Τμήμα Ιατρικής
Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

2024-04-04

2024

Τσίγκου Βασιλική

Κλεάνθη Δήμα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Δημήτριος Τούσουλης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Γεράσιμος Σιάσος, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Εμμανουήλ Βαβουρανάκης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Κωνσταντίνος Τσιούφης, Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Κωνσταντίνα Αγγέλη, Καθηγήτρια, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Ευάγγελος Οικονόμου, Επίκουρος Καθηγητής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ

Η συσχέτιση της ενδοθηλιακής λειτουργίας και της αρτηριακής σκληρίας με την πενταετή πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια με διατηρημένο (HFpEF), ενδιάμεσο (HFmrEF) και χαμηλό κλάσμα εξώθησης (HFrEF) που υπεβλήθησαν σε αγγειοπλαστική των στεφανιαίων αγγείων

Ελληνικά

Η συσχέτιση της ενδοθηλιακής λειτουργίας και της αρτηριακής σκληρίας με την πενταετή πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια με διατηρημένο (HFpEF), ενδιάμεσο (HFmrEF) και χαμηλό κλάσμα εξώθησης (HFrEF) που υπεβλήθησαν σε αγγειοπλαστική των στεφανιαίων αγγείων

Εισαγωγή: Η καρδιακή ανεπάρκεια είναι ένα κλινικό σύνδρομο που οφείλεται σε μια σειρά αιτιολογικών παραγόντων με πιο συχνή τη στεφανιαία νόσο. Σύμφωνα με τις πρόσφατες κατευθυντήριες οδηγίες για την καρδιακή ανεπάρκεια της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας η καρδιακή ανεπάρκεια ταξινομείται σε καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας (HFrEF), καρδιακή ανεπάρκεια με ήπια μειωμένο κλάσμα εξώθησης (HFmrEF) και σε καρδιακή ανεπάρκεια με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης (HFpEF). Η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία και η αρτηριακή σκληρία συμμετέχουν στην παθοφυσιολογία της καρδιακής ανεπάρκειας με σύνθετους μηχανισμούς που περιλαμβάνουν τα κυτταρικά μονοπάτια της φλεγμονής, της ίνωσης και της αναδιαμόρφωσης του μυοκαρδίου λόγω της επιβλαβούς επίδρασης των παραγόντων κινδύνου. Η πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια είναι δυσμενής παρά τις εξελίξεις στη διάγνωση και τη θεραπεία και η ανεύρεση ενός προγνωστικού δείκτη που θα μπορούσε να βοηθήσει στη σταδιοποίηση του κινδύνου είναι απαραίτητη.
Σκοπος: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί η συσχέτιση της ενδοθηλιακής λειτουργίας και της αρτηριακής σκληρίας με την πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια HFrEF, HFmrEF και HFpEF που υπεβλήθησαν σε αγγειοπλαστική. Παράλληλα, αξιολογήθηκε η συσχέτιση των βιοδεικτών galectin-3 και ST2 με την πρόγνωση των ασθενών.
Υλικό/Μέθοδοι: Μελετήθηκε προοπτικά η σχέση της ενδοθηλιο-εξαρτώμενης αγγειοδιαστολής στη βραχιόνιο αρτηρία (FMD), της καρωτιδο-μηριαίας ταχύτητας του σφυγμικού κύματος (PWV), του δείκτη ενίσχυσης των ανακλώμενων κυμάτων διορθωμένου ως προς την καρδιακή συχνότητα (AIx-75) και των κυκλοφορούντων βιοδεικτών galectin-3 και ST2 (που μετρήθηκαν με ELISA) με την εμφάνιση καρδιαγγειακών συμβαμάτων εκφρασμένων ως συνδυασμένου καταληκτικού σημείου (καρδιαγγειακός θάνατος, έμφραγμα του μυοκαρδίου, ανάγκη επαναγγείωσης, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδειο, νοσηλεία λόγω καρδιακής ανεπάρκειας και/ή θανάτος, επιδείνωση κλινικού σταδίου καρδιακής ανεπάρκειας).
