Μονάδα:
Κατεύθυνση Νεοελληνική ΦιλολογίαΒιβλιοθήκη Φιλοσοφικής Σχολής
Ημερομηνία κατάθεσης:
2023-06-05
Συγγραφέας:
Γκοσίου Σταματία
Στοιχεία επιβλεπόντων καθηγητών:
Επόπτης:
Δημήτρης Αγγελάτος, Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας και Θεωρίας της Λογοτεχνίας, Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών
Επιτροπή:
Λητώ Ιωακειμίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια Συγκριτικής Φιλολογίας, Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών
Χριστίνα Ντουνιά, Ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών
Πρωτότυπος Τίτλος:
Η υλικότητα του –αποκλίνοντος– μεταπολεμικού ποιητικού λόγου στο έργο της Ελένης Βακαλό και του Μιχάλη Κατσαρού (1949-1959)
Γλώσσες εργασίας:
Ελληνικά
Μεταφρασμένος τίτλος:
Η υλικότητα του –αποκλίνοντος– μεταπολεμικού ποιητικού λόγου στο έργο της Ελένης Βακαλό και του Μιχάλη Κατσαρού (1949-1959)
Περίληψη:
Στον ερευνητικό πυρήνα της προκείμενης διπλωματικής εργασίας τίθεται το δημοσιευμένο κατά το χρονικό άνυσμα 1949-1959 ποιητικό έργο της Ελένης Βακαλό και του Μιχάλη Κατσαρού. Η θέση των εν λόγω χρονολογιών ως ορίων της ερμηνευτικής προσέγγισης συνιστά απόρροια δύο σημαντικών παραγόντων. Ο πρώτος παράγοντας αφορά στο δεδομένο ότι αμφότεροι οι ποιητές δημοσιεύουν κατά την περίοδο αυτή σημαντικό —αν όχι, το πλέον σημαντικό—, με κριτήριο ποιοτικό και ποσοτικό, μέρος της σύνολης παραγωγής τους, η Βακαλό τις τέσσερις από τις έξι συλλογές —Τό Δάσος (1954), Τοιχογραφία6 (1956), Ἡμερολόγιο τῆς ἡλικίας (1958) και Περιγραφή τοῦ σώματος (1959)— που το 1981 συγκαταλέγει στην ενότητα «Πριν από το Λυρισμό» και ο Κατσαρός τις τρεις «μείζον[ες]» συλλογές του —Μεσολόγγι (1949), Κατά Σαδδουκαίων (1953) και Ὀροπέδιο (1957). Ο δεύτερος παράγοντας, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως γενικός, αφορά στη σημαίνουσα λειτουργικότητα της εν λόγω δεκαετίας ως αφετηρίας και οροσήμου της μεταπολεμικής ποίησης. Περαιτέρω, η μελέτη του ποιητικού λόγου των δύο επιχειρείται εν προκειμένω στη βάση ενός τετράπλευρου ερμηνευτικού σχήματος με εξέχουσα πλευρά την υλικότητα, που εγγίζεται ως παράγοντας θεματικός, ήτοι ρηματοποιημένος εντός του ποιητικού λόγου, και όχι μορφικός, την απτικότητα και τη γλυπτικότητα, όρους (πλευρές) του σχήματος που συνυφαίνονται άρρηκτα με ή, καλύτερα, απορρέουν από την υλικότητα, και, τέλος, την απόκλιση. Πώς, λοιπόν, με ποιο σκοπό και με ποια αισθητικά αποτελέσματα εμβάλλει η υλικότητα (ιδωμένη μέσα από το χαϊντεγγεριανό ευρύ πρίσμα) στον εκάστοτε ποιητικό λόγο; Πώς ενεργοποιείται η απτικότητα και, κατ’ επέκταση, η αφή μέσα στον λόγο της ποίησης με γνωσιακές αμιγώς αποβλέψεις; Σε τι αποσκοπεί και με ποιον τρόπο αναδεικνύεται το ρίζωμα (κατά Deleuze) του γλυπτικού στο ποιητικό ιδίωμα; Ποιοι είναι, ακόμη, οι δείκτες της απόκλισης της ποίησης της Βακαλό και του Κατσαρού αντιστοίχως από τον παραγόμενο μεταπολεμικό ποιητικό λόγο των συγχρόνων τους;
Σε αυτά τα ερωτήματα στοχεύεται να προτείνει απαντήσεις η παρούσα εργασία.
Κύρια θεματική κατηγορία:
Γλώσσα – Λογοτεχνία
Λέξεις-κλειδιά:
υλικότητα, απόκλιση, Πριν από το Λυρισμό, Μείζονα Ποιητικά, κοσμογονία, απτικότητα, αφή, γλυπτικότητα, γλυπτική, ποίηση, διακλαδίσματα, ριζώματα
Αρ. σελίδων ευρετηρίου:
0
Αρ. βιβλιογραφικών αναφορών:
105
