Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Χριστόδουλος Στεφανάδης, Επίτιμος Καθηγητής Καρδιολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Δημήτριος Τούσουλης, Διευθυντής, Καθηγητής Καρδιολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Δημήτριος Βλαχάκος, Καθηγητής Νεφρολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Εμμανουήλ Βαβουρανάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Καρδιολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Τούτουζας Κωνσταντίνος, Αναπληρωτής Καθηγητής Καρδιολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Αγγέλη Κωνσταντίνα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Καρδιολογίας, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Θεόδωρος Παπαϊωάννου, Αναπληρωτής Καθηγητής Βιοϊατρικής Τεχνολογίας και Μηχανικής του Κυκλοφορικού Συστήματος, Ιατρική, Ε.Κ.Π.Α.
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η διακαθετηριακή αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας (Transcatheter aortic valve implantation, TAVI) αποτελεί μια πρόκληση ως θεραπευτική εναλλακτική λύση για ασθενείς με σοβαρή στένωση της αορτής υψηλού χειρουργικού κινδύνου. Ένας σημαντικός αριθμός των υποψηφίων δεν μπορούν να υποβληθούν σε TAVI διαμέσω της μηριαίας αγγειακής πρόσβασης λόγω της απαγορευτικής ανατομίας των λαγονομηριαίων αρτηριών ή εκτεταμένης αθηροσκληρωτικής νόσου. Σε αυτούς τους ασθενείς η εμφύτευση διαμέσω της υποκλείδιας αρτηρίας μπορεί να είναι εφικτή.
Στόχος: Ο στόχος μας ήταν να εκτιμηθεί προοπτικά η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα της διαδερμικής δια της υποκλειδίου αρτηρίας σε σχέση με τη διαμηριαία προσπέλαση τοποθέτησης αορτικής βαλβίδας σε ασθενείς με σοβαρή αορτική στένωση.
Μέθοδοι και αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 193 ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε TAVI μεταξύ Ιουνίου 2008 και Φεβρουάριου 2015 σε δύο νοσοκομεία. Η υποκλείδιος αγγειακή προσπέλαση επιλέχθηκε σε 36 ασθενείς (18.7%). Το logistic Euro Score ήταν σημαντικά υψηλότερο στην υποκλείδια σε σχέση με την μηριαία ομάδα (30.88 ± 10.8 έναντι 25.78 ± 10.1; p = 0.009), καθώς επίσης και ο δείκτης μάζας σώματος (24.29 ± 3.4% έναντι 26.91 ± 3.9%; p = 0.001), το ποσοστό της περιφερικής αρτηριακής νόσου (94.4 έναντι 32.7%; p < 0.001) και το ποσοστό των ασθενών με χαμηλής ροής - χαμηλής κλίσης σοβαρή στένωση της αορτής (34.3 έναντι 14.0%; p = 0.004). Η επιτυχία της επέμβασης ήταν παρόμοια, στο 97.2 έναντι 94.9% της υποκλειδίου σε σχέση με την μηριαία ομάδα, αντίστοιχα (p = 0.876) καθώς και η περιεπεμβατική θνητότητα, στο 2.8% έναντι του 0.6% (p = 0.339). Σημαντικά υψηλότερη ήταν η χρήση γενικής αναισθησίας στην ομάδα της υποκλειδίου (94.4 έως 41.4%; p = 0.001). Ανάγκη για εμφύτευση μόνιμου βηματοδότη (41.4 έναντι 36.9%; p = 0.654), οξεία νεφρική ανεπάρκεια σταδίου Ι-ΙΙ (36.10% σε 34.40%; p = 0.846) και σημαντικές αιμορραγικές επιπλοκές (36.10 με 34.60%; p = 0.865) ήταν οι πιο συχνές επιπλοκές σε νοσοκομείο, αλλά η συχνότητα εμφάνισης δεν διέφερε μεταξύ των δύο ομάδων. Ωστόσο, η οξεία μυοκαρδιακή βλάβη (46.4 έναντι 23.5%; p= 0.014) και οι αγγειακές επιπλοκές (8.3 έως 27.4%; p = 0, 016) παρατηρήθηκαν πιο συχνά στην υποκλείδια αγγειακή προσπέλαση. Δεν παρατηρήθηκαν ειδικές σοβαρές επιπλοκές που να σχετίζονται με την υποκλείδια πρόσβαση (ρήξη αγγείου, τραυματισμός ή ισχαιμία της έσω μαστικής αρτηρίας ή του βραχιόνιου πλέγματος). Ο επιπολασμός της τουλάχιστον μέτριας παραβαλβιδικής ανεπάρκειας (≥ 2 / 4) ήταν 14.3 έναντι 13.0% στην υποκλείδια εμφύτευση σε σχέση με την ομάδα της μηριαίας, αντίστοιχα (p = 0.838). Η θνητότητα στον ένα μήνα μετά τη επέμβαση ήταν 8.34 έναντι 3.2% (p = 0.179) και στο πρώτο έτος παρακολούθησης ήταν 13.9 έναντι 10.8% στην υποκλείδια σε σχέση με την μηριαία ομάδα (p = 0.594), αντίστοιχα. Η οξεία νεφρική βλάβη και η τουλάχιστον μέτρια παραβαλβιδική ανεπάρκεια φάνηκε να είναι ανεξάρτητοι προγνωστικοί δείκτες της θνησιμότητας στο πρώτο έτος παρακολούθησης.
Συμπεράσματα: Η υποκλείδια προσέγγιση είναι εφικτή και ασφαλής επιλογή για TAVI, παρέχοντας άριστα περιεπεμβατικά αποτελέσματα και χαμηλά ποσοστά επιπλοκών ενδονοσοκομειακά. Η προσέγγιση αυτή πρέπει να θεωρηθεί ως έγκυρη εναλλακτική λύση τόσο για τους ασθενείς με αδύνατη ή τεχνικά δύσκολη διαμηριαία προσέγγιση.