Αποτελέσματα: Στη μελέτη συμμετείχαν 340 ασθενείς (26% HFrEF, 28% HFmrEF και 46% HFpEF, μέσης ηλικίας 62±11 έτη, 63% άνδρες). Οι ομάδες δε διέφεραν στα κλινικά χαρακτηριστικά πλην της συχνότερης παρουσίας στεφανιαίας νόσου ενός αγγείου στην HFpEF (HFrEF: 56% vs. HFmrEF: 64% vs. HFpEF: 73%, p=0.049), συχνότερης τάξης NYHA I στην HFpEF (HFrEF: 73,8% vs. HFmrEF: 77,5% vs. HFpEF: 95,6%, p=0.003) και συχνότερης τάξης NYHA II και III στις HFmrEF και HFrEF [NYHA II (HFrEF: 17,4% vs. HFmrEF: 22,3% vs. HFpEF: 4,4%, p=0.003), NYHA III (HFrEF: 8,7% vs. HFmrEF: 10,1% vs. HFpEF: 0%, p=0.003). Το FMD παρουσίασε σταδιακή αύξηση σε σχέση με την αύξηση του κλάσματος εξώθησης (HFrEF: 4.74±2.35 vs. HFmrEF: 4.97±2.81 vs. HFpEF: 5.94±3.46, p=0.01). Ωστόσο, δεν υπήρχαν διαφορές στα PWV, AIx-75, galectin-3 και ST2 μεταξύ των ομάδων. Μετά από πολυπαραγοντική ανάλυση το FMD ήταν μειωμένο στους ασθενείς με HFrEF σε σχέση με τους HFpEF κατά 1.0% (b coefficient: 0.990, 95% CI: 0.166-1.814, p=0.019) ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, τους παράγοντες κινδύνου και τον αριθμό των στενωμένων στεφανιαίων αγγείων. Από την άλλη, τα PWV και AIx-75 δεν σχετίσθηκαν με την κατηγορία της καρδιακής ανεπάρκειας. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν προοπτικά για 48 μήνες (ενδοτεταρτημοριακό εύρος: 36 έως 76 μήνες) και 38.2% εμφάνισε το συνδυασμένο καταληκτικό σημείο. Δεν παρουσιάσθηκε διαφορά στη συχνότητα εμφάνισης του συνδυασμένου καταληκτικού σημείου ανάλογα με την κατηγορία καρδιακής ανεπάρκειας (HFrEF: 38.2% vs. HFmrEF: 41.2% vs. HFpEF: 34.0%, p=0.24). Το FMD ήταν περισσότερο επιδεινωμένο στους ασθενείς που εμφάνισαν το συνδυασμένο καταληκτικό σημείο σε σχέση με αυτούς που δεν το εμφάνισαν (4.51±2.35% vs. 5.32±2.67%, p=0.02) εν αντιθέσει με τα PWV και AIx-75 που δεν παρουσίασαν διαφορές. Οι ασθενείς που είχαν τιμές galectin-3 στο ανώτερο τεταρτημόριο εμφάνισαν συχνότερα το συνδυασμένο καταληκτικό σημείο σε σχέση με τα υπόλοιπα τεταρτημόρια (36% vs. 5.9%, p=0.01) ενώ αντίστοιχη διαφορά δεν παρατηρήθηκε για τον ST2.
Συμπεράσματα: Η ενδοθηλιακή λειτουργικότητα όπως εκτιμάται με το FMD είναι μικρότερη σε ασθενείς με HFrEF. Χαμηλότερες τιμές FMD σχετίζονται με δυσμενέστερη πρόγνωση σε ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια και ιστορικό στεφανιαίας νόσου. Επίσης, οι ασθενείς με τιμές galectin-3 στο ανώτερο τεταρτημόριο εμφάνισαν συχνότερα καρδιαγγειακά συμβάματα αντίθετα με τον ST2.

Επιστήμες Υγείας

Ενδοθηλιακή λειτουργία, Αρτηριακή σκληρία, Πρόγνωση, Καρδιακή ανεπάρκεια, Αγγειοπλαστική

Όχι

0

Ναι

949

286

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο αρχείο έως 2027-04-04.

https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/3395337