Κατεύθυνση Γλωσσολογία
Βιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής

2017-05-30

2017

Ιωάννου Στυλιανός

Σπυριδούλα Βαρλοκώστα, Καθηγήτρια, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ
Γιώργος Μαρκόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ
Βασίλης Σπυρόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ

Η κατάκτηση αναιτιατικών, αυτοπαθών, αλληλοπαθών και αποθετικών ρημάτων μονόγλωσσων ελληνόφωνων παιδιών με Ειδική Γλωσσική Διαταραχή

Ελληνικά

Η κατάκτηση αναιτιατικών, αυτοπαθών, αλληλοπαθών και αποθετικών ρημάτων μονόγλωσσων ελληνόφωνων παιδιών με Ειδική Γλωσσική Διαταραχή

Οι αυτοπαθείς, αλληλοπαθείς, αναιτιατικές και αποθετικές ρηματικές δομές στα Ελληνικά μοιράζονται την ίδια μη-ενεργητική μορφολογία. Όμως, οι τέσσερεις κατηγορίες Φωνής παρουσιάζουν διαφορές: α) οι αυτοπαθείς και οι αλληλοπαθείς σχηματίζονται σαφώς με εναλλαγή ενεργητικής σε μη-ενεργητική μορφολογία, β) οι αναιτιατικές είναι διφορούμενες εφόσον σχηματίζονται είτε με ενεργητική (αμαρκάριστες) είτε με μη-ενεργητική μορφολογία (μαρκαρισμένες). Τέλος, τα αποθετικά δεν υπόκεινται σε εναλλαγή ενεργητικής/μη-ενεργητικής μορφολογίας, αντίθετα παρουσιάζονται μόνο με μη-ενεργητική (Alexiadou, Anagnostopoulou & Schäfer, 2015; Tsimpli, 1989; Zombolou, 2004; και άλλοι).

Αρχικά υποθέτουμε ότι ο μορφολογικός υποπροσδιορισμός, ο οποίος παρουσιάζεται στις κατηγορίες Φωνής, προκαλεί δυσκολίες στα παιδιά με ΕΓΔ. Μάλιστα αναμένουμε την παρουσίαση, κατά την κατάκτηση, διαφοροποιήσεων ανάμεσα στις δομές με μία δομική αναπαράσταση (αυτοπαθείς/αλληλοπαθείς) και στις δομές με δύο δομικές αναπαραστάσεις (αμαρκάριστες vs. μαρκαρισμένες αναιτιατικές). Τέλος, τα αποθετικά αναμένονται να παρουσιάζουν λιγότερες δυσκολίες στην κατάκτηση, συγκριτικά με τις υπόλοιπες κατηγορίες, καθώς θεωρούνται ως λεξικοποιημένα (Kiparsky, 2009; Embick, 1998).

Με σκοπό την εξέταση της υπόθεσης μας, εξετάσαμε έξι (6) ελληνόφωνα παιδιά με ΕΓΔ, ηλικίας 4:5-5:4 (μέση ηλικία 4:9), έξι (6) γλωσσικά αντίστοιχα παιδιά τυπικής ανάπτυξης και μία ομάδα ελέγχου ενηλίκων σε μία δοκιμασία παραγωγής μέσω εκμαίευσης αποτελούμενη από εξήντα έξι (66) ρήματα (10 αυτοπαθή, 10 αλληλοπαθή, 10 μαρκαρισμένα αναιτιατικά, 10 αμαρκάριστα αναιτιατικά, 10 αποθετικά και 16 αντίστοιχα ενεργητικής φωνής). Βρήκαμε ότι τα παιδιά με ΕΓΔ έχουν σοβαρές δυσκολίες με τις δομές μη-ενεργητικής μορφολογίας, ενώ παρουσιάζουν υψηλές επιδόσεις με τις ενεργητικής μορφολογίας δομές, δηλαδή την ενεργητική φωνή (93,75%) και την αμαρκάριστη αναιτιατική (90%).

Η ερμηνεία των δεδομένων μας επιβεβαιώνει την Υπόθεση της Μοναδικότητας (Uniqueness Hypothesis) (Armon-Lotem et al., 2016). Όσο πιο διφορούμενη ή όσο λιγότερο μοναδική μια δομή είναι, τόσο πιο δύσκολη είναι: (α) Η μη-ενεργητική μορφολογία στα Ελληνικά είναι γενικά διφορούμενη, έτσι εξηγείται η χαμηλότερη επίδοση των δομών μη-ενεργητικής μορφολογίας σε σχέση με τις δομές ενεργητικής. (β) Τα αυτοπαθή/αλληλοπαθή είναι λιγότερο αμφίσημα από τα αναιτιατικά, αφού τα δεύτερα – αλλά όχι τα πρώτα – έχουν διφορούμενο σχηματισμό (αμαρκάριστα vs. μαρκαρισμένα αναιτιατικά).

Γλωσσολογία

αναιτιατικά, αυτοπαθή, αλληλοπαθή, αποθετικά, Ειδική Γλωσσική Διαταραχή, ΕΓΔ, κατάκτηση, Ελληνικά

Όχι

0

Ναι

52

94

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/1520696/file.pdf

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/1520696