Μονάδα:
Τμήμα ΙατρικήςΒιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας
Ημερομηνία κατάθεσης:
2021-11-03
Συγγραφέας:
Χαβελές Ιωάννης
Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Σεραφείμ Νανάς, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ευστάθιος Ηλιοδρομίτης, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Χριστίνα Ρούτση, Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ιωάννης Βασιλειάδης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ελένη Μάγειρα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Παρασκευή Κατσαούνου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Νικολέττα Ροβίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Η επίδραση της καρδιοαναπνευστικής αποκατάστασης στη διαστολική καρδιακή ανεπάρκεια
Γλώσσες διατριβής:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Η επίδραση της καρδιοαναπνευστικής αποκατάστασης στη διαστολική καρδιακή ανεπάρκεια
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια (ΧΚΑ) είναι ένα σύνθετο σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από προοδευτική μείωση ικανότητας της αριστερής κοιλίας (ΑΚ) να προωθεί αίμα στην περιφέρεια, χαμηλή ανοχή στην άσκηση και αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η διαστολική δυσλειτουργία (ΔΔ) της ΑΚ είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος στην παθοφυσιολογία της ΧΚΑ και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των περισσότερων καρδιακών παθήσεων. Επίσης, έχει αποδειχθεί επαρκώς ότι η άσκηση επάγει πολλαπλές ευεργετικές επιδράσεις σε ασθενείς με ΧΚΑ. Ο προσδιορισμός επίδρασης της άσκησης σε παθοφυσιολογικά μονοπάτια της ΧΚΑ, όπως η ΔΔ, είναι αντικείμενο υπό διερεύνηση.
Στόχος: Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της επίδρασης ενός προγράμματος καρδιακής αποκατάστασης στη ΔΔ και στο κλάσμα εξώθησης (ΚΕ) της ΑΚ, σε ασθενείς με ΧΚΑ και ΚΕ < 50%. Συγχρόνως, αξιολογήθηκε η συστολική πίεση της δεξιάς κοιλίας (ΣΠΔΚ), o δείκτης του μεγέθους του αριστερού κόλπου (LAVi) και δείκτες από την καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης (μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου και μέγιστο έργο).
Μέθοδοι: Τριάντα δύο σταθεροί ασθενείς με ΧΚΑ (ηλικίας: 56 ± 10 ετών, ΚΕ: 32 ± 8%, 88% άνδρες) συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης μέσω της άσκησης. Τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες και συγκεκριμένα σε αυτούς που ακολούθησαν ένα αερόβιο πρόγραμμα (n = 17) και αυτούς που ακολούθησαν ένα συνδυασμένο πρόγραμμα αερόβιας και άσκησης ενδυνάμωσης (n = 15) και συγκρίθηκαν τα επιμέρους στοιχεία. Οι ασθενείς υπεβλήθηκαν σε καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης (ΚΑΔΚ) όπου προσδιορίστηκε η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (VO2peak) και το μέγιστο έργο (Wpeak) πριν και μετά την αποκατάσταση. Επίσης, ενδελεχής υπερηχογραφική μελέτη καθόρισε τη διαστολική λειτουργία, τη ΣΠΔΚ και το μέγεθος του ΑΚο.
Αποτελέσματα: Ολόκληρη η σειρά βελτίωσε τη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου και το μέγιστο έργο (p < 0.05). Ολόκληρη η ομάδα επίσης βελτίωσε τη ΔΔ, όπως αξιολογήθηκε με βαθμούς. Συνολικά, 9 ασθενείς (28,1%) βελτίωσαν το βαθμό, ενώ 23 (71,1%) 9%) παρέμειναν στην ίδια βαθμίδα. Παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των ομάδων ασθενών, λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό κατά την έναρξη (p < 0.05). Επιπλέον, ολόκληρη η σειρά βελτίωσε τη συστολική πίεση της δεξιάς κοιλίας και το ΚΕ της ΑΚ (p < 0.05). Τέλος, δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική βελτίωση στο μέγεθος του αριστερού κόλπου (LAVi). Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν παρατηρήθηκαν διαφορές μεταξύ των ομάδων στις μεταβλητές που αξιολογήθηκαν (p > 0.05).
Συμπεράσματα: Η άσκηση βελτίωσε συνολικά τους δείκτες διαστολικής και συστολικής δυσλειτουργίας. Το πρωτόκολλο άσκησης δεν παρατηρήθηκε να επηρεάζει τα αποτελέσματα τα οποία όμως πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω σε μεγαλύτερα δείγματα.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Επιστήμες Υγείας
Λέξεις-κλειδιά:
Καρδιοαναπνευστική αποκατάσταση, Καρδιακή ανεπάρκεια, Διαστολική δυσλειτουργία
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
282
