Περίληψη:
Οι όποιες συζητήσεις και αναλύσεις περί όπλων, φέρνουν αναπόφευκτα στην σκέψη μας εικόνες φονικών συγκρούσεων, βίαιων αποτελεσμάτων όσο και την θανάσιμη τεχνολογία που αυτή τα συνοδεύει . Στις μέρες μας, τα λεγόμενα Μη Φονικά Όπλα (Μ.Φ.Ο) ποικίλουν , όπως ποικίλει και ένα είδος αναπτυσσόμενης τεχνολογίας, με απώτερο σκοπό την αναχαίτιση, αποδυνάμωση ,ακινητοποίηση και ανάσχεση του ‘’ανθρώπινου στόχου’’, χωρίς να επέλθει ο θάνατος του. Από τη χρήση των Μ.Φ.Ο όμως, δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και η μηδενική πιθανότητα θνησιμότητας, αφού συχνά η χρήση τους, οδηγεί τόσο σε σοβαρούς τραυματισμούς ως και τον θάνατο, εγείροντας έτσι αναπόφευκτα, έντονες ανησυχίες για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η επίκληση της αρχής της αναλογικότητας, δύναται να οδηγήσει στην επαρκή αιτιολόγηση της χρήσης Μ.Φ.Ο, με το σκεπτικό ότι το αποτέλεσμα και ο σκοπός μιας αστυνομικής επιχείρησης που έλαβε χώρα, ήταν σημαντικότερος από την πρόκληση ανθρώπινου πόνου, τραυματισμού ακόμα και τυχόν ανθρώπινης απώλειας , οδηγώντας πολλά κράτη να υποστηρίζουν με δυναμική την ανάπτυξη και χρήση τους, ως μια εναλλακτική επιλογή, που παρουσιάζεται πιο ανθρώπινη από την φονική. Το διεθνές δίκαιο, από την άλλη μεριά, θέτει σημαντικούς περιορισμούς στην ανάπτυξη και στον τρόπο χρήσης τους, με την σύγχρονη πολιτική ασφάλειας να επιθυμεί αναίμακτες λύσεις σε κάθε επίλογο διαχείρισης κρίσεων και υψηλών απαιτήσεων αστυνομικών επιχειρήσεων. Άραγε, υπάρχει κάποια διακριτή ‘’κόκκινη γραμμή’’ όπου η σχεδόν πληθωριστική επίκληση της αρχής της αναλογικότητας, δεν θα δύναται να δικαιολογήσει τη χρήση των Μ.Φ.Ο και ως εκ τούτου να την χαρακτηρίσει ως παράνομη;
Λέξεις-κλειδιά:
Μη Φονικά Όπλα, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Βασικές Αρχές Χρήσης Βίας, Σύγχρονη Πολιτική Ασφάλειας, Διεθνές Δίκαιο.
