Κατεύθυνση Κλινικοπαθολογοανατομική θεώρηση των νεοπλασιών του ανθρώπου
Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

2020-01-30

2020

Μπαξεβάνος Παναγιώτης

Ανδρέας X. Λάζαρης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ, Επιβλέπων
Θυμαρά Ειρήνη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Τσαβαρής Νικόλαος, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ

Διαταραχές Πήξης στον Καρκίνο του Προστάτη

Ελληνικά

Διαταραχές Πήξης στον Καρκίνο του Προστάτη

Ο καρκίνος του προστάτη (ΚΠ) αποτελεί το δεύτερο συχνότερο καρκίνο στους άνδρες παγκοσμίως. Σε όλο το φάσμα της κλινικής του πορείας μπορεί να παρατηρηθούν διαταραχές στην πήξη του αίματος, οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας. Η απορρυθμιστική επίδραση των διαφόρων μορφών καρκίνου στους φυσιολογικούς μηχανισμούς πήξης και αιμόστασης ευνοεί την εξάπλωση του καρκίνου. Καθοριστικός στο φαινόμενο αυτό είναι ο ρόλος βασικών παραγόντων της πήξης όπως ο Ιστικός παράγοντας, η θρομβίνη, η ινική και τα αιμοπετάλια μέσω της προώθησης των πολύπλοκων διαδικασιών της αγγειογένεσης και της μετάστασης. Συγκεκριμένα για τον ΚΠ, πλήθος μελετών σε προκλινικό και κλινικό επίπεδο αναδεικνύουν τη συσχέτισή του με την ενεργοποίηση του μηχανισμού πήξης και ινωδόλυσης αλλά και την ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων. Δημιουργείται έτσι το υπόβαθρο για την εκδήλωση τόσο θρομβωτικών όσο και αιμορραγικών διαταραχών πήξης.
Η πιο χαρακτηριστική διαταραχή πήξης στον ΚΠ είναι η Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη (ΔΕΠ). Συνήθως πρόκειται αρχικά για χρόνια και υποκλινική κατάσταση κατά την οποία οι διεργασίες πήξης και ινωδόλυσης αν και ενεργοποιημένες βρίσκονται σε ισορροπία, και η οποία στη συνέχεια μεταπίπτει σε οξεία μη αντιρροπούμενη ΔΕΠ με υπέρμετρη ινωδόλυση και προεξάρχουσες τις αιμορραγικές εκδηλώσεις. Η έγκαιρη αναγνώριση σε συνδυασμό με την άμεση υποστηρικτική και αιτιολογική αντιμετώπιση αποτελούν προϋποθέσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση της σοβαρής αυτής διαταραχής.
Η Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος (ΦΘΝ) περιγράφεται επίσης συχνά σε ασθενείς με ΚΠ και η αιτιοπαθογένειά της περιλαμβάνει πέραν της θρομβογονικότητας του καρκίνου, τους ατομικούς παράγοντες κινδύνου και την επίδραση των διαφόρων μορφών θεραπείας. Η ριζική προστατεκτομή και η ορμονοθεραπεία με οιστρογόνα έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο γαι ΦΘΝ. Οι Ηπαρίνες χαμηλού μοριακού βάρους αποτελούν το φάρμακο εκλογής τόσο για την αντιμετώπιση όσο και για την προφύλαξη της ΦΘΝ.
Αρκετά πιο σπάνια έχουν περιγραφεί σε έδαφος ΚΠ η Θρομβωτική Μικροαγγειοπάθεια (ΘΜ) με οξεία νεφρική βλάβη (Αιμολυτικό Ουραιμικό Σύνδρομο) και η Επίκτητη Αιμορροφιλία Α, ενώ μεμονωμένες είναι οι περιπτώσεις Πνευμονικής Νεοπλασματικής Θρομβωτικής Μικροαγγειοπάθειας, πορφύρας Henoch – Schοnlein και αυτοάνοσης θρομβοπενίας. Η συμμετοχή του ανοσολογικού συστήματος είναι καθοριστική στην παθογένεια των περισσοτέρων από αυτές τις σπάνιες διαταραχές πήξης. Η πλασμαφαίρεση στη ΘΜ και η ανοσοκατασταλτική αγωγή στην επίκτητη Αιμορροφιλία Α έχουν συνήθως επιτυχή αποτελέσματα σύμφωνα με τις λιγοστές αναφορές και θα πρέπει να συνδυάζονται με την αντινεοπλασματική θεραπεία.
