Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Παπαντωνίου Νικόλαος Καθηγητής Μαιευτικής - Γυναικολογίας, Σαλαμαλέκης Εμμανουήλ, Ομότιμος καθηγητής Μαιευτικής- Γυναικολογίας, Κασσάνος Δημήτριος Ομότιμος καθηγητής Μαιευτικής- Γυναικολογίας
Περίληψη:
Οι ενδομήτριες ή συγγενείς λοιμώξεις είναι οι λοιμώξεις, που προσβάλλουν το
έμβρυο καθ’όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή το νεογνό κατά την περιγεννητική
περίοδο. Ακόμη και σήμερα παρά την εξέλιξη της γνώσης στον ιατρικό χώρο, οι
λοιμώξεις αποτελούν μια σημαντική αιτία της εμβρυϊκής και νεογνικής
θνησιμότητας και συμβάλλουν σημαντικά στην παιδική νοσηρότητα.
Οι υπεύθυνοι μικροοργανισμοί για την λοίμωξη του εμβρύου είναι κυρίως ιοί,
μικρόβια και παθογόνα παράσιτα γνωστά με το ακρωνύμιο T.O.R.C.H. (Toxoplasma
gondii, Other, Rubella, Cytomegalovirus και Herpes Simplex II). Στην ομάδα
“Other” ανήκει ένας μεγάλος αριθμός μικροοργανισμών. Η συχνότητα των συγγενών
λοιμώξεων ποικίλλει ανάλογα με το είδος του παθογόνου μικροοργανισμού και
γενικά κυμαίνεται από 0,5-2,5% όλων των γεννήσεων, με αυξημένη συχνότητα σε
πληθυσμούς χαμηλού κοινωνικοοικονομικού επιπέδου.
Το εύρος και η βαρύτητα των συνεπειών, που προκαλεί η συγγενής λοίμωξη στο
έμβρυο ή το νεογνό, ποικίλλουν: από το θάνατο του εμβρύου και τις συγγενείς
διαμαρτίες, μέχρι τη γέννηση «φυσιολογικού νεογνού» με όψιμες και ελάσσονες
εκδηλώσεις της λοίμωξης. Συνήθεις κλινικές καταστάσεις, οι οποίες υποδηλώνουν
ενδομήτρια λοίμωξη είναι η προωρότητα, η ενδομήτρια καθυστέρηση ανάπτυξης,
αιματολογικές εκδηλώσεις, οφθαλμολογικά ευρήματα, εκδηλώσεις από το Κεντρικό
Νευρικο Σύστημα και ο εμβρυϊκός ύδρωπας.
Η διάγνωση των συγγενών λοιμώξεων παραμένει δύσκολη, αφού η νόσος είτε
απουσιάζει κλινικά ή οι εκδηλώσεις της είναι πολύ ήπιες. Η διάγνωση αυτών των
«σιωπηλών» λοιμώξεων στηρίζεται στη γνώση και την εγρήγορση του γιατρού, ο
οποίος με τη βοήθεια του εργαστηρίου θα μπορέσει να απομονώσει το
μικροοργανισμό, να ταυτοποιήσει το αντιγόνο με την μέθοδο PCR και να
πιστοποιήσει την ύπαρξη αυξημένων αντισωμάτων εμβρυϊκής προέλευσης (IgM).
Η θεραπεία δεν είναι πάντοτε ειδική και τα αποτελέσματα της είναι πολλές
φορές απογοητευτικά. Η σύγχρονη αντιμετώπιση του νεογνού με συγγενή λοίμωξη
προϋποθέτει μια συντονισμένη ομάδα «ειδικών», αποτελούμενη από νεογνολόγο,
λοιμωξιολόγο, παιδονευρολόγο, κοινωνικό λειτουργό, αναπτυξιολόγο και
παιδοψυχολόγο. Ο ακρογωνιαίος λίθος στην αντιμετώπιση των συγγενών λοιμώξεων
παραμένει η διαρκής φροντίδα και εγρήγορση του γιατρού, που πρέπει να
εστιάζεται στην πρόληψη της συγγενούς λοίμωξης.
Λέξεις-κλειδιά:
Συγγενείς λοιμώξεις , Περιγεννητική περίοδο, Νεογνική θνησιμότητα, Παιδική νοσηρότητα, Διάγνωση
