Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Γρηγόριος Μπογδάνης, Καθηγητής, Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Περίληψη:
Η αερόβια ικανότητα και η μυϊκή ισχύς είναι καταλυτικοί συντελεστές της αθλητικής απόδοσης. Άγνωστο όμως παραμένει, εάν μπορούν να επιτευχθούν σημαντικά οφέλη και στις δύο ικανότητες συνδυάζοντας αερόβια προπόνηση και προπόνηση ισχύος. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει τις άμεσες φυσιολογικές αποκρίσεις ενός πρωτοκόλλου συνδυαστικής προπόνησης, που περιείχε διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης και άσκηση ισχύος.
Δεκαέξι αθλητές μετρίου επιπέδου 17-23 ετών εκτέλεσαν σε τυχαία και αντισταθμισμένη σειρά δύο πρωτόκολλα 2 x 6 λεπτών με ενδιάμεσο διάλειμμα 2 λεπτά. Αρχικά, έτρεχαν για 15 s στο 100% της ταχύτητας της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (vVO2max) και έπειτα πραγματοποιούσαν 15 s παθητικό διάλειμμα. Στη συνέχεια, εκτέλεσαν το ίδιο πρωτόκολλο, με τη διαφορά ότι κάθε 6-λεπτο περιείχε 4 συνεχόμενες σειρές διάρκειας 1,5 λεπτών που περιλάμβαναν 2 x (15 s τρέξιμο στο 100% της vVO2max με 15 s παθητικό διάλειμμα) και 1 x (9 άλματα βάθους σε 15 s με 15 s παθητικό διάλειμμα). Μετρήθηκαν: η καρδιακή συχνότητα, η συγκέντρωση του γαλακτικού στο αίμα και το κατακόρυφο άλμα με προδιάταση (CMJ), κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του πρωτοκόλλου.
Η καρδιακή συχνότητα ήταν υψηλότερη στο μεγαλύτερο μέρος (>5min/σειρά) κατά τη συνδυαστική συνθήκη σε σχέση με την συνθήκη που περιλάμβανε μόνο τρέξιμο. Στην 1η σειρά κατά 6,6% (161±17 vs. 151±14 bpm, p<0,001). Στην 2η σειρά κατά 5,6% (169±13 vs. 160±10 bpm, p<0,001). Η μεταβολή της συγκέντρωσης του γαλακτικού ήταν παρόμοια στα δύο πρωτόκολλα, όμως μετά το τέλος της 2ης σειράς, η συγκέντρωσή του ήταν υψηλότερη στο συνδυαστικό πρωτόκολλο (7,3 ± 3,2 vs. 4,6 ± 2,7 mmol/L, p=0,002). Επίσης, η απόδοση στο CMJ αυξήθηκε στο συνδυαστικό πρωτόκολλο μετά το τέλος της 2ης σειράς, καθώς και 2,6 και 8 λεπτά μετά το τέλος του πρωτοκόλλου κατά 6,4% (p=0,041), 6,9% (p=0,042), 7,7% (p=0,007) και 7,4% (p=0,018) αντίστοιχα, σε σύγκριση με την συνθήκη που περιλάμβανε μόνο τρέξιμο.
Συμπερασματικά, η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης κατά την οποία συνδυάζονται δρομικές και αλματικές ασκήσεις επιφέρει μεγαλύτερες φυσιολογικές αποκρίσεις και βελτιώνει τη νευρομυϊκή απόδοση κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του πρωτοκόλλου. Φαίνεται ότι αυτή η μορφή διαλειμματικής άσκησης πιθανόν να επιφέρει μεγαλύτερες προσαρμογές και στην αερόβια ικανότητα αλλά και στη μυϊκή ισχύ, ενώ ταυτόχρονα είναι μια χρονικά κερδοφόρα μέθοδος.
