Τμήμα Ιατρικής
Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

2020-11-03

2020

Οικονόμου- Κουτσιαρή Αναστασία

Πουλάκου-Ρεμπελάκου Ε., Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ζωγράφος Γ., Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Μενενάκος Ε., Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Βάος Γ., Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ζάβρας Ν., Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Αλαμανής Χρ., Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Χρυσοφός Μ., Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ

Ιστορική αναδρομή στη θεραπευτική προσέγγιση των κηλών

Ελληνικά

Ιστορική αναδρομή στη θεραπευτική προσέγγιση των κηλών

Το Ειδικό Μέρος της παρούσας διδακτορικής διατριβής περιλαμβάνει μια ολοκληρωμένη
παρουσίαση της διαχρονικής εξέλιξης της θεραπευτικής αντιμετώπισης των κηλών του κοιλιακού
τοιχώματος. Με την καταγραφή αναφορών ήδη από την Αρχαιότητα (πάπυρος Ebers, Ιπποκρατική
Συλλογή) αποδεικνύεται πως ο προϊστορικός άνθρωπος έπασχε από κήλη.
Οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου για θεραπεία της κήλης ήταν συντηρητικές τεχνικές,
ανάταξη με χειρισμούς (taxis), εφαρμογή καταπλασμάτων και κηλεπιδέσμων, πρόκληση
εγκαύματος στη βουβωνική χώρα. Στους βαριά νοσούντες η κηλοτομή εφαρμοζόταν ήδη στην Ινδία
κατά την εποχή του Βράχμαν και από τους Έλληνες με οσχεϊκή προσπέλαση. Έως και τους
Βυζαντινούς Χρόνους οι χειρουργικές τεχνικές περιελάμβαναν τη σύγχρονη απολίνωση του
κηλικού σάκου με τον σπερματικό τόνο και την ορχεκτομή. Τον 3ο π.Χ. αι. οι ιατροί του Βυζαντίου
(Παύλος ο Αιγινήτης, Ορειβάσιος) εισάγουν νέες χειρουργικές τεχνικές με στόχο τη διαφύλαξη των
όρχεων. Ο άνθρωπος πάντοτε έστρεφε την ελπίδα του σε θεϊκή παρέμβαση όταν νοσούσε, όπως
περιγράφεται χαρακτηριστικά και στο σύγγραμμα “Τα θαύματα του Αγίου Αρτεμίου”. Κατά το
Μεσαίωνα oι Άραβες χειρουργοί εφάρμοσαν τις τεχνικές των Βυζαντινών συγγραφέων, ωστόσο οι
περισσότεροι χειρουργοί του Μεσαίωνα παρέμεναν απρόθυμοι στην εκτέλεση χειρουργικών
επεμβάσεων. Οι χειρουργοί της Αναγέννησης εδραίωσαν την εγχειρητική θεραπευτική προσέγγιση
στη βουβωνοκήλη, συνεπεία της καλύτερης γνώσης της ανατομίας και της κατασκευής
εξειδικευμένων χειρουργικών εργαλείων, αποδοκιμάζοντας αυστηρά τη σύγχρονη ορχεκτομή.
Παρά την εξέλιξη στις γνώσεις της ανατομίας,την εισαγωγή της αναισθησίας το 1846 και της
αντισηψίας (Lister, 1865), η χειρουργική αντιμετώπιση της κήλης δεν παρουσίαζε ανάλογη
ανάπτυξη κατά το 1ο μισό του 19ου αι. Εξέχουσα θέση στην ιστορία της βουβωνοκήλης κατέχει ο
Eduardo Bassini. Καινοτόμησε εισάγωντας τη χειρουργική τεχνική (1883), η οποία αποτέλεσε το
χρυσό κανόνα της κηλοπλαστικής για σχεδόν έναν αιώνα (συρραφή σε τρία στρώματα). Η εποχή
της αποκατάστασης κήλης με τεχνικές χωρίς τάση οριοθετείται από τα μέσα του 20ου αι., αρχικά
σχάσεις στη θήκη της περιτονίας του ορθού κοιλιακού και στη συνέχεια με εφαρμογή πρόθεσης
(Lichtenstein 1987). Έκτοτε πλήθος πλεγμάτων έχει εφαρμοσθεί, χωρίς να έχει ακόμη βρεθεί το
ιδανικό. Από το δεύτερο ήμισυ του 20 αιώνα χρησιμοποιούνται ευρέως οι λαπαροσκοπικές
τεχνικές.
Στο Ειδικό Μέρος παρατείθενται αναλυτικά τα ιστορικά στοιχεία, καθώς και ανατομικά
χαρακτηριστικά, θεραπευτικές τεχνικές των διαφορετικών τύπων κήλης του κοιλιακού τοιχώματος.
Πρόκειται για τη βουβωνοκήλη, την ομφαλοκήλη, την επιγαστρική κήλη, τη μηροκήλη, την
κοιλιοκήλη και σπανιότερους τύπους (Σπιγγέλειος, οσφυϊκή, Petit, Amyand, διάμεσος κήλη, Littre,
Richter,Amyand). Οι επιστήμονες έχουν στη φαρέτρα τους πλήθος πλεγμάτων, τεχνικών
αποκατάστασης με ή χωρίς τη χρήση πλέγματος και λαπαροσκοπικές ή ανοιχτές τεχνικές. O
ακρογωνιαίος λίθος όλων των ανωτέρω τεχνικών είναι η επαρκής γνώση της ανατομίας της
εκάστοτε κήλης. Σήμερα, τόσο η τεχνική Lichtenstein όσο και οι λαπαροσκοπικές τεχνικές
(διακοιλιακή προπεριτοναϊκή ή εξωπεριτοναϊκή) αποτελούν τον χρυσό κανόνα στη θεραπευτική
προσέγγιση των κηλών. Η επιλογή της κατάλληλης τεχνικής αποκατάστασης κήλης παραμένει
εξατομικευμένη στον κάθε ασθενή.
Ιδιαίτερη μνεία δίδεται στη ιστορική εξέλιξη της Παιδοχειρουργικής. Ενώ, ήδη από την
Αρχαιότητα ανευρίσκονται καταγραφές για παθήσεις του παιδικού πληθυσμού, η ίδρυση
παιδιατρικών νοσοκομείων (19ος αιώνας), όπου προσφέρονταν ολοκληρωμένη φροντίδα και η
ανακάλυψη της αναισθησίας συνέβαλαν στην ουσιαστική εξέλιξη. Οι Ladd & Gross έπαιξαν
ηγετικό ρόλο καθιερώνοντας τις αρχές της χειρουργικής φροντίδας των μικρών ασθενών και
εκπαιδεύοντας την πλειοψηφία των μελλοντικών αρχηγών των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στην παιδοχειρουργική.

Επιστήμες Υγείας

Ιστορία, Χειρουργική, Ιατρική, Κήλη

Όχι

0

Ναι

527

209

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/2926931