Μονάδα:
Τμήμα Ιστορίας και ΑρχαιολογίαςΒιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής
Ημερομηνία κατάθεσης:
2019-12-06
Συγγραφέας:
ΜΑΚΡΥΠΟΔΗ ΣΤΑΜΑΤΟΥΛΑ
Στοιχεία επταμελούς επιτροπής:
Eλένη Μαντζουράνη, καθηγήτρια, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Δημήτριος Πλάντζος, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Κωνσταντίνος Σμπόνιας, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Ελευθέριος Πλάτων, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Ιωάννης Παπαδάτος, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Γεώργιος Βαβουρανάκης, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Κωνσταντίνος Κοπανιάς, αναπληρωτής καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΠΚΑ
Πρωτότυπος Τίτλος:
Συνέχειες και ασυνέχειες στη χρήση των πήλινων σφραγισμάτων στον Ελλαδικό χώρο από την Εποχή του Χαλκού έως το τέλος της Κλασικής Αρχαιότητας
Γλώσσες διατριβής:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Συνέχειες και ασυνέχειες στη χρήση των πήλινων σφραγισμάτων στον Ελλαδικό χώρο από την Εποχή του Χαλκού έως το τέλος της Κλασικής Αρχαιότητας
Περίληψη:
Χρήση πήλινων σφραγισμάτων τεκμηριώνεται στον Ελλαδικό χώρο καθ΄όλη της διάρκεια της Εποχής του Χαλκού με εξαίρεση τη Μέση Εποχή του Χαλκού στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών ανακτόρων η πρακτική της σφράγισης εξαφανίζεται. Αν και οι γραπτές πηγές της κλασικής αρχαιότητας επιβεβαιώνουν τη χρήση σφραγίδων, τα υλικά κατάλοιπα περιορίζονται κυρίως σε ενσφράγιστα αγγεία και κεράμους, αντικείμενα που εξαιρούνται από την παρούσα μελέτη. Πήλινα σύμβολα προέρχονται κυρίως από την Αθήνα του τέλους του 4ου και των αρχών του 3ου αι. π.Χ., ενώ μεγάλα σύνολα σφραγισμάτων στον Ελλαδικό χώρο προέρχονται από αρχεία σφραγισμένων εγγράφων γραμμένων σε πάπυρο και χρονολογούνται κυρίως στους ελληνιστικούς χρόνους. Στόχος της μελέτης είναι η παρακολούθηση της σφραγιστικής πρακτικής σε γεωγραφικό και χρονολογικό πλαίσιο, καθώς και ο εντοπισμός ομοιοτήτων και διαφορών διαχρονικά. Η παρουσίαση των δεδομένων πραγματοποιείται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά στα πήλινα σφραγίσματα της Εποχής του Χαλκού και το δεύτερο εκείνα των Ιστορικών Χρόνων. Μεγάλη σημασία δίδεται στην κατηγοριοποίηση των σχημάτων/ειδών των πήλινων σφραγισμάτων και την καθιέρωση ελληνικής ορολογίας. Η μελέτη των σφραγισμάτων συνδυάζεται με τη μελέτη των συνευρημάτων τους, το είδος των αρχιτεκτονημάτων στα οποία βρέθηκαν, καθώς και την ακριβή θέση τους μέσα σε αυτά.
Παρά τις προαναφερθείσες χρονικές περιόδους, κατά τις οποίες δεν τεκμηριώνεται σφράγιση μέσω υλικών καταλοίπων, η μελέτη κατέδειξε περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές ως προς τη χρήση των πήλινων σφραγισμάτων στον ελλαδικό χώρο. Τόσο κατά την Εποχή του Χαλκού, όσο και κατά τους Ιστορικούς Χρόνους πήλινα σφραγίσματα εντοπίζονται σε περιοχές εισόδων κτηρίων, σε εισόδους οικοδομικών συγκροτημάτων, σε πύλες τειχών πόλεων. Η εύρεση πήλινων σφραγισμάτων συσχετίζεται συχνά με χώρους τελετουργικού χαρακτήρα στο πλαίσιο μεγάλων συναθροίσεων. Σφραγιστικές πρακτικές που αφορούν τη χρήση σφραγίδων με παρόμοια μοτίβα και μικρές παραλλαγές τεκμηριώνουν κοινές συνήθειες κατά την Εποχή του Χαλκού και τους Ιστορικούς Χρόνους.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Αρχαιολογία
Λέξεις-κλειδιά:
Πήλινα, Σφραγίσματα, Ελλάδα, Σύμβολα, Αρχεία
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
391
Makrypodi Stamatoula PhD. keimeno.pdf (2 MB)
Άνοιγμα σε νέο παράθυρο
Makrypodi Stamatoula PhD. pdf.zip
639 MB
Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο.
