Περίληψη:
Στόχος: Μελέτη διαφόρων δοσολογικών σχημάτων του αντιβιοτικού τιγεκυκλίνη που
χορηγήθηκε σε ομάδα νοσηλευόμενων ασθενών και αξιολόγηση της δυνητικής
εφαρμογής της παρακολούθησης των θεραπευτικών επιπέδων του φαρμάκου στο αίμα
ασθενών.
Μέθοδοι: Συλλέχθηκαν δείγματα αίματος από 14 νοσηλευόμενους ασθενείς στη
διάρκεια θεραπείας με τιγεκυκλίνη, μεταξύ της 1ης και 2ης ώρας από το τέλος της
ενδοφλέβιας έγχυσης του φαρμάκου και έγινε ποσοτικοποίηση των συγκεντρώσεων του
φαρμάκου στο αίμα των ασθενών με πρόσφατα αναπτυγμένη ευαίσθητη μέθοδο
υγροχρωματογραφίας υψηλής απόδοσης (HPLC). Στους ασθενείς εφαρμόστηκε η
θεραπευτική αγωγή για περίπου δύο εβδομάδες και χορηγήθηκαν είτε 50 mg
τιγεκυκλίνης δύο φορές ημερησίως είτε 50 mg τιγεκυκλίνης τρεις φορές ημερησιώς,
με ή χωρίς δόση εφόδου 100 mg. Χρησιμοποιώντας πληθυσμιακές φαρμακοκινητικές
παραμέτρους από τη βιβλιογραφία για δι-διαμερισματικό φαρμακοκινητικό μοντέλο,
εκτιμήθηκαν οι εξατομικευμένες Εμπειρικές Μπαεσιανές Εκτιμήτριες (EBE) για τις
φαρμακοκινητικές παραμέτρους κάθε ασθενή με την εφαρμογή του λογισμικού NONMEM
και υπολογίστηκαν οι αντίστοιχοι λόγοι AUC24/MIC. Επιπλέον, χρησιμοποιώντας από
τη βιβλιογραφία τις πληθυσμιακές φαρμακοκινητικές παραμέτρους και την
ενδοατομική μεταβλητότητα της κάθαρσης του φαρμάκου καθώς και τους κλινικούς
στόχους, πραγματοποιήθηκαν προσομοιώσεις MonteCarlo και υπολογίστηκαν οι
κατανομές των λόγων AUC24/MIC προκειμένου να αξιολογηθεί η εφαρμοσιμότητα των
διαφορετικών δοσολογικών σχημάτων τιγεκυκλίνης.
Αποτελέσματα: Οι προσομοιώσεις ΜonteCarlo έδειξαν ότι η υψηλότερη ημερήσια δόση
των 150 mg τιγεκυκλίνης είναι θεωρητικά θεραπευτική για όλους σχεδόν τους
ασθενείς, ενώ η χαμηλότερη ημερήσια δόση των 100 mg τιγεκυκλίνης φαίνεται πως
οδηγεί ένα σημαντικό ποσοστό εικονικών ασθενών, μεγαλύτερο από 20%, σε
υποθεραπευτικά επίπεδα του φαρμάκου στο αίμα. Η κλινική εικόνα σχετικά με την
αποτελεσματικότητα του φαρμάκου στην ομάδα των πραγματικών ασθενών επιβεβαιώνει
μερικώς το αποτέλεσμα ότι η μικρότερη ημερήσια δόση που χορηγήθηκε μπορεί να
είναι υποθεραπευτικήγια ορισμένους ασθενείς, ενώ η υψηλότερη δόση που
χορηγήθηκε δεν ήταν συχνά ανεκτή από τους ασθενείς κυρίως λόγω πρόκλησης
γαστρεντερικών ενοχλήσεων. Αυτή η μικτή εικόνα για το φάρμακο μας οδηγεί να
προτείνουμε ότι μπορεί να έχει νόημα για την τιγεκυκλίνη η εξατομίκευση της
δοσολογίας της με την εφαρμογή της παρακολούθησης των θεραπευτικών επιπέδων της
στο αίμα ασθενών στα πλαίσια της κλινικής πράξης.
Συμπέρασματα: Η προσομοίωση MonteCarlo δείχνει ότι η χαμηλή δόση τιγεκυκλίνης
μπορεί να οδηγήσει σε υποθεραπευτικά επίπεδα του φαρμάκου σε ένα σημαντικό
μέρος του πληθυσμού, ενώ σε μια ομάδα ασθενών η υψηλότερη δόση συχνά δεν είναι
ανεκτή. Τα ευρήματα αυτά προτείνουν ότι η δυνητική εξατομίκευση της δοσολογίας
της τιγεκυκλίνη μπορεί να είναι χρήσιμη.
Λέξεις-κλειδιά:
Tιγεκυκλίνη, Eξατομίκευση δοσολογίας, Πληθυσμιακή φαρμακοκινητική, Λοιμώξεις
