Μονάδα:
Τμήμα ΙατρικήςΒιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας
Ημερομηνία κατάθεσης:
2020-09-30
Συγγραφέας:
Σουσώνης Βασίλειος
Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Δέσποινα Σανούδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ευστάθιος Ηλιοδρομίτης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Θεόδωρος Παπαϊωάννου, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Σεραφείμ Νανάς, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Αριστείδης Ηλιόπουλος, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ιωάννης Παρίσης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Γεράσιμος Σιάσος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Ενδοστεφανιαία χορήγηση αλλογενών καρδιακών προγoνικών κυττάρων για τον περιορισμό της έκτασης του εμφράγματος του μυοκαρδίου
Γλώσσες διατριβής:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Ενδοστεφανιαία χορήγηση αλλογενών καρδιακών προγoνικών κυττάρων για τον περιορισμό της έκτασης του εμφράγματος του μυοκαρδίου
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η ενδοστεφανιαία χορήγηση αλλογενών καρδιακών προγονικών κυττάρων από καρδιόσφαιρες (CDCs) κατά την επαναιμάτωση ενός οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου (ΟΕΜ) έχει αποδειχθεί ασφαλής και αποτελεσματική σε προκλινικά πειραματικά μοντέλα. Ωστόσο, η βλάβη της στεφανιαίας μικροκυκλοφορίας από επαναιμάτωση και το φαινόμενο μη επαναρροής (NR) ενδέχεται να επηρεάζουν αρνητικά την κατανομή των CDCs στην υπό κίνδυνο περιοχή του μυοκαρδίου (AR), περιορίζοντας την αποτελεσματικότητά τους. Η ενδοστεφανιαία χορήγηση CDCs, από την άλλη, μπορεί να επιδεινώσει το NR λόγω εμβολισμού των κυττάρων στη στεφανιαία μικροκυκλοφορία. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας πειραματικής εργασίας ήταν η μελέτη της ενδοστεφανιαίας χορήγησης αλλογενών CDCs κατά την οξεία φάση του εμφράγματος του μυοκαρδίου, πριν από την εγκατάσταση της βλάβης από επαναιμάτωση, σε χοίρειο πειραματικό μοντέλο ισχαιμίας – επαναιμάτωσης. Μέθοδοι: Αρχικά, σε μία σειρά προκαταρκτικών πειραμάτων ασφάλειας, διαφορετικές δόσεις αλλογενών CDCs χορηγήθηκαν ενδοστεφανιαία, 5 λεπτά πριν ή 5 λεπτά μετά την έναρξη της επαναιμάτωσης (πειράματα pre-rep και post-rep, αντίστοιχα) και υπολογίστηκε η έκταση του NR, ώστε να καθοριστεί η μέγιστη ασφαλής κυτταρική δόση για κάθε χορήγηση. Στη συνέχεια, επιλέχθηκε η καταλληλότερη χρονική στιγμή χορήγησης με βάση την κατακράτησή των CDCs στην AR. Τέλος, σε μία σειρά πειραμάτων αποτελεσματικότητας μελετήθηκε η έκταση του εμφράγματος του μυοκαρδίου (IS) 30 ημέρες μετά τη χορήγηση CDCs ή διαλύματος ελέγχου. Αποτελέσματα: Η χορήγηση των κυττάρων δεν συνοδεύτηκε από αρρυθμίες ή οξείες αιμοδυναμικές μεταβολές. Η μέγιστη δόση αλλογενών CDCs που μπόρεσε να χορηγηθεί χωρίς να συνοδεύεται από επιδείνωση του NR υπολογίστηκε σε 5 και 10 εκατομμύρια κύτταρα στα πειράματα pre-rep και post-rep, αντίστοιχα. Τα πειράματα pre-rep συνοδεύτηκαν από αυξημένη κατακράτηση των CDCs στην AR (7,7±8,2% έναντι 1,4±1,5% στα πειράματα post-rep) και, για το λόγο αυτό, στα πειράματα αποτελεσματικότητας χορηγήθηκαν 5 εκατομμύρια CDCs, 5 λεπτά πριν την έναρξη της επαναιμάτωσης, Στο σκέλος της αποτελεσματικότητας, η θεραπεία με αλλογενή CDCs σχετίστηκε με μικρότερη IS (37,4±9,9% της AR) σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου (49,9±7,4% της AR, p=0,03). Συμπεράσματα: Η ενδοστεφανιαία χορήγηση 5 εκατομμυρίων αλλογενών CDCs αμέσως πριν την έναρξη της επαναιμάτωσης ενός ΟΕΜ σχετίζεται με ικανοποιητική κυτταρική κατακράτηση και οδηγεί σε μείωση της έκτασης του εμφράγματος, χωρίς να επιδεινώνει τη βατότητα της στεφανιαίας μικροκυκλοφορίας. Η προτεινόμενη θεραπευτική προσέγγιση θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην κλινική πράξη κατά τη διάρκεια της πρωτογενούς αγγειοπλαστικής για την επαναιμάτωση ενός ΟΕΜ.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Επιστήμες Υγείας
Λέξεις-κλειδιά:
Έμφραγμα μυοκαρδίου, Κυτταρική θεραπεία, Καρδιόσφαιρες
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
133
