Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Ευάγγελος Λυμπερόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρικό Τμήμα, Πανεπιστημίο Ιωαννίνων
Αλέξανδρος Κόκκινος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Νικόλαος Τεντολούρης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Περίληψη:
ΣΚΟΠΟΣ: Η εκτίμηση της ρύθμισης της γλυκόζης και των υπολοίπων παραγόντων κινδύνου σε ασθενείς με ΣΔ2 που παρακολουθούνται στο διαβητολογικό ιατρείο ενός γενικού νοσοκομείου της Αττικής και η μεταβολή τους μετά από 6 μήνες.
ΑΣΘΕΝΕΙΣ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Μελέτη διαδοχικών ασθενών με ΣΔ2 που εξετάσθηκαν στο Εξωτερικό Διαβητολογικό Ιατρείο του Γ.Ν.Μ. «Α. Φλέμιγκ» σε διάστημα 6 μηνών και βρίσκονται υπό αγωγή με αντιδιαβητικά φάρμακα. Τα δεδομένα ελήφθησαν με προφορική συνέντευξη και από τους φακέλους των ασθενών.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Καταγράφηκαν 175 ασθενείς, 96 άνδρες και 79 γυναίκες ηλικίας 66,6 ± 10,6 ετών με διάρκεια διαβήτη 12,5 ± 8,6 έτη και ΔΜΣ 33,2 ±7,1 Kg/m2. Ποσοστό 20,6% ήταν ενεργοί καπνιστές και 24,6% κατανάλωναν συστηματικά αλκοόλ. Σε ετήσιο έλεγχο για αμφιβληστροειδοπάθεια υποβάλλονταν το 55,4% και για νευροπάθεια το 22,3%. Ποσοστό 44,6% είχε εμβολιασθεί για τον πνευμονιόκοκκο και 54,9% για γρίπη. Επιπρόσθετα, ποσοστό 66,3% ελάμβανε αντιυπερτασική και 56,6% υπολιπιδαιμική αγωγή. Το 65,1% των ασθενών ανέφερε ότι έλεγχε καθημερινά τη γλυκόζη με ανακλασίμετρο, ενώ μόλις το 36% προσκόμισε τις μετρήσεις στο ιατρείο. Οι δείκτες μεταβολικού ελέγχου εξετάσθηκαν όσον αφορά την επίτευξη τιμών στόχων σε δύο διαδοχικές επισκέψεις με μεσοδιάστημα 6 μηνών και περιλάμβαναν HbA1c <7% (61,2 έναντι 62,1% στην πρώτη και δεύτερη επίσκεψη αντίστοιχα, p<0,05), LDL-C <70 mg/dL σε ασθενείς πολύ υψηλού κινδύνου (17,2 έναντι 18,4%, p<0,05) και TGs <150 mg/dL (53,9 έναντι 55,9%, p<0,05). Ο στόχος της αρτηριακής πίεσης <140/85 mmHg επιτεύχθηκε στο 84,8% και 81,1% των ασθενών στην πρώτη και δεύτερη επίσκεψη, αντίστοιχα (p<0,05). Η
χορήγηση μετφορμίνης αποτελούσε τη συχνότερη αγωγή (77,7%) και ακολουθούσε η χορήγηση DPP-4 (67,4%) και SGLT2 (31,4%) αναστολέων, κατηγορίες στις οποίες παρατηρήθηκε και η μεγαλύτερη αύξηση χρήσης τους (1,3%, 3,9% και 7,7% αντίστοιχα). Η πρώτη αιτία αλλαγής αγωγής ήταν η αστοχία (67,2%), ενώ η αντιδιαβητική ισχύς έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στην επιλογή του αντιδιαβητικού παράγοντα (58,1%).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Απαιτείται εντατικοποίηση των προσπαθειών ώστε η πλειοψηφία των διαβητικών ασθενών να επιτύχει τη βέλτιστη μεταβολική ρύθμιση και να υποβάλλεται στους ενδεδειγμένους προληπτικούς ελέγχους και εμβολιασμούς.
Λέξεις-κλειδιά:
Σακχαρώδης διαβήτης, Πολυπαραγοντική αντιμετώπιση, Παράγοντες κινδύνου, Μεταβολική ρύθμιση, Προληπτικός έλεγχος
