Κατεύθυνση Ενδαγγειακές Τεχνικές
Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

2016-06-14

2016

Μπουμπούλης Νικόλαος

Καθ. Γερουλάκος Γ., Αν. Καθ. Κακίσης Ι., Αν. Καθ. Κλωνάρης Χρ.

Διατοιχωματικό αιμάτωμα, έλκος κατιούσης θωρακικής αορτής

Αγγλικά

Intramular haematoma, ulcer of descending thoracic aorta

Το διατοιχωματικό αιμάτωμα της αορτής (ΔΑΑ) και το διατιτραίνον έλκος αορτής
(ΔΕΑ) αποτελούν παραλλαγές του κλασικού, δίκην διπλού βαρελιού, αορτικού
διαχωρισμού σε ασθενείς που παρουσιάζουν οξύ αορτικό σύνδρομο. Πρόσφατα,
πληροφορίες που παρέχονται από τις σύγχρονες υψηλής ευκρίνειας π.χ.
απεικονιστική υπολογιστική αγγειογραφία (CTA), υποδηλώνουν τη στενή σχέση των
δύο παθολογικών οντοτήτων.
Το ΔΑΑ αντιπροσωπεύει μια υποκατηγορία του αορτικού διαχωρισμού και
χαρακτηρίζεται από ημισεληνοειδή πάχυνση του αορτικού τοιχώματος και της
απουσίας ρήξης του ενδοθηλίου ή εμφανές σημείο εισόδου. Σαν ΔΕΑ ορίζεται η
επέκταση της εξέλκωσης της αθηρωματικής πλάκας μέχρι την εσωτερική ελαστική
στιβαδα του αορτικού μέσου χιτώνα. Η συμπτωματολογία, οι ενδείξεις θεραπείας,
και η φυσική πορεία της νόσου παραμένουν μη σαφώς καθορισμένες.
Ασθενείς με ΔΑΑ παρουσιάζουν το ίδιο προφίλ παραγόντων κινδύνου όπως τα άτομα
με τυπικό αορτικό διαχωρισμό αν και τείνουν να είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Τα
συμπτώματα είναι επίσης παρόμοια όπως σε οξύ αορτικό διαχωρισμό,
συμπεριλαμβανομένου του οξέος πόνου στο στήθος και στην ράχη. Τα ποσοστά
θνησιμότητας στο ΔΑΑ όπως προκύπτουν από μια μεγάλη μετανάλυση ήταν 14%,
ανεξάρτητα από το είδος θεραπείας.
Η πλειονότητα των ασθενών αντιμετωπίζονται συντηρητικά με πολύ καλά
αποτελέσματα στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Ορισμένες ομάδες ασθενών μπορεί
να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εξέλιξης της νόσου σε τυπικό διαχωρισμό ή ρήξη.
Κίνδυνοι για την εξέλιξη του ΔΑΑ περιλαμβάνουν μεγαλύτερο μέγεθος αορτής
(δηλαδή, 5 cm), η παρουσία του ΔΕΑ, σύνδρομο Marfan, απουσία θεραπείας με β-
αποκλειστές, πλευριτική συλλογή και επίμονος πόνος. Ανοικτή χειρουργική
αποκατάσταση σπάνια εκτελείται στο ΔΑΑ τύπου Β και προορίζεται για
επιπεπλεγμένες περιπτώσεις.
Όσον αφορά τους ασθενείς με ΔΕΑ, η επιλογή μεταξύ του συντηρητικού,
χειρουργικού ή ενδαγγειακού τρόπου αντιμετώπισης αποτελεί δίλημμα. Η παρουσία
συννοσηροτήτων και η πλευρά εντόπισης του ΔΕΑ αποτελούν τους πιο σημαντικούς
παράγοντες που καθορίζουν την λήψη απόφασης.
Στη σημερινή εποχή, η ενδαγγειακή αποκατάσταση με νάρθηκα (stent) αποτελεί
θεραπεία εκλογής για συμπτωματικούς ασθενείς. Θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε
ο νάρθηκας να καλύψει όλες τις πιθανές περιοχές της επικοινωνίας του έσω χιτώνα.
Η ενδαγγειακή αποκατάσταση της κατιούσης θωρακικής αορτής (TEVAR) προσφέρει μια
λιγότερο επεμβατική προσέγγιση για τη θεραπεία των προσβεβλημένων ασθενών με
πολύ ενθαρρυντικά κοντοπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα.

Διατοιχωματικό αιμάτωμα αορτής, Έλκος θωρακικής αορτής, Διαχωρισμός αορτής, Ενδαγγειακή τεχνική, Χειρουργική αντιμετώπιση

Όχι

0

Ναι

92

59

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο. H πρόσβαση επιτρέπεται μόνο εντός του δικτύου του ΕΚΠΑ.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/1310595