Ο καρκίνος του προστάτη (ΚΠ) αποτελεί το δεύτερο συχνότερο καρκίνο στους άνδρες παγκοσμίως. Σε όλο το φάσμα της κλινικής του πορείας μπορεί να παρατηρηθούν διαταραχές στην πήξη του αίματος, οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας. Η απορρυθμιστική επίδραση των διαφόρων μορφών καρκίνου στους φυσιολογικούς μηχανισμούς πήξης και αιμόστασης ευνοεί την εξάπλωση του καρκίνου. Καθοριστικός στο φαινόμενο αυτό είναι ο ρόλος βασικών παραγόντων της πήξης όπως ο Ιστικός παράγοντας, η θρομβίνη, η ινική και τα αιμοπετάλια μέσω της προώθησης των πολύπλοκων διαδικασιών της αγγειογένεσης και της μετάστασης. Συγκεκριμένα για τον ΚΠ, πλήθος μελετών σε προκλινικό και κλινικό επίπεδο αναδεικνύουν τη συσχέτισή του με την ενεργοποίηση του μηχανισμού πήξης και ινωδόλυσης αλλά και την ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων. Δημιουργείται έτσι το υπόβαθρο για την εκδήλωση τόσο θρομβωτικών όσο και αιμορραγικών διαταραχών πήξης.
Η πιο χαρακτηριστική διαταραχή πήξης στον ΚΠ είναι η Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη (ΔΕΠ). Συνήθως πρόκειται αρχικά για χρόνια και υποκλινική κατάσταση κατά την οποία οι διεργασίες πήξης και ινωδόλυσης αν και ενεργοποιημένες βρίσκονται σε ισορροπία, και η οποία στη συνέχεια μεταπίπτει σε οξεία μη αντιρροπούμενη ΔΕΠ με υπέρμετρη ινωδόλυση και προεξάρχουσες τις αιμορραγικές εκδηλώσεις. Η έγκαιρη αναγνώριση σε συνδυασμό με την άμεση υποστηρικτική και αιτιολογική αντιμετώπιση αποτελούν προϋποθέσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση της σοβαρής αυτής διαταραχής.
Η Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος (ΦΘΝ) περιγράφεται επίσης συχνά σε ασθενείς με ΚΠ και η αιτιοπαθογένειά της περιλαμβάνει πέραν της θρομβογονικότητας του καρκίνου, τους ατομικούς παράγοντες κινδύνου και την επίδραση των διαφόρων μορφών θεραπείας. Η ριζική προστατεκτομή και η ορμονοθεραπεία με οιστρογόνα έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο γαι ΦΘΝ. Οι Ηπαρίνες χαμηλού μοριακού βάρους αποτελούν το φάρμακο εκλογής τόσο για την αντιμετώπιση όσο και για την προφύλαξη της ΦΘΝ.
Αρκετά πιο σπάνια έχουν περιγραφεί σε έδαφος ΚΠ η Θρομβωτική Μικροαγγειοπάθεια (ΘΜ) με οξεία νεφρική βλάβη (Αιμολυτικό Ουραιμικό Σύνδρομο) και η Επίκτητη Αιμορροφιλία Α, ενώ μεμονωμένες είναι οι περιπτώσεις Πνευμονικής Νεοπλασματικής Θρομβωτικής Μικροαγγειοπάθειας, πορφύρας Henoch – Schοnlein και αυτοάνοσης θρομβοπενίας. Η συμμετοχή του ανοσολογικού συστήματος είναι καθοριστική στην παθογένεια των περισσοτέρων από αυτές τις σπάνιες διαταραχές πήξης. Η πλασμαφαίρεση στη ΘΜ και η ανοσοκατασταλτική αγωγή στην επίκτητη Αιμορροφιλία Α έχουν συνήθως επιτυχή αποτελέσματα σύμφωνα με τις λιγοστές αναφορές και θα πρέπει να συνδυάζονται με την αντινεοπλασματική θεραπεία.

Επιστήμες Υγείας

Καρκίνος προστάτη, Διαταραχές πήξης, Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη, Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος

Όχι

0

Ναι

165

94 σελίδες

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/2896220