Περίληψη:
Παρά την ανάπτυξη νέων διαγνωστικών τεχνικών, η συχνότητα του μελανώματος
φαίνεται να αυξάνεται τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Ο σκοπός αυτής της
μελέτης είναι η αναγνώριση κοινωνικών, δημογραφικών και σχετιζόμενων με τη
συμπεριφορά και την ιατρική περίθαλψη παραγόντων, που συνδέονται με το πάχος
του μελανώματος κατά την πρωτοδιάγνωση. Σε μια πολυκεντρική, αναδρομική μελέτη
202 ασθενών με πρόσφατη διάγνωση διηθητικού μελανώματος (< 1 έτους),
συγκεντρώθηκαν στοιχεία όσον αφορά τους δημογραφικούς και συμπεριφοριστικούς
παράγοντες, τις απόψεις των ασθενών απέναντι στην πρόληψη, την πρόσβαση σε
ιατρική περίθαλψη, τη συχνότητα της αυτοεξέτασης και της κλινικής εξέτασης του
δέρματος σε σχέση με το πάχος του μελανώματος. Λεπτότεροι όγκοι ( 1 mm) (80
μελανώματα) συσχετίστηκαν με το γυναικείο φύλο (p 0049), μη οζώδεις (SSM,LMM
και ALM) ιστολογικούς υπότυπους (p < 0001), απουσία εξέλκωσης (p 0001) και
θέση εντόπισης διαφορετική από τα κάτω άκρα ή τον κορμό (p 0004). Οι
ασθενείς που ήταν παντρεμένοι ή που αυτοεξετάζονταν κατά τη διάρκεια του έτους
πριν τη διάγνωση, είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν λεπτούς όγκους (OR 345;
95% CI 148-804 και OR 243; 95% CI 110-534, αντίστοιχα). Αντιθέτως, η
μερική ή ολόσωμη κλινική εξέταση από ιατρό δε φάνηκε να έχει στατιστικά
σημαντική επίδραση στο πάχος του όγκου.
Λέξεις-κλειδιά:
Μελάνωμα, Αυτοεξέταση, Κλινική δερματολογική εξέταση, Έγκαιρη διάγνωση, Προσυμπτωματικός έλεγχος
