Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Βλαχάκος Δημήτριος, Ομότιμος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ξάνθος Θεόδωρος, Καθηγητής, Τμήμα Μαιευτικής, ΠΑΔΑ
Μπάκα Σταυρούλα, Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
Εισαγωγή: Παρότι τα οξέα στεφανιαία σύνδρομα (ΟΣΣ) που οφείλονται σε ρήξη αθηρωματικής πλάκας έχουν μελετηθεί και συνεχίζουν τα μελετώνται ενδελεχώς, για τα ΟΣΣ που οφείλονται σε ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης οξυγόνου στο μυοκάρδιο δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα. Το τύπου 2 έμφραγμα του μυοκαρδίου (ΕΜ) συχνά εμφανίζεται σε βαρέως πάσχοντες, επιπλέκει τη νοσηλεία τους, επηρεάζει την πρόγνωσή τους, την επιβίωση και τη θεραπεία τους. Ωστόσο, λόγω της έλλειψης μελετών στο πεδίο του τύπου 2 ΕΜ δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπευτική αντιμετώπιση. Αυτό είναι ένα ζήτημα που προβληματίζει ιδιαίτερα κάθε κλινικό ιατρό.
Υλικό και μέθοδος: Πρόκειται για προοπτική μελέτη στην οποία συμπεριελήφθησαν ασθενείς της ’Α Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου “Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός- Κοργιαλένειο Μπενάκειο” για την περίοδο μεταξύ Μαΐου 2019 και Σεπτεμβρίου 2022, οι οποίοι πληρούσαν τα κριτήρια για έμφραγμα τύπου 2 και επιπλέον εμφάνιζαν αναιμία ή σήψη. Καταγράφηκαν τα χαρακτηριστικά των ασθενών (ηλικία, φύλο, αίτια νοσηλείας, φαρμακευτική αγωγή που ελάμβαναν, συννοσηρότητες), η συμπτωματολογία τους, τα ηλεκτροκαρδιογραφικά και εργαστηριακά τους ευρήματα (αιμοσφαιρίνη, MCV, MCH, τροπονίνη, λευκά αιμοσφαίρια, CRP), η θεραπευτική τους αντιμετώπιση, το σύνολο ημερών νοσηλείας και η έκβαση. Oι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, αυτούς που εμφάνιζαν αναιμία και αυτούς που εμφάνιζαν σήψη.
Αποτελέσματα: Η μελέτη συμπεριέλαβε 66 ασθενείς από τους οποίους 39,39% είχαν ΕΜ και αναιμία και το 57,58% είχαν ΕΜ και σήψη. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 77,5 έτη. Υπήρχε ισοκατανομή μεταξύ των φύλων. Δεν προέκυψαν διαφορές στην ηλικία ή στο φύλο μεταξύ των ομάδων. Οι συχνότερες αιτίες νοσηλείας ήταν η αιμορραγία πεπτικού και η μικροβιαιμία. Οι συχνότερες συννοσηρότητες ήταν ο σακχαρώδης διαβήτης, η αρτηριακή υπέρταση και η κολπική μαρμαρυγή, ενώ δεν προέκυψαν διαφορές στις συννοσηρότητες μεταξύ των ομάδων. Από τον εργαστηριακό έλεγχο, διαφορά υπήρχε στην τιμή της αιμοσφαιρίνης, με την ομάδα της αναιμίας να υπολείπεται (p <0.0001) και στην τιμή της CRP όπου η ομάδα της σήψης είχε υψηλότερες τιμές(p <0.0001). Τα λευκά αιμοσφαίρια ήταν χαμηλότερα στους ασθενείς με αναιμία (p=0.022). Η ομάδα της αναιμίας εμφάνισε συχνότερα συμπτώματα ισχαιμίας (81%) σε σχέση με την ομάδα της σήψης (39%) (p=0.0018). Η στηθάγχη ήταν το συχνότερο σύμπτωμα και στις δύο ομάδες με την ομάδα της αναιμίας να εμφανίζει πόνο συχνότερα (65%) από την ομάδα της σήψης (26%) (p=0.0041). Οι μισοί ασθενείς είχαν ηλεκτροκαρδιογραφικές αλλοιώσεις, χωρίς συσχέτιση των δύο ομάδων και των ΗΚΓ αλλοιώσεων. Στη θεραπευτική αντιμετώπιση, όλοι οι ασθενείς με αναιμία αντιμετωπίστηκαν με μετάγγιση ΜΣΕ ενώ στην ομάδα της σήψης μεταγγίστηκε το 11% (p<0.0001), αντίθετα αντιβιοτικά έλαβε το 100% των ασθενών στην ομάδα της σήψης και το 12% στην ομάδα της αναιμίας (p<0.0001). Ασθενής συσχέτιση εμφανίστηκε στη χρήση αντιπηκτικών με υπεροχή της ομάδας της σήψης (p=0.074). Οι υπόλοιπες θεραπείες δεν εμφάνισαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων. Οι ασθενείς με αναιμία νοσηλεύτηκαν για μικρότερο χρονικό διάστημα ( p=0.062) και πέθαναν λιγότεροι ( 11%) , σε σχέση με την ομάδα της σήψης όπου κατέληξε το 34% (p=0.0457).
Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με τύπου 2 ΕΜ και αναιμία φαίνεται να έχουν περισσότερα συμπτώματα και καλύτερη έκβαση συγκριτικά με τους ασθενείς με σήψη. Απαιτούνται μεγαλύτερες σε έκταση καλά σχεδιασμένες κλινικές μελέτες για την επιβεβαίωση των δεδομένων μας.
Λέξεις-κλειδιά:
Τύπου 2 έμφραγμα του μυοκαρδίου, Οξύ στεφανιαίο σύνδρομο, Αναιμία, Σήψη
