΠ, φαινόμενο που είναι γνωστό ως ολιγοαναλγησία.
Μη οπιοειδή αναλγητικά φάρμακα, όπως για παράδειγμα, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και η παρακεταμόλη χρησιμοποιούνται ευρέως για την αντιμετώπιση του οξέος μη επιπλεγμένου πόνου. Παρόλα αυτά για την αντιμετώπιση του μέτριου προς σοβαρού πόνου απαιτείται η χορήγηση οπιοειδών αναλγητικών παραγόντων. Τα κυριότερα οπιοειδή που χρησιμοποιούνται στο τμήμα των επειγόντων είναι η μορφίνη, η πεθιδίνη, η φεντανύλη και η υδρομορφόνη, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιείται περισσότερο η τραμαδόλη.
Σκοπός: Στόχος αυτής της έρευνας ήταν να μελετήσει την αντιμετώπιση του πόνου με οπιοειδή στο ΤΕΠ.
Μεθοδολογία: Για τον παραπάνω σκοπό μοιράστηκαν ερωτηματολόγια σε ιατρούς που υπηρετούν στα ΤΕΠ κάποιων μεγάλων νοσοκομείων της Αττικής, μελετήθηκαν και καταγράφησαν.
Αποτελέσματα: Από την έρευνα προέκυψε πληθώρα αποτελεσμάτων. Πιο συγκεκριμένα προέκυψε ότι οι ιατροί χορηγούν αναλγητική αγωγή στα επείγοντα, σε ποσοστό 67%, εκ των οποίων χορηγεί οπιοειδή στα επείγοντα 36%, το 39% χορηγεί σπάνια και το 25% δε χορηγεί ποτέ. Τα αποτελέσματα αυτά, συμβαδίζουν με τη διεθνή βιβλιογραφία όπου επίσης φαίνεται μειωμένη πλέον χρήση των οπιοειδών στο ΤΕΠ.
Συμπεράσματα: Οι ιατροί των νοσοκομείων της Αττικής εμφανίζονται φειδωλοί στη χορήγηση των οπιοειδών στο ΤΕΠ, όμως παρόλα αυτά θεωρούν ότι οι ασθενείς φεύγουν ικανοποιημένοι από αυτό.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Επιστήμες Υγείας
Λέξεις-κλειδιά:
Πόνος, Θεραπεία, Οπιοειδή, Επείγοντα, Ολιγοαναλγησία
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
275
Αρχείο:
Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.
Partsinevelou Christina-Eirini Master.pdf
1 MB
Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.
