ΠΜΣ Κράτος και Δημόσια Πολιτική
Βιβλιοθήκη Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης - Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης - Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών - Κοινωνιολογίας

2012-12-10

2012

Ρασούλης Αλκιβιάδης

Χαράλαμπος Χρυσανθάκης. Καθηγητής. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. ΕΚΠΑ
Νικόλαος-Κομνηνός Χλέπας. Αναπληρωτής Καθηγητής. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. ΕΚΠΑ
Γιάννης Α. Τασόπουλος. Αναπληρωτής Καθηγητής. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. ΕΚΠΑ

Ο θεσμός της διαιτησίας στις δημόσιες συμβάσεις

Ελληνικά

Η έννοια του θεσμού της διαιτησίας ως τρόπου επίλυσης διαφορών που προκύπτουν από την σύναψη δημοσίων συμβάσεων αποτελεί τον πυρήνα της παρούσας εργασίας. Στα πλαίσια της εργασίας αναλύεται η διαιτησία τόσο ως θεσμός όσο και ως διαδικασία επίλυσης των διαφορών, η συνταγματικότητά της στα πλαίσια της ελληνικής έννομης τάξης καθώς και η επιρροή του κοινοτικού και διεθνούς δικαίου στην ενσωμάτωσή της στο ελληνικό δίκαιο.
Η εναλλακτική επίλυση των διαφορών με τη μορφή της διαιτησίας, δηλαδή από κάποιους τρίτους, όχι απαραίτητα δικαστικούς λειτουργούς, που τα δύο μέρη επιλέγουν ελεύθερα, εμφανίζει αξιοπρόσεκτη δυναμική. Δικαιολογητικός λόγος της προτίμησης – υπό ορισμένες προϋποθέσεις – της διαιτησίας είναι κυρίως η περιορισμένη χρονική διάρκεια της διαδικασίας. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται η εμπλοκή των τακτικών δικαστηρίων, η οποία συνεπάγεται συνήθως ιδιαίτερα χρονοβόρες διαδικασίες, που δύνανται να διαρκέσουν και χρόνια ολόκληρα έως την έκδοση της τελικής απόφασης. Στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων συγκεκριμένα, οι διαφορές που προκύπτουν μεταξύ των δύο αντισυμβαλλομένων, δηλαδή του δημοσίου και του ιδιώτη, επιλύονται κατά κανόνα μέσω του θεσμού της διαιτησίας. Η τελευταία δηλαδή δεν αποτελεί απλά μία διαφορετική εναλλακτική προσέγγιση αλλά μάλλον τη συνήθη οδό. Η καταγραφή των ισχυόντων κανόνων απαιτεί αρχικά τον προσδιορισμό δύο βασικών εννοιών, αφενός της δημόσιας σύμβασης, αφετέρου της ίδιας της διαιτησίας.
Σε πρώτο επίπεδο ερευνάται κατά πόσο είναι επιτρεπτή η υπαγωγή των διαφορών που προκύπτουν από την σύναψη δημοσίων συμβάσεων σε διαιτησία, με βάση το ελληνικό Σύνταγμα και την ελληνική έννομη τάξη. Επιπλέον, αναζητείται η έκταση της ισχύος των διαιτητικών αποφάσεων καθώς και τα όρια αρμοδιότητας του διαιτητικού δικαστηρίου, η ισχύς της ρήτρας διαιτησίας έναντι των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων της χώρας και η δυνατότητα ακύρωσης μιας διοικητικής πράξης από διαιτητικό δικαστήριο.
Τέλος ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει στην διαιτησία ως αποκλειστικό τρόπο επίλυσης διαφορών που προκύπτουν από τη σύναψη ΣΔΙΤ καθώς και η Διεθνής Εμπορική Διαιτησία ως στοιχεία που ενισχύουν την έννοια του Οικονομικού Κράτους καθώς και του Οικονομικού Δικαίου.

Κοινωνικές, Πολιτικές και Οικονομικές επιστήμες

Δημόσια σύμβαση, εναλλακτική επίλυση διαφορών, διαιτησία, κοινοτικό δίκαιο, σύμπραξη δημοσίου - ιδιωτικού τομέα, διεθνής εμπορική διαιτησία

Όχι

0

Όχι

52

80

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/1453083