Κατεύθυνση Έρευνα στην Γυναικεία Αναπαραγωγή
Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

2022-09-19

2022

Αποστολοπούλου Μαρία

Γεώργιος Μαστοράκος, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ιωάννης Φατούρος, Καθηγητής, ΣΕΦΑΑ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Michael Roden, Full Professor, Faculty of Medicine, Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf, Germany

Η επίδραση της διαλειμματικής άσκησης υψηλής έντασης στην ευαισθησία στην ινσουλίνη και τη μιτοχονδριακή λειτουργία σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

Ελληνικά

Η επίδραση της διαλειμματικής άσκησης υψηλής έντασης στην ευαισθησία στην ινσουλίνη και τη μιτοχονδριακή λειτουργία σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

Η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης αποτελεί μια καινοτόμο προσέγγιση με σκοπό την αύξηση της μιτοχονδριακής βιογένεσης σε υγιείς πληθυσμούς. Υποθέσαμε οτι η ΗΙΙΤ θα αύξανε την ευαισθησία στην ινσουλινη στο σκελετικό μυ, ως αποτέλεσμα βελτιωμένης μιτοχονδριακής λειτουργίας σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τυπου 2 (ΣΔΤ2), καθώς και σε μη διαβητικούς συμμετέχοντες αντίστοιχης ηλικίας και δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ). Για να ελέγξουμε αυτή την υπόθεση συμπεριλάβαμε στη μελέτη μας 20 άνδρες με ΣΔΤ2 και 23 υγιείς άνδρες χωρίς ΣΔ (ηλικία: 57±1 vs. 58±1 έτη, ΔΜΣ: 31.2±0.6 vs. 30.4±0.5 kg.m-2), οι οποίοι έλαβαν μέρος σε ένα προγραμμα ΗΙΙΤ σε εργομετρικό ποδήλατο 12 εβδομάδων. Οι συμμετέχοντες χωρίς ΣΔ κατηγοριοποιήθηκαν περεταίρω σε άτομα με ευαισθησία (insulin sensitive, IS NDM) και με αντίσταση στην ινσουλίνη (insulin resistant, IR NDM, αρχική M-value σε mg.kg-1.min-1; 7.4±1.3 vs 4.2±1.1, p<0.001). Διεξάγαμε δοκιμασίες υπερινσουλιναιμικών/ευγλυκαιμικών clamp δύο φάσεων, βιοψίες σκελετικού μυός για μέτρηση της μιτοχονδριακής αναπνοής και μαγνητική φασματοσκοπία για ποσοτικοποίηση του ηπατικού λίπους. Μετά από 12 εβδομάδες ΗΙΙΤ οι T2D και οι IR NDM αύξησαν την ευαισθησία τους στην ινσουλίνη κατά 44% (p=0.02) και 23% (p=0.03) αντίστοιχα. Αυτές οι ομάδες επίσης αύξησαν την ηπατική ευαισθησία στην ινσουλίνη όπως μετρήθηκε από την καταστολή της ηπατικής παραγωγής γλυκόζης από το ήπαρ κατά 19% στους T2D (p=0.003) και κατά 14% στους IR (p=0.04). Το ηπατικό περιεχόμενο λίπους μειώθηκε στους T2D και τους IR NDM μετά την προπόνηση HIIT αλλά έμεινε σταθερό στους IS NDM. Η μέγιστη μιτοχονδριακή αναπνοή στο σκελετικό μυ αυξήθηκε σε όλες τις ομάδες κατά 28-45%. Η βελτίωση της περιφερικής ευαισθησίας στην ινσουλίνη, η οποία εμφανίστηκε πρωταρχικά στα άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη (T2D, IR NDM) συνοδεύτηκε με χαμηλότερη ανασταλτική δραστηριότητα πρωτεινικών κινασών (nPKC) ή μονοπατιών φλεγμονής (NF-κB) στο σκελετικό μυ των T2D ή IR NDM, αντίστοιχα. Συμπερασματικά, η προπόνηση ΗΙΙΤ βελτίωση την οξειδωτική ικανότητα στο σκελετικό μυ ανεξάρτητα από την ευαισθησία στην ινσουλίνη, αλλά βελτίωσε την περιφερική και ηπατική ευαισθησία στην ινσουλίνη μόνο στα άτομα που είχαν αντίσταση στην ινσουλίνη. Υπεύθυνα γι αυτή τη βελτίωση είναι διακριτά μονοπάτια στους IR NDM και τους T2D.

Επιστήμες Υγείας

Ασκηση, Μεταβολισμός, Διαβήτης

Όχι

0

Ναι

99

41

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/3232180